domingo, diciembre 25, 2005

Tocador en Navidad, por fin!!!

¡Ya es Navidad! Este año no mi hermana y yo no íbamos a tener regalos pero al final mi madre se apiadó de nosotras y hoy por la mañana había unos paquetitos debajo del árbol. Un pijama rojo con una mariquiña para mí y unas botas de esquimal, de estas con borreguillo por dentro, para mi hermana. No me gusta hacerme mayor porque tus padres te hacen consciente de la debilidad de la economía familiar y se libran de los remordimientos de conciencia. Con 5 años no te van a decir: "Mira, este ano tivemos moitos gastos porque pagámosche unha viaxe moi cara a Praga e a Budapest; á túa irmá, para que non se diga que hai favoritismos nesta familia, ímoslle pagar unha viaxe a Londres, ademais, eres unha auténtica salvaxe comprándote roupa e aínda por riba para reis non queres unha cámara dixital calquera, nooo, queres unha de 300 €!! Así que este ano non hai Papá Noel." Con 5 años, y con 15, la casa queda llena de papel de regalo por todas partes el día de Navidad. Y yo, con 21, no he perdido la ilusión, aunque sepa de antemano que no habrá regalos. Y cambiando de tema, debo confesar que hoy dormí en cama de Papá Noel, mi madre vamos, porque mi habitación está en "obras". Aprovecho las vacaciones para cambiar la decoración y colgar mis baldas compradas en paraíso-Ikea. Por fin voy a tener tocador!! Quedará más o menos así, aunque en mi habitación las paredes son de color...¿Os gusta?

martes, diciembre 13, 2005

Bla, bla, bla...

Hay días en los que hablo, hablo, hablo y hablo. Son esos días en los que mi madre suele decirme que parece que comí lengua y hoy es uno de esos días. Hablé mucho y no me gusta, porque repetí las mismas cosas un millón de veces a un montón de personas, hablé de temas de los que no debería hablar con cualquiera, pensé en alto una y otra vez y fui insistente hasta la pesadez. Debería haberme limitado a tomar mis sobres de Fluimil, a sonarme los mocos, a narrar de modo resumido mis venturas y desventuras durante esta semanita y a hacer preguntas del tipo "¿Cal é o plan de comunicación deste gabinete?". Pero no. Hablé por siete, hablé por los codos, como si me hubieran dado cuerda, como una cotorra, y ahora siento la necesidad de callarme durante algunos días. Tenía pensado renovar escribiendo sobre algo que me inquieta en este momento de mi vida, sobre amor y sobre sexo, pero no. No, porque estoy saturada de mi misma y necesito silencio de mí.

sábado, noviembre 26, 2005

Pasado

A veces los recuerdos te sumen en una profunda tristeza. Paso lentamente las hojas del álbum familiar y esos pequeños retratos de una felicidad pasada parecen inofensivos. Luego, en un momento de soledad soy consciente de su poder destructivo, de cómo se gravan en la mente y aparecen para recordarte lo q has perdido, lo q se esvaneció. No recuerdo exactamente cuando dejamos de hacernos fotos. Esas fotos sin ningún motivo aparente en las que no importaba estar en camisón y que tenían fondos espontáneos como una casa a medio construír. Donde una sonrisa auténtica era la única protagonista. Y después, pienso que hace mucho tiempo que ya no sonreímos así. La vida pasa demasiado rápido. De repente, te das cuenta de que nada es como antes. Todo son problemas, reproches, responsabilidades, infelicidad. De aquellas fotos ya no queda nada. Ni la familia, ni las sonrisas. Ni siquiera una casa a medio construír. ¿Cómo he llegado hasta aquí? No me gusta esto. Quiero ir marcha atrás pero sé que es un imposible. Pero a veces también resulta imposible vivir sabiendo que el pasado es sólo eso, pasado. Y que ya no volverá nunca.

