Raúl

Por moitas cousas. Pero principalmente porque si.

Pa min pa sempre

Unha entrada especial. A entrada número cen. 100, 100, 100... Cantas letras, cantas palabras, canto vivido. E esta entrada, especial, podería dedicala a cen cousas especiais. Porque si, porque na miña vida existen máis de cen cousas especiais pero creo que ésta tiña que ser para lembrar ese día que xa non serei quen de olvidar. Como di elianinha nunha crónica que era necesaria, despois de "dar a murga mogollón" cun tema que se convertiu para nós no TEMA, evidentemente -e por se alguén anda perdido que non creo- falo da representación de 'Bicos' no Teatro Principal, pois era necesario dar as grazas a todos os que compartistes unha ilusión con nós, aos que estivestes alí e tamén aos que non puidestes estar pero quizáis lonxe ás 21:00 horas pensastes: "Bicos estará a punto de comezar, é o seu Gran Día". E non se trata dun xesto de ben nacido (é ser agradecido), non, é moito máis. É un grazas de corazón, un grazas que pica en ollos bagoentos, un grazas a ti, por estar aí, por crer en nós, por rirte, por ese aplauso, por darnos a noraboa, por erguerte da butaca e tentar que o teu aplauso se escoite por riba dos outros, e sobre todo, porque aínda que non te decatases fixéchesnos felices, e iso é impagable. Aquel día, de ceo tan triste, de auga incesante, de pedras esvaradizas e xentes agochadas tras paraugas e roupas grosas convertiuse nun gran día ao entrar nese teatro. Tres sensacións as que me percorren o corpo cando lembro: un abrazo de calor, ese recendo cargado de experiencias que te transporta no tempo e no espacio en segundos, e beleza, beleza por todas partes. A madeira envellecida desas táboas escoradas cheas de pegadas invisibles; os corredores que levan a mil e un lugares, ahora aquí, ahora acolá, descorro cortinas de terciopelo, estou nun palco, atraveso ferros e bambalinas, estou no escenario, investigo un pouco máis, estou nos camerinos. Camerinos de grandes espellos, con luces distintas. Escollo este que me vexo máis guapa. Víame guapa. Hai que ensaiar un pouco. Hai que encher o escenario, de extremo a extremo. Non temos medo, hoxe é noso. E un millón de focos tamén para nós. Luz, escuridade, luz, escuridade. Mirar cara arriba é perderse no infinito. Saltan cupidos e volven a saltar, a saída ten ser perfecta. No segundo piribiribí. Atentos brazos. Hai que vestirse, xa queda pouco. O telón baixa. Non o vin baixar. Seino. E tres buratos nos ten reservados para asixar. Tres buratos e moita historia asinada. E como se estivese prohibido fomos observando por turnos como o escenario se enchía. Platea, palcos, galiñeiro... De abaixo arriba. Un pouco con cada ollo. Quen falta? Meus pais, di unha voz. No, aí están. Todos estaban alí. Medio Vedra, di Calidonia. É a hora. Abrazos e aos nosos postos. Moita merda. Moita merda. Moita merda. Superstición. Un pouquiño sí. A normal. E máis abrazos e todos aos nosos postos de novo. E un bico nesas pulseiras. Para que non me faltara a forza de quen estaba lonxe e botei de menos. Sube o telón. Agora sei que non o vin baixar porque non esquecerei ese ruido. Para min para sempre. E saímos e todo foi como ninguén imaxinara porque non se pode imaxinar. Fundíronse o soño e a realidade nunha aperta perfecta. A mellor actuación da nosa vida. O resto é imposible de explicar. Pero Pati dixo unha frase que di moito e que xa non paramos de exclamar... Como soan os aplausos!! E case non fixen fotos coa emoción, e esquecinme de asinar no telón, pero espero volver. E espero que sexa pronto.

GRAZAS.

Ye ye!

La Lotería ya veremos si toca pero de momento hoy lo que toca (como me luzco con los juegos de palabras) es compartir las fotos de un finde chachi piruli. Estrenando nuevo look que nadie nota -sólo yo sé lo que sufro con cada tijeretazo de mi peluquera y con la visión de mi pelo esparcido por las baldosas- me pinté la raya, guardé el pijama en la maleta y entregué mi cuerpo y mi alma a la fría y húmeda pero marchosilla noche estradense. Y érase una vez cinco chicas ye ye que se fueron a cenar algo tan poco glamuroso como pechugas rellenas para luego, con el estomágo lleno y rebosantes de energía, convertirse en las reinas de la pista. Tras los éxitos pop-rock del momento llegaron los clásicos como Pimpinela y su telenovela y, con ellos, las coreografías de las yeyés alcanzaron su clímax. Los chicos le sacaban el calcetín a sus móbiles y hacían fotos en modo ráfaga. Los más atrevidos suplicaron compartir píxeles con las estrellas y dibujaron su mejor sonrisa antes de ser cegados por el flash. Los más galantes quiesieron obsequiar la agradable compañía con chupas de fresa con chicle. Con el pelo alborotado y las medias de color (o en su defecto, los pantalones vaqueros) llegó la hora de retirarse a los aposentos de San Pedro de Ancorados a reflexionar acerca del éxito conseguido en la fiesta de pijamas y a revolver cajas y cajones ajenos, actividad fruto de la innata curiosidad sólo interrumpida por el profundo cansancio acumulado a lo largo de la agitada velada. Una paella y un chocolate con churros después, cada mochuelo a su olivo, o lo que es lo mismo, cada ye ye a su casa que ya está bien de tanta fiesta y no te quieres enterar. P.D. El mochuelo que escribe se despertó esta mañana con un herpes en la boca, se miró al espejo y exclamó: ¡Y el jueves al Principal!

De izq. a der. y de arriba abajo: Sara, Pamela, Sandra, yo y Rocío Búscate una chica, una chica ye ye, que te comprenda como yo

La anfitriona. Nos regaló "la expresión del buen gusto" Gracias por el chupa con chicle Pablo Penide con P de "pato" ;)

Hey sister, go sister, soul sister, flow sister!

Y vendrás a pedirme de rodillas, un poquiiiiiito de amor

Borjita, tú sabes que le estaba diciendo al fotógrafo que le diera fuerte al botón

Perxuizos (seica agora dise así)

Toda a vida facéndoo e decátome agora de que non me serve de nada. Falo das cancións que escoito cando estou a pasar por unha desas épocas que chaman 'de baixón', na que todo en min está baixo menos o chicho en forma de fonte que volve facer a súa presenza na miña cabeza cando non teño gana nin de peinarme. Pois non, non me serven de nada. Ese xeito de refuxiarme na miña propia dor, de autocompadecerme, de empatizar con todo o que semella triste, xa non me alivia (dubido que o fixera algunha vez) e comeza a darme noxo. Polo tanto, xa non máis letras/música/ vídeos nas que amosarme as vosas condolencias, que se agradecen moito, claro, pero non necesito.

