sábado, noviembre 26, 2005

Pasado

A veces los recuerdos te sumen en una profunda tristeza. Paso lentamente las hojas del álbum familiar y esos pequeños retratos de una felicidad pasada parecen inofensivos. Luego, en un momento de soledad soy consciente de su poder destructivo, de cómo se gravan en la mente y aparecen para recordarte lo q has perdido, lo q se esvaneció. No recuerdo exactamente cuando dejamos de hacernos fotos. Esas fotos sin ningún motivo aparente en las que no importaba estar en camisón y que tenían fondos espontáneos como una casa a medio construír. Donde una sonrisa auténtica era la única protagonista. Y después, pienso que hace mucho tiempo que ya no sonreímos así. La vida pasa demasiado rápido. De repente, te das cuenta de que nada es como antes. Todo son problemas, reproches, responsabilidades, infelicidad. De aquellas fotos ya no queda nada. Ni la familia, ni las sonrisas. Ni siquiera una casa a medio construír. ¿Cómo he llegado hasta aquí? No me gusta esto. Quiero ir marcha atrás pero sé que es un imposible. Pero a veces también resulta imposible vivir sabiendo que el pasado es sólo eso, pasado. Y que ya no volverá nunca.

miércoles, noviembre 23, 2005

Yo soy juancarlista

Me gusta Juan Carlos I Rey de España. Aprovecharé que el tema está de actualidad para hablar de lo que pienso al respecto. No tengo ni idea de si soy monárquica o republicana, y me refiero exclusivamente al caso español porque es el que conozco. Mi familia es republicana y mis principios se basan en que todos, hombres y mujeres, somos iguales, nacemos iguales y deberíamos tener las mismas oportunidades. Y sé que me contradigo al ensalzar la figura de nuestro Rey pero no puedo evitarlo. Siempre digo que para mí es una cuestión de sentimientos, de patriotrismo en cierto modo. Considero que el Rey hizo mucho por la democracia en España, le devolvió al pueblo la soberanía, era lo que tenía que hacer pero lo hizo. En ese momento crucial supo actuar de forma admirable y a partir de entonces ha seguido haciéndolo durante 30 años. Puede parecer una tontería, pero si yo fuera reina me gustaría haber actuado en cada momento como lo ha hecho él. Hoy me emocioné mucho cuando lo vi a él emocionado en Tenerife, mientras escuchaba un cumpleaños feliz sinfónico. Me emociono muchas veces con él. Me sale de dentro. Para mí tiene una mirada tan limpia, tan tierna... siento que es una buena persona, humilde. Ningún presidente de los que ha gobernado desde que tengo uso de razón política (je, je) me ha transmitido esa bondad. Me siento orgullosa o mejor dicho me llena de orgullo y satisfacción que una persona como Don Juan Carlos sea nuestro embajador en el extranjero. He oído de todo encontra de la monarquía, y casi todos los argumentos me parecen legítimos, sin embargo, yo pienso así. No soy ni monárquica ni republicana. Ni monárquica progre como dice algún amigo mío. Yo soy juancarlista. Y le perdono que lea tan mal el telepronter con el discurso de Navidad.

domingo, noviembre 13, 2005

Os nosos Bicos

Éste é o cartel da obra de teatro que os de Andaravía estamos a representar. A emoción embárgame porque é o meu primeiro cartel. Polo tanto, e nun ataque de narcisismo sen igual, aquí amplío a segunda burbulliña dos pensamentos deste querubín tocado polas flechas do amor (na que obviamente saio eu).
Ah! E se vedes isto nalgures, ide correndo a mirar o lugar e a hora da función. Porque é xenial. Esqueceume mencionar o ataque de modestia. ;0)

jueves, noviembre 10, 2005

Aquí e Aquí

Se queredes facer un test para comprobar canto sabedes de min pinchade aquí. É entretido. Por certo, que guapos están os actores de Aquí no hay quien viva. Hoxe empezaron os novos capítulos e parece ser que todos pasaron pola peluquería. Están monísimos. A cabeceira tamén cambiou, e hai caras novas, un ecoloxista reivindicativo membro de aldeas verdes. Boísimo. Lucía está namorada del, tenta esconder que é unha "chicabien" e convírtese nunha "pijipi". A min tamén me chamaban así. E que tiven unha etapa pseudo-hippie. Cousas de adolescentes. Ay... como pasa o tempo. Uff, marcho que senón póñome nostálxica. Este venres vou ver unha obra de Luis Merlo (Mauri) e Teté Delgado á Estrada. Gorda, se chama. Encántame este actor. Xa vos contarei...
P.D. Este post ben podría servir como exemplo dunha boa redacción radiofónica. Frases simples que seguen a estructura básica Suj.-V-Pred. ¡Que horror! Non penso cambialo agora. Teño que ir limpar o meu baño que segundo miña nai comeza a semellarse a un urinario público.

miércoles, noviembre 09, 2005

Quen me ía dicir a min...

