domingo, febrero 26, 2006

¡ Vámonos con Loli! ¿A onde? ¡¡¡¡¡¡A Verín!!!!

Ti tamén podes ser Loli... ¡¡¡¡Por O €!!!!! E que ben mo pasei no Entroido verinés !!!!!! Esa cea de comadres, esas charangas, esa raína, eses cigarróns, esa procesión das velas brancas, ese pregón... ¡¡¡Esa Emmiña eh, eh!!! Se se puidera explicar, faríao, pero hai que estar alí. Tódalas fotos están aquí, no meu recuncho. Ide, ide, que non teñen perda.

miércoles, febrero 22, 2006

Radiofórmula

Non daba durmido. Durmo moito cando non debera e despois, cando debera non teño sono. E así ando, ó revés do mundo. E puxen a radio. Puxen os Cuarenta. Eu son filla da radiofórmula. Pésame bastante o de non ter unha cultura musical que vaia máis alá dos “hits” do momento pero esa é a verdade. Gústame a boa música. Sobre todo gústame Bob Dylan. Miña nai di que me parezo á miña madriña. Miña madriña non ten ningún parentesco conmigo, é a mellor amiga da miña nai dende a facultade, pero a xenética non ten nada que ver neste caso. Dicía o mesmo cando tiven a miña etapa pseudo-hippy, que me parecía a ela. Estaba a contar que me gusta a boa música e Bob Dylan, e canturreo nun perfecto spaninglish, Mr. Tambourine Man pero non vou máis alá. Pola contra, se me preguntas cal é o número un na lista Del 40 al 1 seguramente o saberei. O caso é que non daba durmido e acendín a radio. Soaba o último single de La oreja de Van Gogh, Muñeca de trapo, e pensei que todas as súas cancións me soan igual e pensei no tempo no que non deixaba de escoitalas. Buscaba atopar nesas letras algunha historia que se semellara á miña. Que me lembrara que non estaba soa niso, que alguén nalgures xa vivira o mesmo ca min e escribira logo unha canción. E pensei que iso é o que buscamos todos na música. Sentir que é un reflexo noso. E despois soou Maná. E non sei por que lembreime de Riveira. Riveira escríbese con “b” pero os que somos dalí escribímolo con “v” e tampouco sei por que. Acordeime do día que comprei a miña primeira super pop. Regalaban o colgante de Mark Owen. E dinme conta de que non debo ser tan cruel coas fans de Bisbal cando as vexo chorar histéricas, porque eu tamén vivín esa etapa. Porque eu tamén fixen cousas absurdas – Te lo juro por Take That-. Iso sí, eu identifícome máis coa fan beatle, nesa imaxe en blanco e negro gritando de xeito hiperfemenino e intentando tocarlle coa puntiña dos dedos a Mark ou a Robbie, sobre todo. Debe ser un pouco pola estética, que me gusta máis, e outro pouco porque prefiro pensar que fun fan (fan fun) dun grupo máis á altura dos Beatles ca Bisbal. Despois pensei en cando cortei o pelo. Eu fun ca miña foto de Mark e díxenlle á estilista que quería ese corte. Aí comezou a peor etapa-pelo da miña vida. Non sei canto recei para que me volvera medrar. Despois escoitei a Nek, que tamén me soa un pouco coma sempre, e con el viñeron as lembranzas do meu primeiro amor. E tamén de Laura. E de cómo un nome se pode cruzar na tua vida facéndote sufrir máis dunha vez. E de Pili. A miña profesora de historia, que era capaz de falar de amor cun nena de 12 anos. E con Amaral lembreime do rapaz do outro venres e de que quedaramos en vernos pola Estrada e de que non o vin. E deron as seis. E comezou Anda Ya. Pouco despois unha voz que imitaba a Rajoy cantaba “No sé que tiene el estatuto que me vuelve loco, que me vuelve loco” e souben que tiña que durmir porque senón mañá estariamos nas mesmas. Agora que remato de escribir -estou co portátil metidiña na cama- escoito Hung Up de Madonna, pero eu non podo parar de pensar na Loli de Alcorcón e dos días de entroido que vou pasar en Verín. E canto... Time gous by, con Loli, vámonos con Loli!! E xuro que non estaba preparado, e está mal que o diga eu, pero a verdade é que este post saíume redondo. *<;0)

lunes, febrero 20, 2006

Una de gañanes

¡Menudas mini-vacaciones! Después de 4 días en los que mi única actividad ha sido dormir de día y salir de noche, haciendo algún que otro esfuerzo para ingerir alimentos, ya estoy aquí de nuevo concienciándome de la vuelta a la normalidad. Me hacían mucha falta estos días porque necesitaba no pensar en nada y volver a compartir mi tiempo con mis amigos y no con toda esa gente "anónima" que estudia en la biblioteca. Y "el tiempo pasó, como una estrella fugaz...". Uff, cualquiera diría que me paso los días en la biblioteca (no penseis

mal de mí), je, je. Sin embargo, el sábado casi sufro un ataque de ansiedad nerviosa y todo se lo debo a unos gañanes asquerosos, hijos de puta, cabrones, pedazo trogloditas en celo con camisa, que consiguieron amargarme la noche aunque no dejara de sonreir mientras una vocecilla susurraba "Dientes, dientes, que es lo que les jode". Y no era la Panto. Tenía tantas ganas de salir...