miércoles, noviembre 23, 2005

Yo soy juancarlista

Me gusta Juan Carlos I Rey de España. Aprovecharé que el tema está de actualidad para hablar de lo que pienso al respecto. No tengo ni idea de si soy monárquica o republicana, y me refiero exclusivamente al caso español porque es el que conozco. Mi familia es republicana y mis principios se basan en que todos, hombres y mujeres, somos iguales, nacemos iguales y deberíamos tener las mismas oportunidades. Y sé que me contradigo al ensalzar la figura de nuestro Rey pero no puedo evitarlo. Siempre digo que para mí es una cuestión de sentimientos, de patriotrismo en cierto modo. Considero que el Rey hizo mucho por la democracia en España, le devolvió al pueblo la soberanía, era lo que tenía que hacer pero lo hizo. En ese momento crucial supo actuar de forma admirable y a partir de entonces ha seguido haciéndolo durante 30 años. Puede parecer una tontería, pero si yo fuera reina me gustaría haber actuado en cada momento como lo ha hecho él. Hoy me emocioné mucho cuando lo vi a él emocionado en Tenerife, mientras escuchaba un cumpleaños feliz sinfónico. Me emociono muchas veces con él. Me sale de dentro. Para mí tiene una mirada tan limpia, tan tierna... siento que es una buena persona, humilde. Ningún presidente de los que ha gobernado desde que tengo uso de razón política (je, je) me ha transmitido esa bondad. Me siento orgullosa o mejor dicho me llena de orgullo y satisfacción que una persona como Don Juan Carlos sea nuestro embajador en el extranjero. He oído de todo encontra de la monarquía, y casi todos los argumentos me parecen legítimos, sin embargo, yo pienso así. No soy ni monárquica ni republicana. Ni monárquica progre como dice algún amigo mío. Yo soy juancarlista. Y le perdono que lea tan mal el telepronter con el discurso de Navidad.

domingo, noviembre 13, 2005

Os nosos Bicos

Éste é o cartel da obra de teatro que os de Andaravía estamos a representar. A emoción embárgame porque é o meu primeiro cartel. Polo tanto, e nun ataque de narcisismo sen igual, aquí amplío a segunda burbulliña dos pensamentos deste querubín tocado polas flechas do amor (na que obviamente saio eu).
Ah! E se vedes isto nalgures, ide correndo a mirar o lugar e a hora da función. Porque é xenial. Esqueceume mencionar o ataque de modestia. ;0)

jueves, noviembre 10, 2005

Aquí e Aquí

Se queredes facer un test para comprobar canto sabedes de min pinchade aquí. É entretido. Por certo, que guapos están os actores de Aquí no hay quien viva. Hoxe empezaron os novos capítulos e parece ser que todos pasaron pola peluquería. Están monísimos. A cabeceira tamén cambiou, e hai caras novas, un ecoloxista reivindicativo membro de aldeas verdes. Boísimo. Lucía está namorada del, tenta esconder que é unha "chicabien" e convírtese nunha "pijipi". A min tamén me chamaban así. E que tiven unha etapa pseudo-hippie. Cousas de adolescentes. Ay... como pasa o tempo. Uff, marcho que senón póñome nostálxica. Este venres vou ver unha obra de Luis Merlo (Mauri) e Teté Delgado á Estrada. Gorda, se chama. Encántame este actor. Xa vos contarei...
P.D. Este post ben podría servir como exemplo dunha boa redacción radiofónica. Frases simples que seguen a estructura básica Suj.-V-Pred. ¡Que horror! Non penso cambialo agora. Teño que ir limpar o meu baño que segundo miña nai comeza a semellarse a un urinario público.

miércoles, noviembre 09, 2005

Quen me ía dicir a min...

... cando "roubei" este cartel en pleno proceso de decoración do meu cuarto, que o protagonista da obra se convertiría un día no meu profesor de teatro. Ninguén. Ninguén mo ía dicir porque ninguén o sabía. Vale, xa sei que é unha pregunta retórica. O caso é que a día de hoxe son alumna de Artur Trillo. Hoxe tiven a primeira clase con el, "Improvisación", e non sei se me castañeteaban os dentes por mor do frío ou dos nervios. Non che é calquera cousa, que o home xa ten un nome na escea teatral. ¿E se me di...? "Mira, María, poslle ganas pero fáltache talento". Porque el mencionou esa palabra. Talento. Talento. Polo que algo debe saber do asunto. Quería ver como traballabamos e viuno. Seguro que marchou para a casa pensando: "Aquí hai dous ou tres que teñen talento". Sei que os seus comentarios non serán tan despiadados como os da directora de casting de OT, sei que non me dirá:
A.T. - María, ¿qué estudias?
Menda - Periodismo
A.T. - Pois dedícate plenamente á carreira porque o teatro non te necesita
Menda -Pero... eu nunca serei unha boa periodista. Non teño talento.
A.T. - ¿Tampouco? Vaia por Deus... Non sei que imos facer contigo.
Pero gustaríame pensar que pensa. Bueno no. Bueno, non sei. Sei que fago teatro porque me gusta, porque o paso ben e porque quero aprender. E sei que teño que deixar de sentir cada clase como un constante proceso de selección. Seino. Polo demáis, estou contentísima.

domingo, noviembre 06, 2005

Y Praga se vistió de naranja...

