jueves, noviembre 01, 2007
Courage!
Porque ás veces a xustiza se equivoca, hoxe tres veciños meus ingresaron no cárcere de Teixeiro. Dende este humilde oco quero expresarlles todo o meu apoio a eles e ás súas familias nestes duros momentos que están a vivir, posto que non puiden estar entre os centos de persoas que encheron as rúas de Compostela para berrar en denuncia da decisión xudicial. Agora só queda agardar que o Consello de Ministros obre con dilixencia e lle conceda un anceiado e merecido indulto. Porque eles somos todos. Toda esa xente que nos manifestamos e exercemos os nosos dereitos de expresión para tentar que este mundo sexa mellor. Ánimo!
jueves, octubre 18, 2007
Un rêve

Hoxe soñei que me rompían as botas e se me vían os dedos dos pés. Conteillo a Clara, a miña compañeira de piso e de torturas, e riuse das miñas preocupacións. O que ela non sabía é que son as únicas que teño para facer fronte ao duro e longo inverno parisino e que ese pesadelo é tan só unha mostra do concienciada que estou por aforrar.
Foto: Centre Pompidou
lunes, octubre 08, 2007
Je vais devenir artiste!
Voilà! Volvín. Levaba días pensando en volver e por fin podo sentar tranquila a escribir coma antes, aínda que as circunstancias son ben diferentes. O luns aterricei fisicamente en París, pero aínda me fixeron falta uns días para aterrizar figuradamente falando. E agora é cando me faltan as palabras para explicar que o que estou a vivir é un soño, un soño que xa non é tal pois é real. É certo que esperto cada mañá aquí, nesta cidade que un día me fixo sentir algo especial e á que sempre desexei voltar. Hoxe formo parte dela e será miña para sempre dejà. Oui, oui, je suis une fille parisienne maintenant!!
Sur la Seine
O sábado cando saín á rúa pola mañá para ir a pasear par las rues de Paris, atopeime na porta un grupo de alumnos de arte que ollaban cara o alto e despois debuxaban nos seus lenzos. A que non sabedes que? Non, a Tour Eiffel non. Porque eu vivo en Montmartre, "como Amèlie Poulain!" -dixo hoxe a miña profesora de francés-. E dende o número 2, Rue Briquet (18ème arrondisement) o que se ve é a impoluta basílica do Sacré Coeur.

Así que xa sabedes onde podedes atoparme polo menos este ano. Aínda que Madame Montazeau tamén dixo que para aprender francés très bien, je dois rester à Paris deux ans. Así que nunca se sabe... Polo demais, todo ben. Como non teño moitas clases de 'comunication et information', apunteime a clases de francés, interpretación e de danza, todas na universidade. Teño que aproveitar porque todo é gratuito para os estudantes erasmus, pero veremos se podo con todo. Xa vos contarei.
Café des 2 moulins
O que peor levo, sen dúbida, é a convivencia. Sei que será un reto persoal compartir 35 metros cadrados con dúas persoas que apenas coñezo e que son completamente diferentes a min. Terei que ter paciencia e supoño que eles tamén. Paris merece iso e moito máis.
miércoles, julio 04, 2007
Pouco máis de dez liñas
Xa estou de volta sá e salva. Ese feixe de facultativos desequilibrados sementaron o pánico na cidade da néboa e fixeron as delicias dos gratuitos que se luciron nos seus titulares pero non lograron tinguir os meus días como london girl. Dende que aterricei en Lavacolla's airport apenas tiven tempo para pasar por aquí e escribir algo que supere as dez liñas de media dos últimos post.
A razón pode atoparse detrás dunhas siglas, AGN, que este verán recollerán os froitos dos meus, xa de por si febles, esforzos intelectuais. Pola miña parte, agardo colleitar tamén experiencia, coñecementos, bos momentos e o que se tercie. Non me gusta marchar dos sitios baleira.
Teño miles de cousas que dicir pero a miña miopía hereditaria agradecerame que o deixe para mañá. E sei que mañá se vai convertir en dentro dunha semana ou de quince días, quizáis dun mes, pero isto é o que podo ofrecer.
Por sorte, a miña cámara adoita acompañarme alá onde vou para axudarme a explicar con imaxes o que non podo referir con palabras. Aínda así, hei de dicir que poucas son as veces nas que unha daquelas vale máis ca mil desas outras.

