sábado, noviembre 26, 2005

Pasado

A veces los recuerdos te sumen en una profunda tristeza. Paso lentamente las hojas del álbum familiar y esos pequeños retratos de una felicidad pasada parecen inofensivos. Luego, en un momento de soledad soy consciente de su poder destructivo, de cómo se gravan en la mente y aparecen para recordarte lo q has perdido, lo q se esvaneció. No recuerdo exactamente cuando dejamos de hacernos fotos. Esas fotos sin ningún motivo aparente en las que no importaba estar en camisón y que tenían fondos espontáneos como una casa a medio construír. Donde una sonrisa auténtica era la única protagonista. Y después, pienso que hace mucho tiempo que ya no sonreímos así. La vida pasa demasiado rápido. De repente, te das cuenta de que nada es como antes. Todo son problemas, reproches, responsabilidades, infelicidad. De aquellas fotos ya no queda nada. Ni la familia, ni las sonrisas. Ni siquiera una casa a medio construír. ¿Cómo he llegado hasta aquí? No me gusta esto. Quiero ir marcha atrás pero sé que es un imposible. Pero a veces también resulta imposible vivir sabiendo que el pasado es sólo eso, pasado. Y que ya no volverá nunca.

7 comentarios:

Cubilete dijo...

Me encantan las fotos. Ayer yo tb estuve mirando las mías y me empecé a plantear que significado tenían. Es decir, ¿a quién le van a interesar esas fotos cuando mis familiares directos y yo ya no estemos? ¿Qué va a ser de ellas? Las acabarán vendiendo en un anticuario??? Las quemarán??? Las tirarán a la basura??? Me entró una profunda angustia existencial

Marla Singer dijo...

Me encanta mirar fotos y fotos y fotos...pero no me invade la tristeza, es una melancolía sana que me invade y me gusta, recordar lo feliz que fui y lo feliz que voy a ser...

Anónimo dijo...

Hoxe que falas de pasado, a min venme á cabeza o máis próximo, xusto aquel que me recordaches á tardiña, cando falabamos do feeling e da elegancia, cando nos mirabos de preto. Vénseme á cabeza que me recordaches que xa non escribía na túa web e, por iso, quixen retomar rumbo e deixarche aquí tres das miñas catro palabras. Ou mellor, pensamentos.
Abofé que o pasado doinos xusto desde o momento en que deixa de ser presente. Ou, noutras palabras, cando deixa de estar perante as pupilas para retelo nelas, nos miolos. E se nos doi é porque agora non o temos ou, cando menos, porque mudou, xa sexa máis, menos ou un chisco. Pero sempre quedará aí para recordar e lembrar que daquela eramos felices, que aínda nos quedaban ganas de rir ó ver alguén caer na rúa ó esborrexer cunha pela dunha banana. Pero iso xa é pasado. E como tal debemos recordalo, coa mesma felicidade que tiñamos cando o viviamos. Porque, aínda que nunca volvamos cheirar o aroma dunha bolsa de lambetadas, desas que comiamos nas escaleiras do colexio, sempre nos quedará a idea dese cheiro, de que iso existiu e, sobre todo, de que nos gustaba facelo. Sempre.

Anónimo dijo...

Ola Mariquiña!! Nunca che escribín nada aquí pero xa ves... hoxe deume por aí.
O pasado vaise Mariña, que remedio, pero pensa que o mellor que podemos facer é, polo menos, que os nosos presentes de cada día sexan o máis lindos posibles, porque se recordamos un pasado con tristura probablemente é porque foi marabilloso e pode ser tamén que un presente nunca fose o mesmo sen un pasado precioso que nos recorde todo o bo que ten o momento que estamos vivindo. Así que, aínda que eu tamén son das que mira as fotos vellas e pensa... "oxalá puidese dar marcha atrás e volver ser nena" trato de acepta-las cousas como son e vivir cada día un presente mellor.
Creo que lle din moitas voltas ó conto pero espero que me entenderas.

Ah, por certo, agora que me acordo... e cambiando de tema.... por favor, non me volvas mandar mails coma o que me mandaches hoxe, please!!!

María M dijo...

Jajaajaajaja!!!! Que susto eh?!!!

Unknown dijo...

Meu pai, fotógrafo frustado, comezou a fotografa-la miña vida dende que tiña 3 días ata agora. Son máis de 20 álbumes cheos de recordos e de xente que xa non está. Ás veces os miro e penso que xa non queda nada daquel pasado, que estou a ver outra familia, a outra moza que non son eu. Pero noutras ocasións todos rimos á vez e hai un flash, e sei que no fondo segue habendo algo que nos une, e que esa foto logrará que non desapareza de todo.

Anónimo dijo...

Very nice site! Hole kitchen faucet black Ireland finance and insurance and legal financial advice cheap moving companies cheap viagra Generic nexium prescription needed Navair battery storage http://www.cruises-9.info business health indiana insurance small propecia loss