O que quería contarvos hoxe é que estou facendo un curso de Photoshop e encántame, sobre todo, por volver a atoparme con esa clase de persoas que saben moito e saben transmitilo para que outras coma min que non saben nada, se volvan listos, moi listos. Pedro, que así se chama o profesor, cáeme ben pero esta mañá sorprendinme cando me din conta de que soñara con el. No soño, preguntábanos os seus alumnos que opinabamos del e eu díxenlle que me parecía borde e un pouco seco e el tomouno moi ben. Supoño que se dixen iso foi porque cando chegou o primeiro día non se dirixiu a nós ata que pronunciou o típico discurso de presentación que un solta de memoria despois de varios anos. Pero non é borde. Onte paseino fatal na súa clase porque tiña sono e non era quen de mater os ollos abertos, quedábame durmida sen poder evitalo. Facía moito tempo, dende as clases de radio de 1º de carreira con Pousa, ás nove da mañá, (Pousa + horas tempranas = Zzzzzzz) que non loitaba contra morfeo de tal xeito. Pero vencíame unha e outra vez. Incluso advertín a un compañeiro do me estado pedíndolle que por favor me despertara se vía que me desplomaba sobre o teclado. No descanso, cando todos saen a tomar café ou estirar as pernas, vin a luz e boteime a durmir enriba da miña carpeta cos brazos de almofada. Non sei canto tempo pasara cando sentín que o compañeiro me tocaba un ombro e espertei sobresaltada. Pedro estaba ollando para min cun sorriso. Non é borde. É riquiño.

Por certo, todos aqueles que queirades reservar unha entrada para o Gran Día, o xoves 7, dicídemo antes do venres. Se facedes reserva sáevos a metade de prezo, isto é 1,5 €. Se os vosos petos non poden resistilo, enténdoo, pero non sabedes o que perdedes. XD

El final siempre es un principio, no?

"Puede que no valga la pena escribir tan lejos de la poesía, todas las palabras que te quiero decir se me rompen en seguida, no me quedan flores le arrancaron la raíz, se pisaron las semillas, me di cuenta tarde que te perdí, por pensar que te tenía. Creo que los bares se deben abrir para cerrar las heridas, y toda la noche me acuerdo de ti y te olvido cada día y vuelvo a se run loco para sobrevivir a la locura de la vida, muchas veces la cabeza y a menudo la nariz y una voz que me decía: déjate llevar si el alma te lleva, duele el corazón, cuando te lo dejas cerca del final donde todo empieza. Donde todo empieza."

Letra: Fito

Foto: Elliot Erwitt

Si? Un, dous,...

Experimentando sempre. Agora xa podedes deixar os vosos comentarios de voz nesta páxina. Só tedes que dispoñer dun micro e ir ata o Micro de Navegador Evoca (chámase así) que encontraredes na marxe dereita desta blog, onde están os enlaces e todo iso. As mensaxes son privadas e podo escoitalas a través dunha conta que abrín en evoca.com. Eu tamén podo grabar o que queira e deixalo aquí para vós. De momento, o que subín foi unha canción porque aínda estou probando. Ala!

Cancións de amor

Cando hai canción ninguén comenta. Os gustos musicais son moi persoais, igual que case todo o que que cada un de nós -refírome aos que conformamos o blogomillo- escribe na súa bitácora. Pero o das cancións é distinto. Cada persoa interpreta unha mesma canción de xeito que se identifique mellor con ela e por iso moitas veces sentimos que unha letra describe perfectamente o que somos ou unha situación que estamos a vivir. Facemos nosas as cancións. Só nós sabemos realmente por que escollemos unha letra ou melodía, o que significa cada palabra dunha historia para a nosa propia historia e por iso, penso eu, que as cancións que moitos rescatamos do "iutub" ;) non triunfan entre os nosos lectores. Poucos se molestan en darlle ao play e pasan a outra cousa. É comprensible. Co vídeo de hoxe eu quero expresar algo que apenas sei explicar cun discurso coherente porque non se me da ben falar de sentimentos, pero á vez paréceme moi sano facelo. Escribirei pensamentos soltos que se amontoan na miña cabeza como que estou farta de finais tristes, de equivocarme unha e outra vez, de que cheguen á miña vida persoas que non veñen para quedarse, das palabras que se leva o vento e de non poder dicir que non o merezco porque nin eu estou segura diso. E pedirei perdón tamén, porque non me costa, se lle fago dano a alguén sen querer, por crer que só se pode amar dun xeito, o meu xeito, e rexeitar os demais. E pode que dúas persoas non se entendan, que pensen diferente e iso sexa un problema, pero sempre hai que loitar polas persoas que nalgún momento che fixeron sorrir de cariño. Esforzarte por mantelas preto de ti, porque se o fixeron unha vez sempre poden volver a facelo.

(A letra, por se queredes facer karaoke, jeje)

Tu me decías que nada te haría cambiar y yo te decía que cambiaste todo para mí, tu me decías que estabas triste con la vida, pero yo, nunca te creí. Estoy tan cansada de las canciones de amor , siempre hablan de un final feliz... bien sabemos que la vida nunca funciona así. Yo te mandaba las señales que se me ocurrían, tú nunca las entendías, no escuchabas bien, un día me cansé y claro está que te dejé no me hacías caso, entonces para qué? Estoy tan cansada de las canciones de amor siempre hablan de un final feliz... bien sabemos ke la vida nunca funciona así. Habría hecho todo pero tú nunca entendiste nada, nada de nada la vida siempre tiene que seguir aunque mi corazon se parta y no quede nada, por eso... Estoy tan cansada de las canciones de amor siempre hablan de un final feliz, bien sabemos que la vida nunca funciona así

Unha foto en B&N

Home, eu non quería ser pesada... Pero é que me fai tanta ilusión abrir o xornal e atoparme cousas así. Ultimamente publican moitas novas que teñen que ver con nós e cando hai foto, alí estou eu (e xuro que é casualidade) cun novo careto que bota por terra esa creencia que tiña de que era fotoxénica. Hoxe, un amigo da miña irmá preguntoulle se tiña eu algún tipo de enchufe na prensa, por iso de pertencer ao gremio... É unha tontería, máis no primeiro que penso cando me vexo é no día en que llo ensine aos meus fillos e lles diga: vedes, a vosa nai fixo algunha cousiña que mereceu a atención dos medios, andivo metida niso que lle chaman o mundo da cultura e o espectáculo. Penso niso e por primeira vez, hoxe, pensei ¿e se estes recortes algún día deixan de ter importancia para min cansada de ser portada de Vogue ou de Fotogramas? Jajaja... Inmediatamente retornei a esa imaxe na que sostiña unhas follas que amarillearan co tempo e a humidade. Seguramente volva a fantasear xa que á fin os soños son o único que ninguén nos pode arrebatar.

