jueves, septiembre 22, 2005

"¡¡¡Tss, tss, camareira!!!"

Sinto ter esto un pouquiño abandoado. Non teño xustificación. Tiven moitas cousas que facer pero podería ter quitado tempo para escribir algunha cousa e agora acumúlanse as vivencias cotiás. En primeiro lugar, quero dicir que xa estou totalmente recuperada das miñas placas. Saín de sábado a luns -as festas do Patio son cita ineludible- e admito que levei escote. Non levo ben o de que rematase o verán. Amo o verán, sobre todo pola roupa. Non me gusta vestirme e no verán son tan feliz... Sempre ando medio desnuda. Enfúndome unha falda e unha camiseta e andando. Non soporto que as tendas, a estas alturas, estean cheas de roupa de verán pero con cores de outono para despistar. Porque vai comezar outubro e eu sigo comprándome camisetas de sisas. Deixando as miñas indignacións superficias de lado, exclamarei un bravo polas festas de Sta Cruz. Paseino xenial. Vin a xente que tiña moitíiiiisimas ganas de ver, que boto de menos. Entereime de que unhas das miñas mellores amigas está esperando un bebé. Case choro. Alegroume saber que a todas lles vai moi ben porque as quero tanto... É unha alegría que me enche o corazón. Cóstame aceptar que, pouco a pouco e sen darnos conta, a vida nos vai levando por camiños diferentes, pero momentos coma eses son un bo contrapeso a outros de melancolía. O próximo luns será un día deses de comida-merenda-cea, de lembrar e compartir con persoas que son parte de min. O xoves marcho de viaxe. Vou a Madrid uns días cunhas amigas antes de partir cara Budapest. Non teño tempo de facer a maleta, porque esta finde teño que traballar. Debuto como camareira na comisión de festas. Hoxe fun comprar equipamento: un abridor para levar colgado do pescozo. Teño medo. É un reto persoal. Se paso a proba, é dicir, se consigo atender e cobrar a todo o mundo de modo organizado sen perder a calma, abrir as coca-colas en décimas de segundo sen tirar con elas e sen poñer cara de esforzo, se non me equivoco á hora de servir o alcohol e controlar as medidas, e todo iso sen perder o sorriso e sen deixar de estar perfecta, empezarei as xestións para convertirme na nova propietaria de Metro que é un negocio que me interesa. Xa vos contarei, xa...

jueves, septiembre 15, 2005

¡...ago en la ...uta!

¡Ay, que maliña que tou! E comunico que esta afirmación só se sostén nun 5% en mimos. Nun 95% baséase en feitos reais. O meu diagnóstico é: faringoamigdalitis. Pero para que os meus lectores entendan direi que, según a médica que me recoñeceu, teño "unhas boas placas". Placa, placa. Fun onte por urxencias á Rosaleda. Hai un centro médico preto da miña casa -por certo, alí traballa meu pai- pero non me fío. Non me fío dende que unha amiga miña foi alí con dor de barriga -era apendicitis- e o imbécil do médico lle dixo o que tiña eran mimos. A rapaza ingresou no hospital con peritonitis. Decidín que eu alí non vou. O caso é que non podo falar, nin tragar, nin durmir, nin nada. Non podo nada. A médica debeu pensar que era autista, porque eu intentaba articular palabra pero o que saía da miña boca era algo indescifrable. Acabou por dirixirse directamente a miña nai e ignoroume completamente o tempo que durou a consulta. Houbo algo que me desconcertou. Dixo: "Que beba abundantes líquidos no fríos. Cuando digo abundante me refiero a dos litros diarios aproximadamente" ¿Pero esta muller esta tola ou qué? ¡Non podo nin tragar o mililitro de saliva que se acumula na miña boca cada dous minutos, vou poder con dous litros de líquido! Ando todo o día escupindo no wáter -sinto ferir sensibilidades- e cando blasfemo só se me entende "¡...ago en la ...uta!". É un alivio ver que no informe médico pon: "No impresiona de gravedad". Menos mal. Porque se ademáis de parecer parva con estos ruidos que emite a miña gorxa, impresionara de gravedad, xa sería o colmo. Ahora quédame unha semana de antibiótico cada oito horas, de analxésico-antiinflamatorio para a dor e de Omeprazol para protexer o estómago do analxésico que parecer ser que é fulminante. Éche unha carallada. Esto foron as festas de Lestedo. Mañá teño actuación e non podo ir. E jódeme un cacho. Avisei a media vedra e a parte do estranxeiro para que me foran ver, e agora a que non vou son eu. Paradóxico, sí. Dende aquí deséxolle ¡moita merda! ós meus amighiños teatreiros. Facíame tanta ilusión actuar en Santa Cruz a pesares de non ser capital ;oD... E ademáis... Bótovos de -. Bueno, marcho que teño que ir escupir. BIKOS (a mellor obra de teatro do mundo mundial).

