Cartel ou cartaz?

Para un cartel ou cartaz chuliiiirmo no que aparecemos, van e poñen mal o nome do grupo. Pero que demo pasa? Isto xa se está a converter nunha costume. Que si algarabía, que si aldaravía, que si patatín, que si patatán. De verdade é tan difícil? ANDARAVÍA, AN-DA-RA-VÍ-A, A-N-D-A-R-A-V-Í-A. Por esta vez, perdonámosvos pero que sexa a última, eh?! Sabemos que somos un grupo pequeno (pero xeitoso) e que non gozamos de gran popularidade alén das nosas fronteitas vedresas pero é que nos doe no corazón. Non vou dramatizar máis e direivos que isto, aínda que certo, é unha excusa para lembrarvos que o vindeiro xoves, 5 de outubro, o Cactus celebra o seu primeiro aniversario e que poderedes vernos por alí facendo o que máis nos gusta... e non especifico. Tedes unha cita no lugar de Pite, parroquia de Lucí, concello de Teo (e ao que non chegue con tanta indicación xa lle vale) ás dez da noite. Compartimos "escenario" co grupo galego do momento, The Homens, que nos fará mover o esquelete a ritmo de power pop. Non se pode pedir máis, a noite do xoves presúmese ferpecta e vós estades convidados. E xa que a cousa vai de carteles ou cartaces, mirade este, que lindo!

Anuncia a carreira pedestre popular que se vén celebrando en Compostela desde hai 28 anos e foi creado polos alumnos de 3º da ESO do IES Porto do Son. A XXIX (léase 29, jeje) edición desta carreira terá lugar o 29 (XXIX en números romanos) -coincidencia?- de outubro (ou sexa do 10) ás dez e media da mañá, que vén sendo o mesmo que as 10:30, ou as 10:30 AM segundo teñas configurado o reloxo dixital, se é de agullas xa nada. Se vos interesa participar, aquí tedes toda a información: regulamento, inscrición, percorrido... Aos que se animen boa sorte e a suar a camiseta!!

Yo quiero ser una chica de moda...

... llevar lo último y que te fijes en mí, estrenar trenchs, faldas y botas, vestir la moda es lo que me gusta a mi. Y no parar de viajar, de Madrid a New York, de un look a otro look, del british al nouveau, lalalalaralalalalaralá... Aaai! (suspiro) Hoy doy rienda suelta a mis más bajos instintos con un post homenaje a una pluma ilustre que dió Galicia. Abrió la, una vez más, polémica Cibeles con sus trapitos a lo Brigitte Bardot y nos dejó a todos con carita de nostalgia. Sé que nuca podré pagarme uno de esos modelitos pero por mirar -las fotos- y soñar no cobran y menos mal porque si no ya me veo preseguida por un hombre con maletín en alguna peli de Godard vestida a lo chic parisien.

Los expertos dicen que la colección de Antonio Pernas se inspira en Françoise Hardy, Catherine Deneuve y Charlotte Rampling y en la moda de los años sesenta. Los de Pernas son los sesenta de enseñar piernas con minis y shorts y de tapar escote porque no hay que abusar. Son los sesenta de las lolitas, de los recatados de mentira, sexys sexys pero inocentes. Y lo siento, porque a lo peor peco de barrer para casa, pero donde se pogan unas piernas bonitas que se quiten canales y canalillos.

Me encantó todito lo que vi, las bailarinas, las gafas maxi, los trench mini, las mini mini, los short mini, las chaquetas Jacquie (Kennedy), los estampados de girasoles, los dorados y plateados, pero sobre todo, el eterno charol y los cuadros de Vichy. Aaai! (suspiro), y pensar que aún queda un año para poder ponernos así de monas (confío en la destreza de Amancio para la imitación) y que nos espera un largo invierno con miles de capas encima que nos cubran hasta el flequillo... Se nota que no me gusta el invierno, ¿no? Aunque este año me gusta más porque me compré un abriguito más lindo, jeje... No es de Pernas pero como si lo fuera.

This story is about love
Cantos soños xuntos nestas imaxes... Soños que só se cumpren en parte ao apagar a luz, deixar que o aire entre pola ventá e pechar os ollos para sentir o que algúns chaman voar. Só así, os campos de millo se converten nos tellados de París, esta habitación nesa bufarda de ensoño na que pode lerse 'Chambres a la journée', o feble brillo das farolas nos resplandecentes neóns do Moulin Rouge e mesmo esa voz semella susurrarche ó oído que te amará ata o final. Ás veces é bo voar, aínda que despois te des conta de que non é máis que unha forma de botar de menos moitas cousas. Ese lugar que para ti é máxico e prometido ou aqueles días nos que chorabas ao sentir que o mellor que che pode pasar é amar é ser correspondido. 'The greatest thing you'll ever learn is just to love and be love loved in return' (http://moulinrougemovie.com/mr.htm)

Un gran verán

Comeza un novo mes e eu comezo outra etapa da miña vida. Hoxe é un día triste para min, de olladas perdidas e de intensas ganas de chorar por momentos. Onte despedinme de Galicia Hoxe, dos compañeiros do 'galego', e tamén do 'castelán', El Correo Gallego. Despedinme das redaccións polas que durante dous meses paseei na busca dalgún sitio vacío, despedinme do InCopy e do sistema e despedinme da miña sección de verán, que hoxe xa desapareceu da edición electrónica do xornal. Só teño palabras de agradecemento para todas e cada unha das persoas que compartiron algún momento conmigo neste tempo, porque entre todos me fixestes sentir que 'aquí' estaba o meu lugar e que 'esto' é o que eu quero ser de maior. Lévome moitas cousas do meu paso por Galicia Hoxe. Aprendín moito neste diario que, aínda que pequeno, foi unha boa escola para min e o primeiro achegamento ao mundo real do xornalismo. Síntome feliz de ter escrito en galego e ao meu xeito, sen máis esixencia que a de contarlle as cousas á xente o mellor que sei. Lévome todos os meus traballos, os meus primeiros traballos publicados, e todo o que me ensinaron as persoas que entrevistei e coas que conversei. Lévome tamén amigos como Marga, coa que compartín todo nesta experiencia, traballo e amizade, Paty, a miña compañeira de fatigas e viaxes accidentados, Alba, fiel ás noitiñas de tapas e noites en busca do amor, e Arturo, un sol que estivo aí desde o primeiro día. Lévome moito cariño e moitos risos de Pais, o mañico de deportes, as bromas e conversas sobre teatro de Héctor, os sorrisos de Rebeca, Laura, Raquel, Carmen, Dani, Carmen Lois, Cris e Vanessa, a cortesía de Antón Lopo (e os libros que me regalou), as dudas resoltas dos lingüístas que soportaron as miñas visitas continuas, e tamén me levo a Raúl que chegou ao final pero chegou. E todos, todos, os recordos, a ilusión que me devolveron e a sensación de que sempre serei ben recibida alí. Gracias a todos por facer que un verán sen praia e sol fose un gran verán.