Engordando o dossier

Hoxe, ás 12:20 horas, recibín esta mensaxe de Luís, un amigo:

"Vaya foto q t dedik La Voz, qué posturita...!"

Estaba na cama -tou cun gripón- e erguinme de inmediato -vale, ao mellor é un catarriño- para ollar a Voz en internet. Preguntábame baixo que título se atoparía a imaxe da indecencia. Supoñía que era algunha foto da obra, de 'Bicos', pois na miña vida diaria non se me pode acusar de falta de decoro, pero... Estaría como recheo na axenda cultural? Trataríase dunha reportaxe verbo do Agustín Magán? Intriga.

Non me podía esperar isto. Non sei que dicir. Estou emocianada.

E imos ao Principal!!!! E ti tamén, claro, porque sen cada un de vós isto non tería sentido. Así que lembra: o 7 de decembro vémonos alí.

Take That - Patience
Sen palabras

Cara o Teatro Principal

Esta rúa da nosa fermosa cidade leva cara un soño que tornará real... Por un día seremos as estrelas de Compostela! Alí, na cidade prometida, entre as pedras de charol, co son da Berenguela e sobre as táboas dese teatro no que sempre fun espectadora. Ao mellor, desta vez, é outra persoa a que garda unha entrada rachada entre billetes de metro e cartas de amor. Quizáis sexa a de 'Bicos'...

Continuará...

Foto: Rúa Nova

Unha imaxe NON vale máis ca mil palabras

Bueno, bueno, bueno... -que xeito tan errado de comezar a escribir, cunha triple muletiña que non aporta nada e que ademais é un castelanismo da pe (a miña querida Carme Hermida non estaría orgullosa de min)-. Hoxe tiña moitas ganas de contarvos cousas pero poucas de escribir, polo que colgo algunhas imaxes e coméntoas a xeito de telegrama. O certo é que este mes está sendo moi axitado para o grupo de teatro, temos actuacións todas as fins de semana, pero andamos encantados de vivir o noso particular outono cultural. A semana pasada actuamos en Gres, na Fundación Xosé Neira Vilas -un vello amigo de Papaventos- e andivemos por alí vendo as súas bibliotecas, o museo e a súa colección de cadros de Seoane. Un luxo. A foto é da biblioteca dos cativos, decorada pola súa muller, a temén escritora Anisia Miranda.

Tamén actuamos en Arzúa e en Boimorto, onde ceamos con 'Mini' Rivas, fundador de Fuxan os ventos, e puidemos ver de preto a espesura da súa mítica e longa barba. A foto está en www.fotolog.com/papaventos. Como di María G., temos moita sorte de poder compartir momentos con verdadeiras lendas vivas da cultura galega. Hoxe, tocou ir ata Brión e mañá é un día especial para nós porque 'Bicos', pode ser seleccionada para participar no Festival de Teatro Afeccionado Agustín Magán que organiza FEGATEA (Federación Galega de teatro Afeccionado). Magán foi o fundador de Ditea, a compañía de teatro amador máis antiga de Galicia que xa nos visitou na nosa mostra Teatrofilia. Crucemos os dedos.

Sei que vos prometín unha crónica de rodaxe da curta que grabamos pero como aínda non tiven tempo - necesítoo para facer memoria- deixo como anticipo esta foto na que estou a puntiño de ter algo máis ca palabras con Miguel de Lira e, polo tanto, de convertirme na muller máis envexada do mundo mundial, jeje... Aaaai!! Meu currasiño! Que diría miña nai.

Por certo, que os protas de Pepe O´Inglés teñen cadansúa blog, así que por se vos interesa aquí mesmo vos deixo a dirección. Para rematar, 'linkeo' unha nova curiosa que publica hoxe 'El Correo'. Os estudantes de mediciña estanse quedando sen ósos en Compostela, vaiapordeus.

Tu peor error

Hace tiempo que comento con la almohada / que tal vez si para ti soy una carga / hace tiempo que ya no te creo nada / y he notado tu sonrisa algo cansada / con los días se amontonan los momentos / que perdimos por tratar de ser sinceros / y aunque no me creas creo que aun te creo / y aunque no me quieras creo que aún te quiero. / Yo! Perdida entre la confusión / de no saber si sí o si no / voy esquivando tus miradas / Yo! Que he sido tu peor error / me quedo con la sensación / de no tener las cosas claras. / He tocado con la punta de los dedos / ese cielo que prometes con tus besos / como un niño me creí todos tus cuentos / y aunque tú me entiendas yo ya no te entiendo. / Sólo quedan los recuerdos de ese invierno / que pasamos enterrando sentimentos / y aunque no me creas creo que aún te creo / y aunque no me quieras creo que aún te quiero. / Yo! Perdida entre la confusión / de no saber si sí o si no / voy esquivando tus miradas / Yo! Que he sido tu peor error / me quedo con la sensación / de no tener las cosas claras / He sido yo / lo amargo de tu voz / la mala entre nosotros dos / y no pasa nada / si apago la luz / te busco y no estas tú / si el tiempo no nos dijo adiós / y todo se acaba. / Yo!

A cuál preferís?

a) Al tío que va de cabronazo y realmente lo es y te jode la vida pero tienes que asumirlo porque nunca escondió su condición de cabronazo

b) Al tío que va de bueno pero realmente es un cabronazo y te jode la vida pero puedes consolarte pensando en que no eres tonta y que te engañó

Caquita de la vaquita!!

En fin, en fin, en fin... Digo adeus ou un case adeus ás prácticas de inverno. Tres probas de selección -Cadena Ser, El Correo Gallego e CRTVG- e o meu nome por ningures. A 'subasta' das prazas que non requiren proba é o venres pero antes ca min escollen arredor de 20 persoas (se seguen interesadas) e só hai 9 prazas. Así que dubido moito que poida optar a algunha delas e traballar os vindeiros seis meses. Terei que buscar outra cousa para manterme ocupada este tempo e voltarei a probar sorte na convocatoria de maio. Todo isto para contarvos que onte, na proba para a tele, tiñamos a posibilidade de responder a un cuestionario sobre cultura e/ou deporte. Pedín o folio de cultura, lin as preguntas, e gardeino debaixo da mesa sentíndome igggnorante perdida. Deixo aquí as preguntas e anímovos a que demostredes o voso dominio da área en cuestión. Non vale consultar as respostas!!! En tres días colgo a solución. Sorte!

1. Sabes quen gañou a última edición do Premio Planeta de Novela? A respecto deste premio, por que houbo polémica en Galicia?