Look rigth or look left, ou como pintar consellos no chan londinense
Entrevistando a Cristina Pato na bela e vella rúa nova de Compostela
Dúas abstemias declaradas celebrando o orgullo LGTB na Quintana
Por certo, 'mariquinhadevedra' aparece esta semana nunha reportaxe que publica Tierras de Santiago acerca da incidencia do fenómeno blog na comarca. Viva o autobombo! ;P
miércoles, junio 27, 2007
lunes, junio 25, 2007
Manolo feat John
jueves, junio 21, 2007
Oh! Quand donc pour moi brillera le soleil?
Tous les garçons et les filles de mon âge
se promènent dans la rue deux par deux
tous les garçons et les filles de mon âge
savent bien ce que c'est d'être heureux
et les yeux dans les yeux et la main dans la main
ils s'en vont amoureux sans peur du lendemain
oui mais moi, je vais seule par les rues, l'âme en peine
oui mais moi, je vais seule, car personne ne m'aime
Mes jours comme mes nuits sont en tous points pareils
sans joies et pleins d'ennuis
personne ne murmure "je t'aime" à mon oreille
Tous les garçons et les filles de mon âge
font ensemble des projets d'avenir
tous les garçons et les filles de mon âge
savent très bien ce qu'aimer veut dire
et les yeux dans les yeux et la main dans la main
ils s'en vont amoureux sans peur du lendemain
oui mais moi, je vais seule par les rues, l'âme en peine
oui mais moi, je vais seule, car personne ne m'aime
Mes jours comme mes nuits sont en tous points pareils
sans joies et pleins d'ennuis
oh! quand donc pour moi brillera le soleil?
Comme les garçons et les filles de mon âge
connaîtrais-je bientôt ce qu'est l'amour?
comme les garçons et les filles de mon âge
je me demande quand viendra le jour
où les yeux dans ses yeux et la main dans sa main
j'aurai le cœur heureux sans peur du lendemain
le jour où je n'aurai plus du tout l'âme en peine
le jour où moi aussi j'aurai quelqu'un qui m'aime
miércoles, junio 20, 2007
martes, junio 19, 2007
miércoles, junio 06, 2007
Respuestas
miércoles, mayo 23, 2007
Buff, como pasa a vida!
Hoxe é día 23 de maio así que cumplo 23 primaveras. Estarei pechada en Fontao 23 ou o que é o mesmo, na miña casa, tooodo o día. Teño 23 motivos para saír a pasear e tan só un para quedar, lecer contra deber. Espero que me deixedes polo menos 23 felicitacións que ben as merezo!! OU?
martes, mayo 22, 2007
A decimoterceira

Pois sí, como fotógrafa non oficial do acto de licenciatura da 13ª Promoción de Xornalimo permítome o descaro de publicar algunhas imaxes antes de que o faga esta rapaciña que o sábado recolleu un diploma entre a centea. Pero estade atentos, que se aveciña unha crónica para deter a ollada naquel mundo á parte. Porque foi un día que desafiou á superstición, que fixo chorar incluso ás que xa tivemos o noso día especial. Será porque aquel non o foi tanto. O que eu vin nese auditorio foi a un grupo de compañeiros unidos por estes catro anos de carreira. Nos vídeos, nas fotos e alí mesmo, todos puidemos velo. Sentín envexa porque na anterior estivemos moi lonxe de todo iso pero así é a vida. De todos modos alégrame non sentirme totalmente allea á decimoterceira. Felicidades a todos e todas!!
sábado, mayo 19, 2007
Sariña licénciase
Hai tempo que quería subir esta foto que lle fixen a Sara. Hoxe é un día especial para ela porque se vai vestir de princesiña e vai compartir o día, e a noite, con todos os seus compañeiros de promoción. Os mesmos que, coma ela, decidiron hai xa catro anos que querían ser xornalistas ou polo menos estudar unha carreira para aprender a selo. Dende aquela convertíronse nunha familia -sabemos que a ONU recoñece distintos tipos- e iso ben merece unha celebración como a de hoxe. Así que, pequerrecha, goza deste día, dos teus compañeiros, loce o teu vestido e o teu sorriso e non penses que é unha despedida porque ao final todos acabaremos no mesmo sitio, nunha rolda de prensa ;) Guapa!
P.D. Ahora que o penso o título da entrada parece de peli X, jeje
Etiquetas:
amizade,
día especial,
festa,
xornalismo
miércoles, abril 25, 2007
miércoles, abril 18, 2007
De entrevistadora a entrevistada
Os que me coñecen saben ben que as cámaras me volven tola, pero o do luns non era o de sempre. Esperábase de min algo máis que posturitas, morritos e parvadas varias. Tiña que respostar ás preguntas do escritor Carlos Meixide no que ía ser a miña primeira entrevista para a tele. Ía ser e foi, porque non morrín no intento como temía, a pesar de que a lentilla do meu ollo esquerdo se emperrou en poñermo difícil. Afeita a ser eu quen interrogue ao persoal non estaba segura da miña capacidade para fiar máis de catro palabras formando oracións complexas e coherentes, con tres cámaras (con cadanseu operador) apuntando á miña cara, unha delas ao meu perfil malo. Pero o meu interlocutor púxomo fácil e os acontecementos desenvolvéronse sen incidentes. O resultado podédelo xuzgar vós mesmos o día 6 de maio no programa Onda Curta que se emite os domingos das 00:45 h. en diante na Televisión de Galicia.
Como xa estaredes imaxinando, As farolas é a responsable de que se suceda alegría tras alegría mentres continúa a súa andaina presumida cal ratiña de conto, deixándose ver. O mércores proxectouse no local da ONCE en Compostela, con audiodescrición en directo, e a xente amosouse encantada malia que se botou en falta sexo explícito ;) Outra nova e gratísima experiencia. Agardo que axiña teña moitas máis das que facervos partícipes.
lunes, abril 16, 2007
Eu xa o sabía
viernes, abril 13, 2007
Hoxe fun feliz