En medio de una tropa de hinchas holandeses y... sudorosos
(Praga. Octubre 2005)
Más fotos del viaje aquí.

jueves, noviembre 03, 2005

Lalaralarito...

Y por aquí ando, esperando a que Carrie Bradshaw me cuente algo más sobre sexo, zapatos y New York -recomiendo esta crítica, a pesar de que a mí me gusta la serie-. Y digo "ando", por no decir "vuelo" porque desde el lunes vivo feliz en mi nube de algodón. Si me tiro por la ventana, apuesto a que revoloteo cual Campanilla. Y es que Noviembre ha empezado dulce para mí. Con el sabor de tus labios... Hola, me llamo María y tengo mariposillas en el estómago. Me alegra saber que mi cuerpo pueda experimentar de nuevo esta sensación. El otro día, ordenando mi habitación (para colgar mis nuevos estantes comprados en miparaísoparticular, o sea, en IKEA) leí algo que escribí hace tiempo, el 30 de septiembre de 2004, en un papel cualquiera que al final resulta que no es cualquier papel, sino la letra de "Si quieres bailamos" de Pereza. Una canción que siempre me recordará el verano del año pasado. Entonces escribí esto: "Un año es mucho tiempo. En un año puedes llegar a sentir tantas cosas. Eso es la vida, un año tras otro, sintiendo y sintiendo. Nunca sabes lo que puedes sentir mañana pero sí lo que sientes hoy y lo que sentiste ayer. Ayer, una felicidad que trajo dolor a otro ayer más cercano. Hoy, de nuevo alegría. ¿No es de locos? Al final... cuando los ángeles lloran, cuando los ángeles lloran, lloverá. No sé, sólo quiero decir que hoy soy feliz, porque quién sabe qué sentiré mañana." María me había dicho en París, "Este verano va a ser genial". Y lo fue. Pues eso mismo quiero hacer ahora, decir que hoy soy feliz. Me da igual lo que sienta mañana. Que me quiten lo bailao. Lalaralarito... P.D. ¡Viva Asturies! y ¡Viva Sariegu! Un lugar, una gente, un viaje... inolvidables.

viernes, octubre 21, 2005

Mi primer viernes

Hora y media. Estos tiempos muertos entre clase y clase en los que no da tiempo a salir de este edificiopremiodearquitectura y hacer algo realmente interesante, me sacan de quicio. Al menos este año y como directora de un medio de comunicación -mi blog- le sacaré alguna utilidad. Aunque también podría sacarle provecho, por mi bien, como alumna de 4º de periodismo, que tiene tres asignaturas de 3º y una de 2º, además del firme propósito de acabar la carrera este año, convocatoria de septiembre incluída en la palabra "año". Se admiten comments dando ánimo y recordándome lo mucho que valgo del tipo: "Bah, eso para ti es coser y cantar" o "¿Especializado, políticas y derecho?¡Si son las más fáciles!". En fin... Ya sabeis. De momento estoy orgullosa de mí porque asisto a clase con regularidad. Hoy llegué a las 9 y tenía clase a las 10 y media (inconvenientes de no disponer siempre del coche de papá). Me quedé dormida en el coche de Sara y me desperté a las 10:32. ¡Mierda! Dejé mi particular y sempiterna huella identificatoria en forma de babilla en la tapicería del asiento trasero del 206 -Sara, sé que podrás perdonarme- y salí pitando. Tuve que parar un momento en una esquina a recolocarme las lentillas que adquirieron textura de cartón dentro de mis ojos y el puñetero viento casi se lleva volando la visión de mi ojo izquierdo. Llegué a tiempo, pero con la cara marcada por las formas de una improvisada almohada. ;0)

miércoles, octubre 12, 2005

De volta

Así estou eu. Desesperada. Acabo de empezar e xa necesito unhas vacacións. Non tiven tempo nin de desfacer a maleta. Con decir que aínda levo no bolso a cámara de fotos e un mapa de Praga, dígoo todo. A matrícula sen facer, o que significa que a miña vida dos próximos nove meses está sen organizar. Teño mil proxectos para este ano e o máis importante é rematar a carreira, algo que os que me rodean consideran un pouco difícil. Non sei. Empezar, empezo con forzas e ilusión. A ver. Agora necesito durmir. Que ben me ven este festivo. Je, je.
P.D. Non me perderon a maleta. ¡Que feliz son! Aínda teño moito que contar, pero hoxe xa non podo máis. Quería dar sinais de vida.

jueves, septiembre 22, 2005

"¡¡¡Tss, tss, camareira!!!"