2. Por que estivo de actualidade a rodaxe do filme 'Os mortos van á presa'?

3. Que podes dicir sobre o autor da banda sonora da película de animación 'De profundis'?

4. O CGAC exhibe actualmente unha exposición de Menchu Lamas. A que colcetivo pertenceu nos seus inicios?

5. A compañía Nova Galega de Danza está integrada no Instituto Galego de Artes Escénicas e Musicais?

Cadro: 'Espiral do soño', de Menchu Lamas

Isto ten que ser visto en Lüneburg

Que che vou dicir que ti non sepas pequena farangulliña? Que te quero? Que me sinto feliz por todo o que estás a vivir? Que os miles de quilómetros non son nada para nós? Que estou desexando que chegue o 20 de decembro para que volvamos a xuntarnos todas? Sei que o sabes pero para lembralo, cando o precises, só tes que vir por aquí. Bicos dende Vedra!!!

Aínda queda moita acción e moito que cortar

(...) No obstante, lo más importante de esta producción es el altruismo y las ganas de realizar proyectos nuevos de los miembros del equipo técnico y artístico, compuesto por unas cuarenta personas, la gran mayoría del concello de Vedra. "Estamos todos muy ilusionados con esto y creo que va a quedar una cosa bonita", asevera Rendo. "Es una historia accesible a todo el mundo, ya que queremos que la gente entienda lo que se quiere decir en este corto", añade. Ler máis

Tierras de Santiago dedica á nosa curta unha páxina par na sección 'Culturas'. A rigurosidade non é o punto forte da reportaxe, hai algúns erros, pero serve para facerse unha lixeira idea do que foi e está sendo esta aventura. Esta fin de semana de rodaxe foi incrible, paseino tan ben... Prometo contar todo en canto teña tempo e descanse un pouco porque isto acabou con nós... De todos os xeitos, teño que dicir que me da pena que rematase a grabación polo que respecta ás despedidas. Menos mal que xa temos data para o 'pase privado', uhhh!!, en decembro, e seguro que nos reunimos antes para ver fotiños das mil e unha cámaras que inmortalizaron o 'making of'. Estou moi feliz.

Que?

Teño moitísimas cousas que contar dende a última vez que escribín aquí. Podería comezar polo principio pero vouno facer polo final que o teño máis recente. Onte levei un desgusto moi grande a última hora da tarde, despois de rematar o segundo día de grabación dunha curta na que estamos participando todos os compañeiros de Papaventos. Tiven unha discusión forte cun deles e afectoume bastante. Este non é o lugar máis axeitado para expoñer os motivos que desencadearon a disputa máis eu necesito explicar o que sinto. Hoxe estou moito mellor despois de falar cos meus pais porque teño a gran sorte de manter con eles unha relación de total confianza que á vez é moi distinta con cada un deles. Os dous son ese tipo de pais que se alonxan moitísimo do estereotipo de proxenitores aduladores e superhipermega orgullosos publicamente dos fillos que nunca se cansan de figurar como nai de ou pai de en todos e cada un dos sitios aos que aqueles van ou nos ámbitos nos que participan, creo que me entendedes. Son, polo contrario, moi críticos conmigo cando é necesario, co meu traballo, coa miña actitude ou co que sexa. Isto, que ás veces me parece unha falta de interés pola súa parte en min, ou de apoio, é sen embargo algo que admiro deles porque teño moi presente que eu son o que eles máis queren neste mundo e que queren o mellor para min, algo no que coinciden a maioría dos pais e nais deste mundo mundial. De maneira que fai que me repatee até límites que nin vos podedes imaxinar, a actitude deses outros aos que se lles enche a boca ao falar dos seus descendentes... Es que mi niña me come de maravilla, y luego echa unos eructitos que son la envidia de todas las madres del parque... Porque resulta que hai unha cousa que se chama modestia e humildade, e tamén hai outra, que non ten nada que ver, claro está, que é a falsa modestia. A min educáronme na primeira, a segunda ódioa tanto como a fachenda, a vaidade ou o ensoberbecemento. Eu teño miles de defectos e cando digo miles son miles, non é hipérbole. Sei que son unha persoa 'difícil' de tratar, seino eu e sábeo a xente que me quere e mo di, entre outras cousas porque son inconformista, protestona, pouco falsa (xa que a veces é necesario selo para unha mellor convivencia das persoas), non tendo á idolatría de ninguén, e, sobre todo, porque nunca me interesou caerlle ben a todo o mundo, de feito é algo que me asustaría. Pero non son vaidosa. Pode haber xente que así o crea, respéctoo, porque tamén teño claro que coñecerme a min é difícil a pesar de que moitos consideren que me teñen 'calada', pero ás veces este tipo de xuízos dóenche. Neste caso, pódese dicir que foi a gota que colmou o vaso e que ademais me colleu desprevida. Onte estaba cansa, un pouco desilusionada e tristona, e no medio da discusión boteime a chorar como unha nena. Non soporto á xente de lágrima fácil (adoezo bastante diso), e para min foi unha mostra de debilidade e case que de inestabilidade emocional que fixo que me sentira aínda peor. Colleume en mal momento. Como xa dixen, falar cos meus pais axudoume moitísimo. Están ao tanto do que pasa e aconselláronme sobre o que debía facer. Xa podo durmir máis tranquila. Polo demais, a experiencia de participar nesta curtametraxe está sendo positiva. O que máis me está gustando é ver traballar de preto á xente profesional no equipo técnico. Estou aprendendo cousas sobre a fotografía en cine e cada día apasióname máis o tema. O director de fotografía ten unha cámara de formato medio que me ten namorada e xa estou desexando ver o que sae de aí. En fin... aínda me queda moito que contar pero hoxe xa paro aquí co rollo.

Cartel ou cartaz?

Para un cartel ou cartaz chuliiiirmo no que aparecemos, van e poñen mal o nome do grupo. Pero que demo pasa? Isto xa se está a converter nunha costume. Que si algarabía, que si aldaravía, que si patatín, que si patatán. De verdade é tan difícil? ANDARAVÍA, AN-DA-RA-VÍ-A, A-N-D-A-R-A-V-Í-A. Por esta vez, perdonámosvos pero que sexa a última, eh?! Sabemos que somos un grupo pequeno (pero xeitoso) e que non gozamos de gran popularidade alén das nosas fronteitas vedresas pero é que nos doe no corazón. Non vou dramatizar máis e direivos que isto, aínda que certo, é unha excusa para lembrarvos que o vindeiro xoves, 5 de outubro, o Cactus celebra o seu primeiro aniversario e que poderedes vernos por alí facendo o que máis nos gusta... e non especifico. Tedes unha cita no lugar de Pite, parroquia de Lucí, concello de Teo (e ao que non chegue con tanta indicación xa lle vale) ás dez da noite. Compartimos "escenario" co grupo galego do momento, The Homens, que nos fará mover o esquelete a ritmo de power pop. Non se pode pedir máis, a noite do xoves presúmese ferpecta e vós estades convidados. E xa que a cousa vai de carteles ou cartaces, mirade este, que lindo!

