martes, agosto 22, 2006

O Pichus's Rock

Alba, eu e María recén levantadas

As tres nas Fragas do Eume. Alí, por sorte, non chegou o lume

En Moeche, con Juanjo, agardando aos irmandiños
O Pichus´s Rock de Valdoviño foi unha escapada de fin de semana coas nenas que necesitaba despois de tres semanas traballando todos os días. Un paseo polas Fragas do Eume, unhas boas compras na feira de Pontedeume, un asalto irmandiño ao Castelo de Moeche e un baño nas frías e revoltas augas da Frouxeira despois, xa estou na casiña con catro quilos de máis porque non houbo segredos para o padal. A boa vida é o que ten...

viernes, agosto 18, 2006

Cumprimos un ano

Estamos de aniversario. Quen me ía dicir a min que esto seguiría en pé logo dun ano! Síntome contenta de ter creado esta páxina que me 'obrigou' a escribir e evitou unha oxidación nada desexable. Só quería dar as gracias a todos os que pasastes por aquí e deixastes unhas letras e tamén aos que fixestes aumentar cada día ese número que marca o contador. Eu seguirei no mesmo sitio por min e para 'vós'. Veremos que nos agarda este ano que comeza... xa!! :)

miércoles, agosto 16, 2006

Isto non é o que eu quería

Hoxe houbo sesión de fotos no xornal. Isto está a piques de rematar e eu sen negativos non marcho. Cando chego á casa póñome a experimentar e saen cousas así. Non é o que eu quería. Non. Ese fondo negro non tiña que estar aí pero algún día serei unha experta na manipulación fotográfica. Entón, demostrareivos todo o que sepa facer.

viernes, agosto 11, 2006

Xa non quedan títulos nin titulares

Estaba vendo a tele cando chegou miña nai á casa correndo. Era arredor da unha da mañá. Vía o especial contra o lume que botaban na galega. Arde a terra máis verde, a nosa terra. No programa estaban Barreiro Rivas, Manuel Rivas e máis xente tentando atopar respostas ao que está a ocorrer. Lumes provocados por incendiarios, xente con trastornos, tolos. Lumes para limpar leiras, lumes para ver marcos, lumes para renovar pasto para o gando, lumes de vinganza entre veciños, lumes por descoido, por unha barbacoa mal apagada. Tamén lumes a mala fé. Lumes intencionados ou non intencionados pero sempre provocados. Hai quen fala de mafias organizadas porque é inexplicable tanto lume tantos días ás mesma horas. Madeireiras que así conseguen materia prima barata, constructoras que gañan terreo edificable... "Recalificadores primarios de solo urbanizable" di Forges nunha viñeta. Non parecen estes os principais sospeitosos xa que as terras non se poden recalificar tan axiña. Considero máis probable o que din outros de que hai sectores dispostos a crear unha atmósfera de psicose entre os galegos e provocar un malestar que afecte ao governo. Por outro lado, o lume que prende nos medios de comunicación chama sempre por máis lume porque son moitos os ignorantes que desexan ver como a súa obra acada repercusión pública. Imos acender un pouquiño por aquí, a ver se sae na tele.

Entre argumento e argumento comezou a arder Vedra, que hoxe xa tiña unha lapiña debuxada no mapa de lumes do xornal. Desde a terraza podía verse unha columna de fume na aldea de Fufín. Miña nai cambiou o calzado e eu collín a cámara.
(...)
Nunca estivera nun incendio. É verdadeiramente triste ver como algo tan incrible e fermoso coma o lume destrúe algo tan incrible e fermoso coma o monte. Pouco a pouco foron chegando os veciños, con machadas e pás. Cortaban ramas dos árbores e tentaban apagar o lume coas propias armas da natureza. Mentres, chegaban os tractores con cisternas que cambiaron purín por auga. Os accesos eran malos pero as inmensas e temibles rodas conseguiron internarse na negrura e espesura do monte.

Arredor de dez tractores e cincuenta veciños uniron as súas forzas para apagar durante dúas horas unhas labaradas que querían acabar cunha parte da nosa vida. Non é literatura barata decir que cada vez que o monte arde, nós morremos un pouco. E podémolo sentir porque nos doe o corazón. Supoño que non todos amamos isto do mesmo xeito. Eu crecín entre árbores, nunha casa medio perdida no monte onde entraban a roubar os ladróns e deixaban bebés abandoados na porta. Vivín tamén rodeada de asfalto, pero agora o meu fogar está nun lugar que adoro e que escollín. Se extendo o brazo pola ventá case podo tocar os carballos e sei que se o lume prende aquí, a miña casa correría perigo. Temos medo, é lóxico, pero hoxe, despois de ver a solidariedade dos nosos paisanos, estamos máis tranquilas, ademais de emocionadas.

As cadeas humanas apertando as mangueiras seméllanse a aquelas que aferraban capachos cheos de chapapote. As rifas e porfías esquécense estes días nos que unha manchea de malas persoas esparexidas por Galiza non fan máis que lembrarnos que o resto da xente ten un gran corazón.