Sinto ter esto un pouquiño abandoado. Non teño xustificación. Tiven moitas cousas que facer pero podería ter quitado tempo para escribir algunha cousa e agora acumúlanse as vivencias cotiás. En primeiro lugar, quero dicir que xa estou totalmente recuperada das miñas placas. Saín de sábado a luns -as festas do Patio son cita ineludible- e admito que levei escote. Non levo ben o de que rematase o verán. Amo o verán, sobre todo pola roupa. Non me gusta vestirme e no verán son tan feliz... Sempre ando medio desnuda. Enfúndome unha falda e unha camiseta e andando. Non soporto que as tendas, a estas alturas, estean cheas de roupa de verán pero con cores de outono para despistar. Porque vai comezar outubro e eu sigo comprándome camisetas de sisas. Deixando as miñas indignacións superficias de lado, exclamarei un bravo polas festas de Sta Cruz. Paseino xenial. Vin a xente que tiña moitíiiiisimas ganas de ver, que boto de menos. Entereime de que unhas das miñas mellores amigas está esperando un bebé. Case choro. Alegroume saber que a todas lles vai moi ben porque as quero tanto... É unha alegría que me enche o corazón. Cóstame aceptar que, pouco a pouco e sen darnos conta, a vida nos vai levando por camiños diferentes, pero momentos coma eses son un bo contrapeso a outros de melancolía. O próximo luns será un día deses de comida-merenda-cea, de lembrar e compartir con persoas que son parte de min. O xoves marcho de viaxe. Vou a Madrid uns días cunhas amigas antes de partir cara Budapest. Non teño tempo de facer a maleta, porque esta finde teño que traballar. Debuto como camareira na comisión de festas. Hoxe fun comprar equipamento: un abridor para levar colgado do pescozo. Teño medo. É un reto persoal. Se paso a proba, é dicir, se consigo atender e cobrar a todo o mundo de modo organizado sen perder a calma, abrir as coca-colas en décimas de segundo sen tirar con elas e sen poñer cara de esforzo, se non me equivoco á hora de servir o alcohol e controlar as medidas, e todo iso sen perder o sorriso e sen deixar de estar perfecta, empezarei as xestións para convertirme na nova propietaria de Metro que é un negocio que me interesa. Xa vos contarei, xa...

jueves, septiembre 15, 2005

¡...ago en la ...uta!

¡Ay, que maliña que tou! E comunico que esta afirmación só se sostén nun 5% en mimos. Nun 95% baséase en feitos reais. O meu diagnóstico é: faringoamigdalitis. Pero para que os meus lectores entendan direi que, según a médica que me recoñeceu, teño "unhas boas placas". Placa, placa. Fun onte por urxencias á Rosaleda. Hai un centro médico preto da miña casa -por certo, alí traballa meu pai- pero non me fío. Non me fío dende que unha amiga miña foi alí con dor de barriga -era apendicitis- e o imbécil do médico lle dixo o que tiña eran mimos. A rapaza ingresou no hospital con peritonitis. Decidín que eu alí non vou. O caso é que non podo falar, nin tragar, nin durmir, nin nada. Non podo nada. A médica debeu pensar que era autista, porque eu intentaba articular palabra pero o que saía da miña boca era algo indescifrable. Acabou por dirixirse directamente a miña nai e ignoroume completamente o tempo que durou a consulta. Houbo algo que me desconcertou. Dixo: "Que beba abundantes líquidos no fríos. Cuando digo abundante me refiero a dos litros diarios aproximadamente" ¿Pero esta muller esta tola ou qué? ¡Non podo nin tragar o mililitro de saliva que se acumula na miña boca cada dous minutos, vou poder con dous litros de líquido! Ando todo o día escupindo no wáter -sinto ferir sensibilidades- e cando blasfemo só se me entende "¡...ago en la ...uta!". É un alivio ver que no informe médico pon: "No impresiona de gravedad". Menos mal. Porque se ademáis de parecer parva con estos ruidos que emite a miña gorxa, impresionara de gravedad, xa sería o colmo. Ahora quédame unha semana de antibiótico cada oito horas, de analxésico-antiinflamatorio para a dor e de Omeprazol para protexer o estómago do analxésico que parecer ser que é fulminante. Éche unha carallada. Esto foron as festas de Lestedo. Mañá teño actuación e non podo ir. E jódeme un cacho. Avisei a media vedra e a parte do estranxeiro para que me foran ver, e agora a que non vou son eu. Paradóxico, sí. Dende aquí deséxolle ¡moita merda! ós meus amighiños teatreiros. Facíame tanta ilusión actuar en Santa Cruz a pesares de non ser capital ;oD... E ademáis... Bótovos de -. Bueno, marcho que teño que ir escupir. BIKOS (a mellor obra de teatro do mundo mundial).