Anuncia a carreira pedestre popular que se vén celebrando en Compostela desde hai 28 anos e foi creado polos alumnos de 3º da ESO do IES Porto do Son. A XXIX (léase 29, jeje) edición desta carreira terá lugar o 29 (XXIX en números romanos) -coincidencia?- de outubro (ou sexa do 10) ás dez e media da mañá, que vén sendo o mesmo que as 10:30, ou as 10:30 AM segundo teñas configurado o reloxo dixital, se é de agullas xa nada. Se vos interesa participar, aquí tedes toda a información: regulamento, inscrición, percorrido... Aos que se animen boa sorte e a suar a camiseta!!

Yo quiero ser una chica de moda...

... llevar lo último y que te fijes en mí, estrenar trenchs, faldas y botas, vestir la moda es lo que me gusta a mi. Y no parar de viajar, de Madrid a New York, de un look a otro look, del british al nouveau, lalalalaralalalalaralá... Aaai! (suspiro) Hoy doy rienda suelta a mis más bajos instintos con un post homenaje a una pluma ilustre que dió Galicia. Abrió la, una vez más, polémica Cibeles con sus trapitos a lo Brigitte Bardot y nos dejó a todos con carita de nostalgia. Sé que nuca podré pagarme uno de esos modelitos pero por mirar -las fotos- y soñar no cobran y menos mal porque si no ya me veo preseguida por un hombre con maletín en alguna peli de Godard vestida a lo chic parisien.

Los expertos dicen que la colección de Antonio Pernas se inspira en Françoise Hardy, Catherine Deneuve y Charlotte Rampling y en la moda de los años sesenta. Los de Pernas son los sesenta de enseñar piernas con minis y shorts y de tapar escote porque no hay que abusar. Son los sesenta de las lolitas, de los recatados de mentira, sexys sexys pero inocentes. Y lo siento, porque a lo peor peco de barrer para casa, pero donde se pogan unas piernas bonitas que se quiten canales y canalillos.

Me encantó todito lo que vi, las bailarinas, las gafas maxi, los trench mini, las mini mini, los short mini, las chaquetas Jacquie (Kennedy), los estampados de girasoles, los dorados y plateados, pero sobre todo, el eterno charol y los cuadros de Vichy. Aaai! (suspiro), y pensar que aún queda un año para poder ponernos así de monas (confío en la destreza de Amancio para la imitación) y que nos espera un largo invierno con miles de capas encima que nos cubran hasta el flequillo... Se nota que no me gusta el invierno, ¿no? Aunque este año me gusta más porque me compré un abriguito más lindo, jeje... No es de Pernas pero como si lo fuera.

This story is about love
Cantos soños xuntos nestas imaxes... Soños que só se cumpren en parte ao apagar a luz, deixar que o aire entre pola ventá e pechar os ollos para sentir o que algúns chaman voar. Só así, os campos de millo se converten nos tellados de París, esta habitación nesa bufarda de ensoño na que pode lerse 'Chambres a la journée', o feble brillo das farolas nos resplandecentes neóns do Moulin Rouge e mesmo esa voz semella susurrarche ó oído que te amará ata o final. Ás veces é bo voar, aínda que despois te des conta de que non é máis que unha forma de botar de menos moitas cousas. Ese lugar que para ti é máxico e prometido ou aqueles días nos que chorabas ao sentir que o mellor que che pode pasar é amar é ser correspondido. 'The greatest thing you'll ever learn is just to love and be love loved in return' (http://moulinrougemovie.com/mr.htm)

Un gran verán

Comeza un novo mes e eu comezo outra etapa da miña vida. Hoxe é un día triste para min, de olladas perdidas e de intensas ganas de chorar por momentos. Onte despedinme de Galicia Hoxe, dos compañeiros do 'galego', e tamén do 'castelán', El Correo Gallego. Despedinme das redaccións polas que durante dous meses paseei na busca dalgún sitio vacío, despedinme do InCopy e do sistema e despedinme da miña sección de verán, que hoxe xa desapareceu da edición electrónica do xornal. Só teño palabras de agradecemento para todas e cada unha das persoas que compartiron algún momento conmigo neste tempo, porque entre todos me fixestes sentir que 'aquí' estaba o meu lugar e que 'esto' é o que eu quero ser de maior. Lévome moitas cousas do meu paso por Galicia Hoxe. Aprendín moito neste diario que, aínda que pequeno, foi unha boa escola para min e o primeiro achegamento ao mundo real do xornalismo. Síntome feliz de ter escrito en galego e ao meu xeito, sen máis esixencia que a de contarlle as cousas á xente o mellor que sei. Lévome todos os meus traballos, os meus primeiros traballos publicados, e todo o que me ensinaron as persoas que entrevistei e coas que conversei. Lévome tamén amigos como Marga, coa que compartín todo nesta experiencia, traballo e amizade, Paty, a miña compañeira de fatigas e viaxes accidentados, Alba, fiel ás noitiñas de tapas e noites en busca do amor, e Arturo, un sol que estivo aí desde o primeiro día. Lévome moito cariño e moitos risos de Pais, o mañico de deportes, as bromas e conversas sobre teatro de Héctor, os sorrisos de Rebeca, Laura, Raquel, Carmen, Dani, Carmen Lois, Cris e Vanessa, a cortesía de Antón Lopo (e os libros que me regalou), as dudas resoltas dos lingüístas que soportaron as miñas visitas continuas, e tamén me levo a Raúl que chegou ao final pero chegou. E todos, todos, os recordos, a ilusión que me devolveron e a sensación de que sempre serei ben recibida alí. Gracias a todos por facer que un verán sen praia e sol fose un gran verán.

O Pichus's Rock

Alba, eu e María recén levantadas

As tres nas Fragas do Eume. Alí, por sorte, non chegou o lume

En Moeche, con Juanjo, agardando aos irmandiños

O Pichus´s Rock de Valdoviño foi unha escapada de fin de semana coas nenas que necesitaba despois de tres semanas traballando todos os días. Un paseo polas Fragas do Eume, unhas boas compras na feira de Pontedeume, un asalto irmandiño ao Castelo de Moeche e un baño nas frías e revoltas augas da Frouxeira despois, xa estou na casiña con catro quilos de máis porque non houbo segredos para o padal. A boa vida é o que ten...