... cando "roubei" este cartel en pleno proceso de decoración do meu cuarto, que o protagonista da obra se convertiría un día no meu profesor de teatro. Ninguén. Ninguén mo ía dicir porque ninguén o sabía. Vale, xa sei que é unha pregunta retórica. O caso é que a día de hoxe son alumna de Artur Trillo. Hoxe tiven a primeira clase con el, "Improvisación", e non sei se me castañeteaban os dentes por mor do frío ou dos nervios. Non che é calquera cousa, que o home xa ten un nome na escea teatral. ¿E se me di...? "Mira, María, poslle ganas pero fáltache talento". Porque el mencionou esa palabra. Talento. Talento. Polo que algo debe saber do asunto. Quería ver como traballabamos e viuno. Seguro que marchou para a casa pensando: "Aquí hai dous ou tres que teñen talento". Sei que os seus comentarios non serán tan despiadados como os da directora de casting de OT, sei que non me dirá:
A.T. - María, ¿qué estudias?
Menda - Periodismo
A.T. - Pois dedícate plenamente á carreira porque o teatro non te necesita
Menda -Pero... eu nunca serei unha boa periodista. Non teño talento.
A.T. - ¿Tampouco? Vaia por Deus... Non sei que imos facer contigo.
Pero gustaríame pensar que pensa. Bueno no. Bueno, non sei. Sei que fago teatro porque me gusta, porque o paso ben e porque quero aprender. E sei que teño que deixar de sentir cada clase como un constante proceso de selección. Seino. Polo demáis, estou contentísima.

domingo, noviembre 06, 2005

Y Praga se vistió de naranja...

En medio de una tropa de hinchas holandeses y... sudorosos
(Praga. Octubre 2005)
Más fotos del viaje aquí.

jueves, noviembre 03, 2005

Lalaralarito...

Y por aquí ando, esperando a que Carrie Bradshaw me cuente algo más sobre sexo, zapatos y New York -recomiendo esta crítica, a pesar de que a mí me gusta la serie-. Y digo "ando", por no decir "vuelo" porque desde el lunes vivo feliz en mi nube de algodón. Si me tiro por la ventana, apuesto a que revoloteo cual Campanilla. Y es que Noviembre ha empezado dulce para mí. Con el sabor de tus labios... Hola, me llamo María y tengo mariposillas en el estómago. Me alegra saber que mi cuerpo pueda experimentar de nuevo esta sensación. El otro día, ordenando mi habitación (para colgar mis nuevos estantes comprados en miparaísoparticular, o sea, en IKEA) leí algo que escribí hace tiempo, el 30 de septiembre de 2004, en un papel cualquiera que al final resulta que no es cualquier papel, sino la letra de "Si quieres bailamos" de Pereza. Una canción que siempre me recordará el verano del año pasado. Entonces escribí esto: "Un año es mucho tiempo. En un año puedes llegar a sentir tantas cosas. Eso es la vida, un año tras otro, sintiendo y sintiendo. Nunca sabes lo que puedes sentir mañana pero sí lo que sientes hoy y lo que sentiste ayer. Ayer, una felicidad que trajo dolor a otro ayer más cercano. Hoy, de nuevo alegría. ¿No es de locos? Al final... cuando los ángeles lloran, cuando los ángeles lloran, lloverá. No sé, sólo quiero decir que hoy soy feliz, porque quién sabe qué sentiré mañana." María me había dicho en París, "Este verano va a ser genial". Y lo fue. Pues eso mismo quiero hacer ahora, decir que hoy soy feliz. Me da igual lo que sienta mañana. Que me quiten lo bailao. Lalaralarito... P.D. ¡Viva Asturies! y ¡Viva Sariegu! Un lugar, una gente, un viaje... inolvidables.