Fiestaaaaaa!!!! Alghúns amighiños...

Noites máxicas as de Vedra. A pouca "definition" da cámara ou do móbil axuda a crear esa atmósfera. Xa vos direi de que marca é para que non a compredes. Je, je! ;0D

De esquerda a dereita: Itziar, Eloy, Eu, Sara, Marcos e María. Ó fondo, un de bigote é Vicente ou Vi.

Aquí volvemos ser as mesmas. Eu, Sara, María e Itziar (Se é que se poden dedicar os pés de foto, eu dedícollos -que non "adícollos", como di a petarda de Radio Estrada- a Bianqui)

martes, septiembre 13, 2005

A miña terriña querida. Vedra

Miña casiña. Meu lar. Aquí é onde vivo. Esta é a terra que boto de menos cando estou lonxe. Pola que sinto morriña. Non me preguntedes que é unha desbrozadora, nin un gharabullo,... pero eu son de aldea. Son de Vedra. É aquí, onde coñecín ás mellores persoas do mundo.

Una canción. La más bonita que he escuchado nunca.

With an ironclad fist I wake up and
French kiss the morning
While some marching band keeps
Its own beat in my head
While we’re talking
About all of the things that I long to believe
About love and the truth and
What you mean to me
And the truth is baby you’re all that I need
Con una resaca terrible me levanto y
beso la mañana en los labios mientras una banda callejera sigue
con su ritmo aquí en mi cabeza mientras hablamos sobre todas las cosas en las que sigo creyendo sobre el amor, la verdad y
sobre lo que tu significas para mi Y la verdad es que, eres todo aquello que necesito
(Bed of roses. Bon Jovi)

lunes, septiembre 12, 2005

Adiós, Miriam

Es increíble pero echo de menos a Miriam. Ya era uno más de nuestra pequeña familia. Se lo regalaron a mi hermana en las fiestas de Riveira y llegó a casa en una pecera chunga de plástico, pequeña y rectangular. Le compramos una más grande de cristal, para que pudiera nadar a sus anchas y la pusimos en el salón. Alegraba la casa con su color naranja y de repente daba un saltito, ¡glup!, y era su forma de decir que estaba ahí, que era uno más. Mi madre metía el dedo en el agua y Miriam iba y le acariciaba con su minúscula boquita. Pero hacía días que ya no comía. Al principio pensábamos que estaba ciego y que no veía la comida pero nos parecía raro. El otro día, por la noche, ya casi no nadaba y si le intentabas tocar, se dejaba, apenas se movía. Por la mañana, mi hermana lo encontró flotando. Ahora la pecera está vacía. Supongo que mi madre aprovechará para poner unas flores. No sé qué hicimos mal. La cuidamos lo mejor que pudimos. Es una mierda tener sentimientos porque ahora la echo de menos. Parece una estupidez porque es un simple pecezillo de siete centrímetros de largo, pero me entristeció verlo allí flotando, con sus ojitos abiertos.