Cumprimos un ano

Estamos de aniversario. Quen me ía dicir a min que esto seguiría en pé logo dun ano! Síntome contenta de ter creado esta páxina que me 'obrigou' a escribir e evitou unha oxidación nada desexable. Só quería dar as gracias a todos os que pasastes por aquí e deixastes unhas letras e tamén aos que fixestes aumentar cada día ese número que marca o contador. Eu seguirei no mesmo sitio por min e para 'vós'. Veremos que nos agarda este ano que comeza... xa!! :)

Isto non é o que eu quería

Hoxe houbo sesión de fotos no xornal. Isto está a piques de rematar e eu sen negativos non marcho. Cando chego á casa póñome a experimentar e saen cousas así. Non é o que eu quería. Non. Ese fondo negro non tiña que estar aí pero algún día serei unha experta na manipulación fotográfica. Entón, demostrareivos todo o que sepa facer.

Xa non quedan títulos nin titulares

Estaba vendo a tele cando chegou miña nai á casa correndo. Era arredor da unha da mañá. Vía o especial contra o lume que botaban na galega. Arde a terra máis verde, a nosa terra. No programa estaban Barreiro Rivas, Manuel Rivas e máis xente tentando atopar respostas ao que está a ocorrer. Lumes provocados por incendiarios, xente con trastornos, tolos. Lumes para limpar leiras, lumes para ver marcos, lumes para renovar pasto para o gando, lumes de vinganza entre veciños, lumes por descoido, por unha barbacoa mal apagada. Tamén lumes a mala fé. Lumes intencionados ou non intencionados pero sempre provocados. Hai quen fala de mafias organizadas porque é inexplicable tanto lume tantos días ás mesma horas. Madeireiras que así conseguen materia prima barata, constructoras que gañan terreo edificable... "Recalificadores primarios de solo urbanizable" di Forges nunha viñeta. Non parecen estes os principais sospeitosos xa que as terras non se poden recalificar tan axiña. Considero máis probable o que din outros de que hai sectores dispostos a crear unha atmósfera de psicose entre os galegos e provocar un malestar que afecte ao governo. Por outro lado, o lume que prende nos medios de comunicación chama sempre por máis lume porque son moitos os ignorantes que desexan ver como a súa obra acada repercusión pública. Imos acender un pouquiño por aquí, a ver se sae na tele.

Entre argumento e argumento comezou a arder Vedra, que hoxe xa tiña unha lapiña debuxada no mapa de lumes do xornal. Desde a terraza podía verse unha columna de fume na aldea de Fufín. Miña nai cambiou o calzado e eu collín a cámara.

(...)

Nunca estivera nun incendio. É verdadeiramente triste ver como algo tan incrible e fermoso coma o lume destrúe algo tan incrible e fermoso coma o monte. Pouco a pouco foron chegando os veciños, con machadas e pás. Cortaban ramas dos árbores e tentaban apagar o lume coas propias armas da natureza. Mentres, chegaban os tractores con cisternas que cambiaron purín por auga. Os accesos eran malos pero as inmensas e temibles rodas conseguiron internarse na negrura e espesura do monte.

Arredor de dez tractores e cincuenta veciños uniron as súas forzas para apagar durante dúas horas unhas labaradas que querían acabar cunha parte da nosa vida. Non é literatura barata decir que cada vez que o monte arde, nós morremos un pouco. E podémolo sentir porque nos doe o corazón. Supoño que non todos amamos isto do mesmo xeito. Eu crecín entre árbores, nunha casa medio perdida no monte onde entraban a roubar os ladróns e deixaban bebés abandoados na porta. Vivín tamén rodeada de asfalto, pero agora o meu fogar está nun lugar que adoro e que escollín. Se extendo o brazo pola ventá case podo tocar os carballos e sei que se o lume prende aquí, a miña casa correría perigo. Temos medo, é lóxico, pero hoxe, despois de ver a solidariedade dos nosos paisanos, estamos máis tranquilas, ademais de emocionadas.

As cadeas humanas apertando as mangueiras seméllanse a aquelas que aferraban capachos cheos de chapapote. As rifas e porfías esquécense estes días nos que unha manchea de malas persoas esparexidas por Galiza non fan máis que lembrarnos que o resto da xente ten un gran corazón.

A vida pode ser maravillosa

Ola olita!! Despois dunhas mini-vacacións blogueiras, motivadas polo desexo de formarme unha opinión verbo da miña experiencia como xornalista en prácticas de Galicia Hoxe, aquí estou de novo para ilustrarvos coas miñas venturas e desventuras. O caso é que, neste momento, o traballo é o centro da miña vida, sabía que escribir aquí significaría falar do tema e non quería aventurarme, pois, a gritar aos catro ventos o feliz que son, por temor a que todo fosen castelos no aire. Pero sí. Estou feliz e contenta. Despois de 15 días -un cuarto do tempo que botarei en GH- podo decir que son afortunada. Nunca me vira traballando nun xornal pero descubrín que me gusta escribir, a min, que son de natureza cotorra. O de escribir sempre estivo ligado na miña mente ós pensamentos máis íntimos e persoais, aos desafogos da alma, ou ás plumas ilustres capaces de contar historias que mereceran a pena. Ao primeiro estou afeita e para o segundo non teño talento. Pero sí, descubrín que me gusta escribir, a pesares desa gran ausencia, esforzarme porque as miñas palabras cobren sentido colocadas unhas detrás doutras. A sección para que o fago, chámase "verán". Temas amenos e sen gran trascendencia nos que dende o primeiro día me deron liberdade e capacidade de decisión. Son autora, son creadora e asino o meu traballo. Tamén "pico" notas de axencia como din alí, e tamén me gusta. O importante é aprender e saber de todo. Tiven moita sorte cos compañeiros, pero sorte sorte, con Marga, a miña xefa máis directa. É doce, amable, comprensiva... é un amor. Alí non somos unhas traballadoras máis, non deixamos de ser becarias e non no mal sentido, senón todo o contrario. O noso traballo respétase e considérase profesional, pero non hai unha presión que afogue. Saben que estamos entrando en contacto con ese mundo, que estamos aprendendo e adáptanse ó noso ritmo. Nós, esforzámonos por adaptarnos ó ritmo dos que xa saben, todos poñemos da nosa parte e sinto que me alegro do que me tocou, do lugar onde fun dar. ¿Que fixen este tempo? Pois fixen tres entrevistas, unha reportaxe, unha primeira para verán, a axenda, novas e breves para sociedade e nacional, o comentario da foto do día... Hai cousas que me motivan máis que outras pero nada, nada, me repugna. Polo demais, o horario, é perfecto, de 4:30 a 9 (PM, jeje), traballo sábados e domingos alternos pero non me queixo. Podo durmir pola mañá e saír pola noite. A redacción é na zona vella e pasear cada día por alí, á noitiña, cando a calor xa non abafa, é un pracer que descoñecía. As festas do verán agárdannos e non temos que renunciar a elas, outro dos grandes praceres desta época. A praia, vémola pouco, pero cando podemos, coma esta fin de semana, fuximos e gozamos ao máximo. En fin, que a vida pode ser maravillosa...