Sobre todo después de una tarde decimonónica a la luz de las velas que nos brindó el apagón generalizado en Vedra y ayuntamientos colindantes. Los gañanes hicieron un cerco a nuestro alrededor y empezaron a joder la marrana empujándonos y frotándose contra nosotras dado que es la única forma que tienen de correrse de gusto. Tío, no vuelvas a tocarme. ¿Pero quien te crees que eres? No me creo nadie pero no vuelvas a tocarme ni un poco. Y se pone chulo. Que si somos creídas, que si las hay mucho mejores que nosotras, que si nos hacen así nos ponemos todas locas... ¿pero qué cojones hacía allí tocándome los güevos en vez de ir a buscar a otras "mejores" o al baño a hacerse una paja?

Me sentí impotente, porque le ofrecí unas hostias una vez pero no dos, porque hasta los veía capaces de partirnos la cara. Pero antes de irme de allí amedrentada, me muero. Y aguanté. Y reflexioné sobre tantas cosas. Pensé que a veces ser una tía es una putada, cuando la fuerza física es necesaria. Necesitaba que llegaran mis amigos en ese momento, para llorar como una niña y para que me defendieran como caballeros, como yo no supe hacerlo porque nunca me apunté a clases de defensa personal. Porque además llevo tacones, medias, falda, una ropa preciosa que si me rompen entro en parada cardiorespiratoria, y tengo el pelo largo y eso es sinónimo de una derrota segura. Sería humillante que todo el mundo me viera en el suelo en bragas, con la falda en el cuello y las medias con agujeros.

Si fuese en tenis y vaqueros o con una estúpida camisa estaría en las mismas condiciones que los gañanes y entonces quizá no me importara llevar tres hostiones porque almenos creo que sería capaz de golpear sus sucios testículos. Pero ¿tengo que vestirme pensando en que puedo encontrarme con estos individuos? Ni de coña. Nadie va a impedir que haga lo que me de la real gana. Al final se largaron y la noche continuó sin sobresaltos.

miércoles, febrero 15, 2006

Noquepoenmídegozo

Ben certo é iso de que a mente é incapaz de imaxinar o que o corpo pode dar de si. Acabamos o traballo e agora quédanme catro días por diante para dedicarme plenamente a min. Non os penso desaproveitar, ¡¡yuhuu!!

miércoles, febrero 01, 2006

As miñas Pichus

Un día alguén me dixo que non as mencionaba nada por aquí, neste "universo virtual de fucsia y lentejuela". Pois aquí están. Elas son as miñas pichus. Hai xa catro anos emprendimos un camiño que nos deu a oportunidade de coñecernos. Sempre falamos das etapas que un ten que ir vivindo e deixando atrás para quedarse coas lembranzas e coñecer cousas novas e aínda que todo o que nos pasa sempre é único e irrepetible hai historias e persoas que son especialmente importantes. Estes últimos catro anos compartín a miña vida con vós e fomos madurando xuntas aínda que nunca nos esquecimos de ser nenas. Sinto que estivestes aí sempre que vos necesitei, que foi moito moito e sinto que nada puido ser mellor do que foi estando ó voso lado. Parece que isto xa remata, e sei que non é unha despedida nin nada parecido pero todos sabemos que as cousas xa serán doutra maneira, diferentes. Só quería que souberades que sinto que tiven moita sorte porque din coas mellores rapazas de toda a facultade, que foi incríble todo o que pasamos xuntas e que nada do que diga poderá expresar o feliz que me sinto cada vez que o penso. Sodes o mellor e o máis especial que me levo. Quérovos.
P.D. Mira se teño sorte que tamén fun dar co mellor rapaz de Xornalismo!! Gabi, gracias por TODO, hai moi pouca xente que teña o teu corazón e parece un tópico pero é certo. Gracias por aguantarme, por ser o mellor compañeiro que alguén pode soñar, polos debates na cafetería despois de xantar, por decirme que dou ben en cámara e por ser o meu amigo. Acórdate de que tes un bautizo pendiente conmigo, je, je. Quérote cambrés. Xa tou chorando...