miércoles, septiembre 07, 2005

Te quiero mucho

Supongo que fracasé como amiga. Quiero ayudarte pero no me pides ayuda. ¿Qué puedo hacer? Ni siquiera puedo hablarte de eso. Porque no existe. Porque parece que eres ajeno a todo. No sé si me mientes por alguna razón o por nada. Será que no quieres que se metan en tu vida... que se preocupen por ti. No lo consigues. Ojalá supiera que otros te ayudan porque acudiste a ellos. Pero no sé nada. ¿Qué piensas hacer?¿No te parece algo importante? Me da miedo que no te de miedo. Eres egoísta. ¿A ti te gustaría ver que alguien que quieres está mal y no poder ayudarle porque no te pide ayuda? Porque en esto sólo tú puedes dar el primer paso... Dicen que es así. No sé por qué no pueden obligarte. Me niego a creer que no te des cuenta de que estás arruinando tu vida. No me parecías tan idiota. Por tu culpa no valgo nada como amiga. Para ti es más fácil creer que no le importas a nadie, que estás solo, porque así tienes derecho a hacer lo que te de la gana, sin importarte a quien haces daño y luego conformarte con decir: "Otro más que me da la espalda". Y los que no te damos la espalda ¿qué se supone que debemos hacer? ¿Fingir que no pasa nada para hacerte las cosas más fáciles? Porque aunque no quieras creerlo o te importe una mierda, hay personas que están sufriendo por ti, que te quieren mucho y que se sienten impotentes y fracasados. Que sepas que yo no pienso ser cómplice de ésto. Creo que prefiero también yo darte la espalda a pensar que era tu amiga y no pude hacer nada. No dejes que lo haga. Por favor.

miércoles, agosto 31, 2005

Estas fresas teñen pouco azúcar

Dios! Acábolle de dicir a miña nai: "Estas fresas teñen pouco sexo". Traizooume o subconsciente. Ups! ¿Estarei obsesionada? E que despois quédame un cutis perfecto... Os "3 asaltos de L´Oréal y deja KO a las imperfecciones" non son o mesmo. Pero como diría unha amiga miña: ¡Que lle imos facer!

lunes, agosto 29, 2005

Ganas de ter ilusión

Está a piques de rematar o peor, diría eu, verán da miña vida. Estou en off. Levo xa tempo así polo que tampouco é cuestión da estación. Durmo 12 horas diarias e as outras 12 non me dan moitos motivos para seguir esperta. Parece que caín nun burato e por máis que o intento non dou saído. Teño todo o que unha persoa pode desear, agás ilusión por facer cousas. Hoxe, nunha noticia sobre o estrés postvacacional daban as claves para superalo e unha delas era pensar que o traballo dignifícanos. Facía tempo que non escoitaba unha verdade tan grande. Cando fas cousas, cando estás activo, pódeste sentir cansado, agobiado... polo que sexa, por traballar na casa, por entregar a tempo os traballos da facultade, por facer as prácticas,... pero despois de que rematas as cousas, sénteste xenial. Ves os froitos do teu traballo aínda que só sexa un sorriso de túa nai ou un mísero aprobado pinchado nun corcho. E sabes que a túa vida non pasou en balde. Moitas veces acabas ata o cú, aborrecendo todo por calquera motivo ou vendo que os teus esforzos non foron recoñecidos, é certo, pero o que importa é que facías algo con algún obxectivo, con algún horizonte. A min fáltame un horizonte ou polo menos tápamo a néboa. Oio e leo ós meus compañeiros queixarse dos seus xefes de prácticas, dos compañeiros, do traballo que teñen e non teñen, da dura vida de bolseiro... e dame unha envidia que morro. Porque no fondo sei que están ilusionados, por moito que digan, e eu non. Meu pai di que é cuestión de botarlle xenio á vida. Pero a min non me sae. Eu síntome un parásito. Non teño dignidade. É horrible. Non sei que facer da miña vida. Se se poidera comprar o ánimo por kilo, non tería nin ganas de ir ó mercado. Caín ó burato da apatía porque algo me arrastrou alí pero iso xa non me impide saír. E sen embargo sigo alí. E síntome tan culpable por sentirme así... Arrastro cadeas e ver que me quedo atrás en vez de darme forzas, quítamas. Só teño ganas de ter ilusión.