Milagros de la tecnología

Desde la distancia que permite una mayor objetividad y desde la más absoluta de las modestias he de reconocer que la chica de la foto es guapa, un bellezón diría yo, a pesar de lo rojo de sus ojos y del amigo espontáneo que siempre acaba fastidiando esas fotos únicas e infieles a la realidad que la gente de los chats utiliza para engañar a los demás. Y no es que sea fea pero esta vez la cámara me ha querido mucho mucho demasiado. Os perdono que hoy no me dejéis comentarios.

¿Sola en casa?

Al final este verano no voy a tener la casa sólo para mí. Este pequeño plumífero se empeña en entrar en mi salón (ya van cuatro veces) por algún pasadizo secreto que desconozco y revolotea histérico dándose golpes contra los cristales para llamar mi atención. Eso es lo que quiero creer yo. Que alguien es capaz de autolesionarse por devoción a mí como hace la superviviente esa de la tele por amor a su amado cónyuge. A simple vista, el pajarito tiene buenas intenciones como quitarme de delante la montaña gigante de ropa que tengo que planchar y que amenaza con convertirse en la columna de colada más alta jamás vista por el ojo humano. A ver si tengo suerte y me pasa lo que al famoso zapatero de los cuentos.

Fotos

Hoxe toca publifotoreportaxe. Máis fotos, boas fotos, en www.fotolog.com/mariquinhass/. Non deixes de ir.

MSN

Conversa no msn ás 4:11 AM: - María: vou contar todo - Sara: vale - María: adivina - Sara: 6000 - María: 7235 - Sara: vale - Sara: vaime pasando cousas por fa que teño que dormir - Sara: tres horas mima - Sara: uole! (muñeco que da voltas coma un tolo) - María: sara - María: vaime dar algo María: borrei todo - María: pasoume o do outro día - Sara: OO (ollos como platos) - María: xúrocho - Sara: joder joder - María: pq staba no mail - Sara: merda - Sara: non che recupera? - María: estou a punto de chorar, non sei que facer - Sara: eu desde aquí menos - Sara: joder - Sara: non gardaches pero nada????? - María: gardei todo pero estaba gardando no documento de word de hotmail e ó pechar creo que non garda en hotmail entendes? - Sara: dálle á lupa esa, a buscar - María: a q lupa - Sara: buscar, no menú de inicio - Sara: nn sei q mais facer, a min dame algo - María: intento volver a facelo - Sara: levouche doce horas - María: estou fatal dios - María: é un erro humano - María: pero levo todo o día - María: dios - María: deume un volco o corazón - Sara: decheslle a buscar? - Sara: eu vou pa cama q nn podo máis - Sara: e teño un exame moi chungo - María: dios non sei q facer - Sara: na lupa nada? - Sara: é imposible - Sara: buf - Sara: e q agora non vou durmir pensando niso - Sara: ostia - Sara: joder - Sara: mira, fai calquera chafullada e ao nabo - María: joder - María: síntome tan mal (...) - Sara: animo e nn t preocupes que é unha merda d traballo - María: espera creo q atopou algo - Sara: a lupa? - María: si pero no - Sara: podes probar a apagar o pc e volvelo a encender - Sara: ao mellor aparéceche - Sara: veña, animo e nn lle deas máis voltas - María: ok - Sara: PUTODEREITO - Sara: PUTASGAE - Sara: PUTOTODO 4:31 AM María tivo que volver a facer a parte do traballo que se perdeu e que lle levara todo o día. Acabou ás 8:30 AM porque Sara viña a recollelo a esa hora. Conclusións: 1. María é unha auténtica imbécil porque é o 2º traballo que perde en 15 días pola mesma razón 2. María odia a hotmail por riba de tódalas cousas porque pensa que a engaña 3. Sara cando tendo sono, ten sono e "ao nabo". A tradición é que Sara vaia durmir e María quede vendo amencer diante do ordenador 4. A "lupa" é unha puta merda que non serve para nada 5. En situacións de máxima alarma, Sara utiliza a contracción "ao" correctamente dacordo coa nova normativa 6. Gústanos o noso icono de "joder" en maiúsculas vermellas que ondean de xeito alarmante e sabemos que podemos contar con el neste casos 7. "PUTODEREITO, PUTOSGAE, PUTOTODO", completamente dacordo 8. Dios non me escoita 9. Hai días que habería que borrar do "almanaque" jeje 10. ZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzkjnfcopweurncowqiuevn`rivn qwurgn v

Pasos

Pensas que ti máis eu non nos entendemos o suficiente. Pode ser. Ó mellor se non me fago entender protéxome contra ti e contra todos. ¿Por que teño que protexerme? ¿Por que non había de facelo? Ó mellor simplemente nos pasa o que a moitos: que estamos destinados a non entendernos. Non sei que pensar. Non é que sexamos diferentes, hai moitas persoas que sendo diferentes se comprenden. O que nos pasa é que imos en busca de algo diferente. Ti palí. Eu palá. Cruzámonos no camiño pero cada un acaba por darse conta que non somos o fin senón o medio. Eu quero que sexas o que eu quero. Porque quero quedarme contigo. E ás veces paréceme que sí o eres. Pero das un paso atrás. Pode que non te coñeza, sólo son dous días, pero sí que das pasos atrás. Porque me dis que me queres pero marchas e non saltas o lume conmigo. De pouco me sirve que me queiras tanto. Xa sabes, eu son das que necesito demostración. As palabras lévaas o vento, de sempre. E díxenche un día que non penso volver a caer. Chegaches aquí, logo existes. Para ti. Porque para min xa existías antes. Pero eu tamén sei que non nos entendemos. E tamén me pon triste. Porque non sei se ten remedio.

Días

Hai días que teño ganas de escribir. Pola mesma razón de que hai días nos que ó ir para a cama non deixo de pensar que xa me cansa esta vida. Esta rutina que consiste en ducharme, botarme a crema na cara diante do espello e despois escrutarme na busca dalgún novo gran ou de novos pelos nas cellas. Esa rutina de achegarme a ese cristal e ver reflectida a miña cama que me agarda baleira. Hai días nos que realmente me sinto soa e imaxino que alguén me colle do brazo, tira co bote de crema e me mete na cama coa intención de facer o amor toda a noite. Coa persiana aberta. E imaxino que pola mañá se ergue para baixala e así evitar que a claridadde me impida durmir cinco minutos máis. Son eses mesmos días nos que teño envexa de vidas alleas, de vidas que apenas coñezo. E son eses días nos que me digo a min mesma que estou preparada para querer de novo para logo dicirme que son parva porque de pouco serve estar preparada. Ademais, pode que nin sequera o estea. Porque aínda me lembro de ti. Quizáis nin sequera é certo que haxa días nos que pense todo isto, ó mellor son días distintos porque os días, é certo, aínda que sexa un pouco, son sempre distintos. E tamén os hai moi diferentes os uns dos outros. Están aqueles nos que me da por pensar que non fago unha á dereita, que as miñas decisións e os meus plans son estúpidos e nada acertados e logo están aqueles nos que me decato de que non están tan mal, e tamén ó revés. Incluso hai días nos que esperto sen saber que farei nos vindeiros dous meses e me deito sabendo cal será o meu primeiro emprego, aínda que sexa en prácticas. Redactora de Galicia Hoxe. Soa ben. Gústame. Porque hai días que... merecen ser contados. E hoxe, noite especial, noite de lume e de desexos. Tamén noite de sardiñas.