Fiestaaaaaa!!!! Alghúns amighiños...

Noites máxicas as de Vedra. A pouca "definition" da cámara ou do móbil axuda a crear esa atmósfera. Xa vos direi de que marca é para que non a compredes. Je, je! ;0D

De esquerda a dereita: Itziar, Eloy, Eu, Sara, Marcos e María. Ó fondo, un de bigote é Vicente ou Vi.

Aquí volvemos ser as mesmas. Eu, Sara, María e Itziar (Se é que se poden dedicar os pés de foto, eu dedícollos -que non "adícollos", como di a petarda de Radio Estrada- a Bianqui)

martes, septiembre 13, 2005

A miña terriña querida. Vedra

Miña casiña. Meu lar. Aquí é onde vivo. Esta é a terra que boto de menos cando estou lonxe. Pola que sinto morriña. Non me preguntedes que é unha desbrozadora, nin un gharabullo,... pero eu son de aldea. Son de Vedra. É aquí, onde coñecín ás mellores persoas do mundo.

Una canción. La más bonita que he escuchado nunca.

With an ironclad fist I wake up and
French kiss the morning
While some marching band keeps
Its own beat in my head
While we’re talking
About all of the things that I long to believe
About love and the truth and
What you mean to me
And the truth is baby you’re all that I need
Con una resaca terrible me levanto y
beso la mañana en los labios mientras una banda callejera sigue
con su ritmo aquí en mi cabeza mientras hablamos sobre todas las cosas en las que sigo creyendo sobre el amor, la verdad y
sobre lo que tu significas para mi Y la verdad es que, eres todo aquello que necesito
(Bed of roses. Bon Jovi)

lunes, septiembre 12, 2005

Adiós, Miriam

Es increíble pero echo de menos a Miriam. Ya era uno más de nuestra pequeña familia. Se lo regalaron a mi hermana en las fiestas de Riveira y llegó a casa en una pecera chunga de plástico, pequeña y rectangular. Le compramos una más grande de cristal, para que pudiera nadar a sus anchas y la pusimos en el salón. Alegraba la casa con su color naranja y de repente daba un saltito, ¡glup!, y era su forma de decir que estaba ahí, que era uno más. Mi madre metía el dedo en el agua y Miriam iba y le acariciaba con su minúscula boquita. Pero hacía días que ya no comía. Al principio pensábamos que estaba ciego y que no veía la comida pero nos parecía raro. El otro día, por la noche, ya casi no nadaba y si le intentabas tocar, se dejaba, apenas se movía. Por la mañana, mi hermana lo encontró flotando. Ahora la pecera está vacía. Supongo que mi madre aprovechará para poner unas flores. No sé qué hicimos mal. La cuidamos lo mejor que pudimos. Es una mierda tener sentimientos porque ahora la echo de menos. Parece una estupidez porque es un simple pecezillo de siete centrímetros de largo, pero me entristeció verlo allí flotando, con sus ojitos abiertos.

miércoles, septiembre 07, 2005

Te quiero mucho

Supongo que fracasé como amiga. Quiero ayudarte pero no me pides ayuda. ¿Qué puedo hacer? Ni siquiera puedo hablarte de eso. Porque no existe. Porque parece que eres ajeno a todo. No sé si me mientes por alguna razón o por nada. Será que no quieres que se metan en tu vida... que se preocupen por ti. No lo consigues. Ojalá supiera que otros te ayudan porque acudiste a ellos. Pero no sé nada. ¿Qué piensas hacer?¿No te parece algo importante? Me da miedo que no te de miedo. Eres egoísta. ¿A ti te gustaría ver que alguien que quieres está mal y no poder ayudarle porque no te pide ayuda? Porque en esto sólo tú puedes dar el primer paso... Dicen que es así. No sé por qué no pueden obligarte. Me niego a creer que no te des cuenta de que estás arruinando tu vida. No me parecías tan idiota. Por tu culpa no valgo nada como amiga. Para ti es más fácil creer que no le importas a nadie, que estás solo, porque así tienes derecho a hacer lo que te de la gana, sin importarte a quien haces daño y luego conformarte con decir: "Otro más que me da la espalda". Y los que no te damos la espalda ¿qué se supone que debemos hacer? ¿Fingir que no pasa nada para hacerte las cosas más fáciles? Porque aunque no quieras creerlo o te importe una mierda, hay personas que están sufriendo por ti, que te quieren mucho y que se sienten impotentes y fracasados. Que sepas que yo no pienso ser cómplice de ésto. Creo que prefiero también yo darte la espalda a pensar que era tu amiga y no pude hacer nada. No dejes que lo haga. Por favor.