sábado, agosto 27, 2005

Dúas tetas tiran máis que dúas carretas

Xa mo decía miña nai. Eu sempre pensei que tiña as tetas pequenas, (levo unha 90 pero son pequenas). De pequena miña nai dicíame: "Así saberás que cando alguén che queira, quererate por como eres e non polas túas tetas". E continuei feliz o resto da miña vida. Aprendín tamén eu a querelas a elas tal e como son. E para que enganarvos, teño unhas tetas moi bonitas. Pero nunca ata este verán me dera conta do poder de atracción que teñen. O caso é que taba eu coa miña "irmá-prima" na praia, tomando o sol, facendo top-less (elas tamén merecen algo de radiación ultravioleta) e ó lado, uns tíos que semellaban estranxeiros, intentaban mirarme os óllos pero non podían. Esa mesma noite, dirixímonos cara á festa (xa sei que falta información de background, je!) e puxémonos á cola dunha destas atraccións de última moda que teñen grande poder de convocatoria (igualiño que as miñas tetas) e que cando te subes xa te estás arrepentindo porque con 21 anos xa non estás pa esos trotes. Total, que cando me dispoño a darlle a entrada ó tipo, négase a collela e susúrrame ó oído: "Volve despois outra vez". E a Sara igual. ¡Pois vale! Despois de sentir como a nosa persoa corría o perigo de estrelarse contra o chan durante uns minutos, decidimos volver a facer a cola e aceptar tan amable, aínda que sospeitosa, invitación. Mentres Sara escrutaba ós tipos en busca dalgunha sinal que nos indicara que, efectivamente, eran uns asasinos en serie como nós pensabamos, de pronto exclama: "¡María, son os da praia!" Uff! Menos mal. ¿Queredes saber que pasou despois? Pois que nos volveron a regalar as entradas, je, je. Ó día seguinte, outros rapaces, na praia ofrecéronse a deixarnos a súa super-mega-guay colchoneta en forma de Dragón. E alá tivemos toda tarde con Imperioso, que non cos tíos, pasándoo en grande. ¡Pobres! (tono irónico-zorrito).

viernes, agosto 26, 2005

Lady Bird

"Here is, a ladybird like me"
To be continued...

Oh... Marilyn!

Hoy quiero hacer esta blog un poco más mía. Y no quería que faltara ella. Marilyn. Aquella imagen colgada en los cines Valle Inclán que miraba, y sigo mirando, cada vez que hacía cola para coger las entradas, me transmitía algo. Un no se qué. Sabía perfectamente quien era ella. La tentación rubia que enamoró a Hollywood. La mujer más sexy del mundo. Esa que le cantó un Happy Birthday especial al presidente Kennedy. Y la pobre estrella que murió por sobredosis, joven, sola y triste, pero sin dejar de brillar. Yo ya conocía las leyendas y al mito que todo el mundo conoce. Pero a mí eso no me importa. Ni siquiera sus películas me dicen nada. A mí, de Marilyn, me gustan sus fotos. Es en esas imágenes fijas, quietas, donde está la estrella. Sus miradas, congeladas para siempre por miles de fotógrafos, son las que lo trasmiten todo. A veces seductoras, otras infantiles y otras más, llenas de amargura. Pero todas, miradas perfectas. Porque nos enseñan su interior. A mí me encantaría que mis fotos fueran así. Con miradas perfectas. Cuando me siento triste, necesito sentir que no soy la única que sufre y allí está ella, en mi habitación, con su pañuelo arrugado secándose las lágrimas. Otros días, ella me da unas clases de cómo hay que mirar para enamorar.
María Munín ;0)

jueves, agosto 25, 2005

Cosas extrañas

En mi casa hay fantasmas o algo. Puede que sean ocupas q estén en el piso vacío de arriba y se escondan detrás de unos armarios que hay empotrados en la pared abuhardillada. Si es así, hoy pienso descubrirlos, porque de noche puede que esté sola pero a comer viene mi papá (momento pija), y él me salvará. El caso es que por la noche, cuando apago todo y reina el silencio, oigo ruidos extraños, pasos, cosas que se caen... Me pregunto: ¿si las cosas están en equilibrio inestable pueden caer solas o necesitan un ligero empujoncillo como el que daría una corriente de aire o un fantasma con su sábana al pasar? Las ventanas están cerradas así que... Me acojono bastante, la verdad. Luego pienso: ¿y si son ladrones? ¿Me matarían para que no pudiera reconocerlos en una ronda de identificación o si me hago la dormida, me perdonarían la vida? Al final me quedo dormida sintiendo su presencia en Mi casa, no sin antes cabrearme por algo que siempre experimento antes de mi cita con Morfeo. Me babo. No sé que extraña razón hace que un hilillo de saliva se me escape de la boca hasta llegar a la almohada. No lo sé. Pero me siento patética. ¡Si al menos se esperase a que me quede dormida! Pero no. Hace su presencia cuando aún estoy consciente para recordarme que no soy nadie. ¿Cómo enfrentarme al mundo con la cabeza alta si sé que no controlo mis propios fluidos? Es descorazonador.

