miércoles, agosto 31, 2005

Estas fresas teñen pouco azúcar

Dios! Acábolle de dicir a miña nai: "Estas fresas teñen pouco sexo". Traizooume o subconsciente. Ups! ¿Estarei obsesionada? E que despois quédame un cutis perfecto... Os "3 asaltos de L´Oréal y deja KO a las imperfecciones" non son o mesmo. Pero como diría unha amiga miña: ¡Que lle imos facer!

lunes, agosto 29, 2005

Ganas de ter ilusión

Está a piques de rematar o peor, diría eu, verán da miña vida. Estou en off. Levo xa tempo así polo que tampouco é cuestión da estación. Durmo 12 horas diarias e as outras 12 non me dan moitos motivos para seguir esperta. Parece que caín nun burato e por máis que o intento non dou saído. Teño todo o que unha persoa pode desear, agás ilusión por facer cousas. Hoxe, nunha noticia sobre o estrés postvacacional daban as claves para superalo e unha delas era pensar que o traballo dignifícanos. Facía tempo que non escoitaba unha verdade tan grande. Cando fas cousas, cando estás activo, pódeste sentir cansado, agobiado... polo que sexa, por traballar na casa, por entregar a tempo os traballos da facultade, por facer as prácticas,... pero despois de que rematas as cousas, sénteste xenial. Ves os froitos do teu traballo aínda que só sexa un sorriso de túa nai ou un mísero aprobado pinchado nun corcho. E sabes que a túa vida non pasou en balde. Moitas veces acabas ata o cú, aborrecendo todo por calquera motivo ou vendo que os teus esforzos non foron recoñecidos, é certo, pero o que importa é que facías algo con algún obxectivo, con algún horizonte. A min fáltame un horizonte ou polo menos tápamo a néboa. Oio e leo ós meus compañeiros queixarse dos seus xefes de prácticas, dos compañeiros, do traballo que teñen e non teñen, da dura vida de bolseiro... e dame unha envidia que morro. Porque no fondo sei que están ilusionados, por moito que digan, e eu non. Meu pai di que é cuestión de botarlle xenio á vida. Pero a min non me sae. Eu síntome un parásito. Non teño dignidade. É horrible. Non sei que facer da miña vida. Se se poidera comprar o ánimo por kilo, non tería nin ganas de ir ó mercado. Caín ó burato da apatía porque algo me arrastrou alí pero iso xa non me impide saír. E sen embargo sigo alí. E síntome tan culpable por sentirme así... Arrastro cadeas e ver que me quedo atrás en vez de darme forzas, quítamas. Só teño ganas de ter ilusión.

sábado, agosto 27, 2005

Dúas tetas tiran máis que dúas carretas

Xa mo decía miña nai. Eu sempre pensei que tiña as tetas pequenas, (levo unha 90 pero son pequenas). De pequena miña nai dicíame: "Así saberás que cando alguén che queira, quererate por como eres e non polas túas tetas". E continuei feliz o resto da miña vida. Aprendín tamén eu a querelas a elas tal e como son. E para que enganarvos, teño unhas tetas moi bonitas. Pero nunca ata este verán me dera conta do poder de atracción que teñen. O caso é que taba eu coa miña "irmá-prima" na praia, tomando o sol, facendo top-less (elas tamén merecen algo de radiación ultravioleta) e ó lado, uns tíos que semellaban estranxeiros, intentaban mirarme os óllos pero non podían. Esa mesma noite, dirixímonos cara á festa (xa sei que falta información de background, je!) e puxémonos á cola dunha destas atraccións de última moda que teñen grande poder de convocatoria (igualiño que as miñas tetas) e que cando te subes xa te estás arrepentindo porque con 21 anos xa non estás pa esos trotes. Total, que cando me dispoño a darlle a entrada ó tipo, négase a collela e susúrrame ó oído: "Volve despois outra vez". E a Sara igual. ¡Pois vale! Despois de sentir como a nosa persoa corría o perigo de estrelarse contra o chan durante uns minutos, decidimos volver a facer a cola e aceptar tan amable, aínda que sospeitosa, invitación. Mentres Sara escrutaba ós tipos en busca dalgunha sinal que nos indicara que, efectivamente, eran uns asasinos en serie como nós pensabamos, de pronto exclama: "¡María, son os da praia!" Uff! Menos mal. ¿Queredes saber que pasou despois? Pois que nos volveron a regalar as entradas, je, je. Ó día seguinte, outros rapaces, na praia ofrecéronse a deixarnos a súa super-mega-guay colchoneta en forma de Dragón. E alá tivemos toda tarde con Imperioso, que non cos tíos, pasándoo en grande. ¡Pobres! (tono irónico-zorrito).