Buscando el amor

Ahora que aprendí a poner vídeos toca saturación. Tengo que dar rienda suelta al talento que tengo para entenderme con las TIC. Este vídeo es muy gracioso pero yo me pregunto: ¿cuántas veces tendremos que equivocarnos? ¿Cuántas tendremos que llorar hasta inundar la pantalla de nuestra vida? Y si al final nuestro destino es quedarnos solos... ¿habrán valido la pena aquellos días de córneas limpias?

Mr. Tambourine Man

¿Por qué me resulta tan difícil convivir con mis recuerdos? Siempre una misma pregunta porque siempre regresa este sentimiento. Porque me duele. Porque quiero que estos días, estas noches, estas estrellas... esta canción... sean algo más que tú. Y no lo consigo.

Tópicos

¿Cuándo dejaremos de ser para el mundo la peineta y el olé? Que los seguidores de la Selección no dejen de emular a Manolete y se deshagan en verónicas en pleno Leipzig, no ayuda mucho. En fin... Enhorabuena.

Kay Graham también tenía miedo

"(...) Pero las cosas no empezaron bien. Llegué a la sección local sin conocer a nadie y sin conocer -aún peor- los elementos del oficio. No habís escrito demasiado a máquina ni, desde luego, hecho muchos reportajes. No conocía la ciudad ni cómo moverme por ella. Todo parecía abrumador. Me senté en mi mesa y me sobrecogió el miedo a fracasar, perdida y derrotada antes de haber empezado. Mi padre se quedó unos días y, una noche, fui a su habitación y, llorando, le dije que tenía miedo de pretender más de lo que era capaz de hacer, que me sentía incapaz de sacar adelante el trabajo, que no iba a resultar útil al periódico, ni a valer los 21 dólares semanales que me iban a pagar, y que quería irme a casa con él. Él me respondió sencillamente que todo el mundo tenía que aprender, que quizá necesitaba algo más de tiempo antes de darme por vencida y que si no valía los 21 dólares ahora, valdría mucho más después, cuando fuera aprendiendo las cosas que tanto me descorazonaban en ese momento. Accedí a quedarme, sabiendo que en cualquier momento podría retirarme."

Katharine Graham, "Una historia personal".

Pocas cosas tenemos en común esta mujer y yo. Pero nunca habría podido expresar mejor lo que siento ahora que pronto empezaré a trabajar en esto. Que la futura editora de The Washington Post y ganadora de un Pulitzer estuviera aterrada ante su primer empleo en el San Francisco News, me ha tranquilizado de forma increíble. Mi madre ya me lo decía pero ahora que lo leí de la mismísima pluma de Ms. Graham, todo es distinto. A ver qué pasa.

Foto: Kay Graham con los reporteros del Post que sacaron a la luz pública el caso Watergate, Bob Woodward y Carl Bernstein.

Playa

Hoy volvimos a la playa y ya tengo testimonio gráfico. No sabéis la de gente que hay que dice que va a la playa y es mentira, jeje. Mi moreno todavía no se aprecia pero mis pecas se reproducen como conejos. No sé si la comparación es muy afortunada... En fin, ahora toca estudiar.

Beber pola botella

Onte fun á praia. Á mellor praia do mundo para min. Ó Vilar, en Riveiriña, o meu segundo fogar. Despois de pasar toda a noite esperta intentando comprimir en 7.735 caracteres toda a información que tiña para facer a reportaxe e que como mínimo merecería 35.000, e de quedarme dormida pola mañá o que me obrigou a poñer o velocímetro do coche en cifras de comoseenteremeupaimátame e a maquetar e entregar a solicitude de prácticas máis o curriculum para a CRTVG en menos de media hora, pois necesitaba unha tarde entregada ás forzas da natureza.

Non me deu tempo nin a depilarme polo que era a perfecta candidata para un anuncio de Gillette, pero non importa, alí só estaba eu -en estado puro- mailo mar coa súa masaxe anticelulítica. Había máis xente claro pero quedábame ben a frase. E falamos de liberdade e de saúde porque iso é o que inspira esa praia, e o mar co seu horizonte infinito. Pois iso, que quedamos novas. Esta tarde estiven lendo na terraza á caída do sol e que ben estaba. Julio Camba fixo que me lembrara de Scarlata falando dos negros e dos americanos do Sur e estúpidamente tamén pensei no moito que quería ela a terra roxa de Tara e no moito que quero eu a Vedra aínda que a terra sexa marrón como casi en todas partes.

Pouquiño a pouco funme quedando sen luz e todo comezou a perder a súa cor ó meu redor, resistinme a entrar na casa aínda co risco de quedar chosca e entón comecei a escoitar a música que chegaba dende Merín, a máis de 2 pero menos de 6 km da miña casa (son moi mala para as distancias). Era o Verea Rock. Non sei se tocaba Habeas Corpus, Ndno, Aphonic, Dismal ou Nao, eu non entendo de rock, pero para que vexades o nivel que temos, direivos que aquí viñeron grupos internacionais -daquela era o Vedra Rock-, que só actuaron en Madrid e Barcelona, e en Vedra, por suposto. Perdoade a crise chovinista.

Ó final entrei na casa, onde só se escoita Como yo te amo, e bebín pola botella, sí, mamá, bebín a morro, porque a min así a auga sábeme mellor, ¿que queres que faga? Pode que sexa unha mala filla pero non penso que iso sexa cuestión de educación. Pasámonos os tres primeiros anos da nosa vida chupando da teta e do biberón para que despois nos digan que beber pola botella é un mal hábito, ¡pois non señor! He dicho.

Fai 22 anos...

...atopábame nesta situación:

¡É unha nena e chamarase María!

GRACIAS a toda a xente que quero, por moitas cousas.

P.D. ...e moitos bicos a tod@s @s meus blogueir@s fieis: Sara, Eli, Bianca, Iria, Acedre, Antón... e a todos os que vides por aquí e me deixades comentarios que me alegran. XD