Mento

Dioss! Necesitaba escribir esto porque siempre que mis párpados inferiores (o como se llamen) luchan para impedir que las lágrimas de mis ojos se derramen, necesito escribir. Se supone que es importante lo que siento, al menos para mí, si me encuentro así. Para mí es importante que la gente se quiera, se ame. No sé, me recuerda a cuanda amaba y era amada de la misma manera. O parecida. Y no me daba cuenta. No me daba cuenta. Y ahora sí me doy cuenta cuando lo siento en otros. Y hoy lo he sentido. Sé que ellos no se han dado cuenta. Es que no los conozco. Sólo de vista. A ella un poco más. Pero en algún lugar he leído lo que sienten. Golpéame tan fuerte como puedas le compra helado de fresa para verla sonreir, porque está triste, y piensa en algo que la haga sonreir más aún. Y ella le dice algo que para nosotros no tiene significado pero que para ellos seguro lo tiene todo. Mento. Mientras, yo echo de menos una flor y alguna palabra que sólo para un nosotros signifique algo.

miércoles, agosto 24, 2005

"As Long As We Got Each Other”

Nunca me había parado a pensar lo que decía la canción de "Los problemas crecen" hasta hoy. Lo mío no es la traducción simultánea. Acabo de descubrir algo bonito.
Show me that smile again. (Show me that smile)
Don’t waste another minute on your cryin’.
We're nowhere near the end (nowhere near)
The best is ready to begin.
Oooohhh. As long as we got each other
We got the world spinnin right in our hands.
Baby you and me, we gotta be
The luckiest dreamers who never quit dreamin’.
As long as we keep on givin’
we can take anything that comes our way
Baby, rain or shine, all the time
We got each other Sharin’ the laughter and love.
Composición: B.J.Thomas e Dusty Springfield

Éche o que hai.

Sí. Seino. Son bilingüe. E a miña blog tamén. Éche o que hai.

Divagaciones a las 3 de la mañana

Podreis pensar que mañana no tengo que levantarme temprano y por eso escribo estupideces a estas horas. Podreis pensar que no tengo que estudiar para septiembre y que puedo estar akí perdiendo el tiempo. Pues os equivocais. Tengo que madrugar y coger el bus de las 10 menos cuarto. Inciso: no es que haya bus a en punto, a y cuarto, a y media, y a menos cuarto. No. Sólo hai ese puñetero bus por la mañana (si quitamos el de las 8 menos cuarto, ja!) y es a menos cuarto. Cosas de la vida. Fin de inciso. Y también tengo que estudiar. Pero no podía irme a la cama sin decir que hoy he descubierto arte en la carta de ajuste y no pararé hasta encontrar un cuadro de la carta de ajuste. Me encanta. Recuerdo cuando era pequeña y miraba la carta de ajuste cual poltergeist escuchando bailar pegados es bailar, igual que baila el mar... Me muero por tenerla colgada en mi habitación. Quiero mirarla de nuevo y volver a sentirme niña.

miércoles, agosto 17, 2005

A miña primeira vez

Ayy!! Que ilu!!! A ver que sae deste blog piloto tendo en conta que non existe sobre a faz da terra persoa máis inconstante ca min. Sigo a pensar que coma o papel e o lápis non hai nada pero, de tódalas maneiras, debo admitir que semella interesante isto de poñer a navegar os teus máis íntimos e non tan íntimos pensamentos e así poder compartilos cos demáis. Non che sei case nadiña dun mundo coma éste, o meu non é estar aillada diante desta porta a tantas cousas máis tempo do que por obligación teño que estar, pero aquí estou disposta a demostrar que non son allea ás novas formas de comunicación. Ademáis din que isto é o futuro do xornalismo independente ¿non?¿Poderei considerarme xornalista independente se colgo aquí a miña particular visión do mundo? Non sei. De momento o que sí son é unha "webblogger" ¿a qué mola? E isto que estou a escribir chámase "post", e... Vale! Seguro que xa o sabedes todo pero ¡¡deixádeme disfrutar da miña primeira vez!! Un bico a todas e todos os que veñades a mirar polo buratiño da porta que da á miña vida. Ah! E deixade as vosas mensaxes, eh?!