viernes, agosto 26, 2005

Lady Bird

"Here is, a ladybird like me"
To be continued...

Oh... Marilyn!

Hoy quiero hacer esta blog un poco más mía. Y no quería que faltara ella. Marilyn. Aquella imagen colgada en los cines Valle Inclán que miraba, y sigo mirando, cada vez que hacía cola para coger las entradas, me transmitía algo. Un no se qué. Sabía perfectamente quien era ella. La tentación rubia que enamoró a Hollywood. La mujer más sexy del mundo. Esa que le cantó un Happy Birthday especial al presidente Kennedy. Y la pobre estrella que murió por sobredosis, joven, sola y triste, pero sin dejar de brillar. Yo ya conocía las leyendas y al mito que todo el mundo conoce. Pero a mí eso no me importa. Ni siquiera sus películas me dicen nada. A mí, de Marilyn, me gustan sus fotos. Es en esas imágenes fijas, quietas, donde está la estrella. Sus miradas, congeladas para siempre por miles de fotógrafos, son las que lo trasmiten todo. A veces seductoras, otras infantiles y otras más, llenas de amargura. Pero todas, miradas perfectas. Porque nos enseñan su interior. A mí me encantaría que mis fotos fueran así. Con miradas perfectas. Cuando me siento triste, necesito sentir que no soy la única que sufre y allí está ella, en mi habitación, con su pañuelo arrugado secándose las lágrimas. Otros días, ella me da unas clases de cómo hay que mirar para enamorar.
María Munín ;0)

jueves, agosto 25, 2005

Cosas extrañas

En mi casa hay fantasmas o algo. Puede que sean ocupas q estén en el piso vacío de arriba y se escondan detrás de unos armarios que hay empotrados en la pared abuhardillada. Si es así, hoy pienso descubrirlos, porque de noche puede que esté sola pero a comer viene mi papá (momento pija), y él me salvará. El caso es que por la noche, cuando apago todo y reina el silencio, oigo ruidos extraños, pasos, cosas que se caen... Me pregunto: ¿si las cosas están en equilibrio inestable pueden caer solas o necesitan un ligero empujoncillo como el que daría una corriente de aire o un fantasma con su sábana al pasar? Las ventanas están cerradas así que... Me acojono bastante, la verdad. Luego pienso: ¿y si son ladrones? ¿Me matarían para que no pudiera reconocerlos en una ronda de identificación o si me hago la dormida, me perdonarían la vida? Al final me quedo dormida sintiendo su presencia en Mi casa, no sin antes cabrearme por algo que siempre experimento antes de mi cita con Morfeo. Me babo. No sé que extraña razón hace que un hilillo de saliva se me escape de la boca hasta llegar a la almohada. No lo sé. Pero me siento patética. ¡Si al menos se esperase a que me quede dormida! Pero no. Hace su presencia cuando aún estoy consciente para recordarme que no soy nadie. ¿Cómo enfrentarme al mundo con la cabeza alta si sé que no controlo mis propios fluidos? Es descorazonador.