Contareivos porqué. Espertei cunha mensaxe de móbil. Era de Sara:
'Bos días Merry churry! Noraboa! Puideches con Pousa1! Alégrome un montón (...)'
Aprobei o exame parcial de Xornalismo Especializado. Cos ollos aínda pegañentos chamo a Sara para preguntarlle se está segura, se mirou ben. Ela dime que si, que o comprobou varias veces. O resto do día pasou compartindo a nova a algunhas das persoas que máis me importan. Chamei a miña nai pero o seu móbil soou dende o salón. Tiven que agardar ata a hora do xantar. Chamei a Raúl, a Orlando, escribinlle a Gabi e a Meri, que veu de visita dende Alemaña. Todos contentos por min. Porque superei esa barreira psicolóxica que me impuxen a min mesma sen saber porqué e me impedía presentarme aos exames obrigándome a saír fuxindo. O día 10 de marzo fun quen de enfrontarme a min mesma, ao meu medo. Hoxe síntome un pouco máis forte.
Mil chillidos de euforia máis tarde, fun á facultade a entregar un traballo, quedei con María e volvín a despedirme dela ata que poida viaxar a Lüneburg, fixen encrucillados coa miña nai, adormecín dentro do coche coa calor acumulada, comín fresas e nata polo bote a xeito de biberón, veu Sara chea de Phoskitos e fomos de baranda chinda chinda. Falamos como quen ten sempre algo que dicirse e bebín coca-cola fría de bote con xeo. Logo volvín á casiña para ducharme, poñerme quentiña, tomar o leite e ver Anatomía de Grey na cociña porque no salón está 'mamá' vendo Hospital Central que hoxe comeza a nova temporada. Agora estou no sofá, coa manta e o portátil. Na tele botan capítulos repetidos de MIR.
Foi un día feliz. E iso que non comín espaghetti, nin chocolate, nin fixen o amor, nin vin unha boa peli, nin fun de compras, nin teño o pelo perfecto, nin lin un libro apaixoante, nin coñecín un novo lugar, nin me subín a un escenario, nin me fixen unha foto... Pero sí, foi moi feliz. Agora vou cambiar de canal. Ostras! Urgencias! É broma ;)
Foto: À bout de souffle, do maestro Godard
martes, abril 10, 2007
Pasiño a pasiño

Hoxe estamos un paso máis preto dunha nova experiencia, dunha nova vida. Aquel día, despois do exame de italiano -¿ou era o de francés?- fomos celebrar o comezo da primavera. O equinocio aínda non se producira mais as margaridas xa medraban entre a herba de marzo e anunciaban que os días pouco a pouco serían máis longos, que o sol asomaría un pouquiño antes e poríase outro pouquiño despois. É posible que a próxima a vexamos chegar lonxe de aquí.
jueves, marzo 01, 2007
París?
Quero quedarme durmida mirando estes tellados. Non terei soños porque estar esperta xa o será. Algún día.
jueves, febrero 22, 2007
Preparados?

miércoles, febrero 07, 2007
miércoles, enero 31, 2007
Pe
Aaaaiii!! Que envidia que me da Pe con sus goyas, sus nominaciones, su figura estilizada, su melena negra y su todo! Y que elegancia en sus andares y en sus vestires, ozú! Aquel Peeedro desgarrador es una manchita de nada en su trayectoria, aunque su sólo recuerdo nos siga estremeciendo. El vídeo es de 1990, en su primer casting para Telecinco, tan feliz ella. La prueba de que todos, si se alinean los planetas, podemos llegar a "be Pe, my friend".
Aquí, en la piel de Raimunda interpretando "Volver". La voz la pone Estrella Morente, que eso ya es otro cantar.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)