Mento

Dioss! Necesitaba escribir esto porque siempre que mis párpados inferiores (o como se llamen) luchan para impedir que las lágrimas de mis ojos se derramen, necesito escribir. Se supone que es importante lo que siento, al menos para mí, si me encuentro así. Para mí es importante que la gente se quiera, se ame. No sé, me recuerda a cuanda amaba y era amada de la misma manera. O parecida. Y no me daba cuenta. No me daba cuenta. Y ahora sí me doy cuenta cuando lo siento en otros. Y hoy lo he sentido. Sé que ellos no se han dado cuenta. Es que no los conozco. Sólo de vista. A ella un poco más. Pero en algún lugar he leído lo que sienten. Golpéame tan fuerte como puedas le compra helado de fresa para verla sonreir, porque está triste, y piensa en algo que la haga sonreir más aún. Y ella le dice algo que para nosotros no tiene significado pero que para ellos seguro lo tiene todo. Mento. Mientras, yo echo de menos una flor y alguna palabra que sólo para un nosotros signifique algo.

miércoles, agosto 24, 2005

"As Long As We Got Each Other”

Nunca me había parado a pensar lo que decía la canción de "Los problemas crecen" hasta hoy. Lo mío no es la traducción simultánea. Acabo de descubrir algo bonito.
Show me that smile again. (Show me that smile)
Don’t waste another minute on your cryin’.
We're nowhere near the end (nowhere near)
The best is ready to begin.
Oooohhh. As long as we got each other
We got the world spinnin right in our hands.
Baby you and me, we gotta be
The luckiest dreamers who never quit dreamin’.
As long as we keep on givin’
we can take anything that comes our way
Baby, rain or shine, all the time
We got each other Sharin’ the laughter and love.
Composición: B.J.Thomas e Dusty Springfield

Éche o que hai.

Sí. Seino. Son bilingüe. E a miña blog tamén. Éche o que hai.

Divagaciones a las 3 de la mañana

Podreis pensar que mañana no tengo que levantarme temprano y por eso escribo estupideces a estas horas. Podreis pensar que no tengo que estudiar para septiembre y que puedo estar akí perdiendo el tiempo. Pues os equivocais. Tengo que madrugar y coger el bus de las 10 menos cuarto. Inciso: no es que haya bus a en punto, a y cuarto, a y media, y a menos cuarto. No. Sólo hai ese puñetero bus por la mañana (si quitamos el de las 8 menos cuarto, ja!) y es a menos cuarto. Cosas de la vida. Fin de inciso. Y también tengo que estudiar. Pero no podía irme a la cama sin decir que hoy he descubierto arte en la carta de ajuste y no pararé hasta encontrar un cuadro de la carta de ajuste. Me encanta. Recuerdo cuando era pequeña y miraba la carta de ajuste cual poltergeist escuchando bailar pegados es bailar, igual que baila el mar... Me muero por tenerla colgada en mi habitación. Quiero mirarla de nuevo y volver a sentirme niña.

miércoles, agosto 17, 2005

A miña primeira vez

Ayy!! Que ilu!!! A ver que sae deste blog piloto tendo en conta que non existe sobre a faz da terra persoa máis inconstante ca min. Sigo a pensar que coma o papel e o lápis non hai nada pero, de tódalas maneiras, debo admitir que semella interesante isto de poñer a navegar os teus máis íntimos e non tan íntimos pensamentos e así poder compartilos cos demáis. Non che sei case nadiña dun mundo coma éste, o meu non é estar aillada diante desta porta a tantas cousas máis tempo do que por obligación teño que estar, pero aquí estou disposta a demostrar que non son allea ás novas formas de comunicación. Ademáis din que isto é o futuro do xornalismo independente ¿non?¿Poderei considerarme xornalista independente se colgo aquí a miña particular visión do mundo? Non sei. De momento o que sí son é unha "webblogger" ¿a qué mola? E isto que estou a escribir chámase "post", e... Vale! Seguro que xa o sabedes todo pero ¡¡deixádeme disfrutar da miña primeira vez!! Un bico a todas e todos os que veñades a mirar polo buratiño da porta que da á miña vida. Ah! E deixade as vosas mensaxes, eh?!