Radiofórmula

Non daba durmido. Durmo moito cando non debera e despois, cando debera non teño sono. E así ando, ó revés do mundo. E puxen a radio. Puxen os Cuarenta. Eu son filla da radiofórmula. Pésame bastante o de non ter unha cultura musical que vaia máis alá dos “hits” do momento pero esa é a verdade. Gústame a boa música. Sobre todo gústame Bob Dylan. Miña nai di que me parezo á miña madriña. Miña madriña non ten ningún parentesco conmigo, é a mellor amiga da miña nai dende a facultade, pero a xenética non ten nada que ver neste caso. Dicía o mesmo cando tiven a miña etapa pseudo-hippy, que me parecía a ela. Estaba a contar que me gusta a boa música e Bob Dylan, e canturreo nun perfecto spaninglish, Mr. Tambourine Man pero non vou máis alá. Pola contra, se me preguntas cal é o número un na lista Del 40 al 1 seguramente o saberei. O caso é que non daba durmido e acendín a radio. Soaba o último single de La oreja de Van Gogh, Muñeca de trapo, e pensei que todas as súas cancións me soan igual e pensei no tempo no que non deixaba de escoitalas. Buscaba atopar nesas letras algunha historia que se semellara á miña. Que me lembrara que non estaba soa niso, que alguén nalgures xa vivira o mesmo ca min e escribira logo unha canción. E pensei que iso é o que buscamos todos na música. Sentir que é un reflexo noso. E despois soou Maná. E non sei por que lembreime de Riveira. Riveira escríbese con “b” pero os que somos dalí escribímolo con “v” e tampouco sei por que. Acordeime do día que comprei a miña primeira super pop. Regalaban o colgante de Mark Owen. E dinme conta de que non debo ser tan cruel coas fans de Bisbal cando as vexo chorar histéricas, porque eu tamén vivín esa etapa. Porque eu tamén fixen cousas absurdas – Te lo juro por Take That-. Iso sí, eu identifícome máis coa fan beatle, nesa imaxe en blanco e negro gritando de xeito hiperfemenino e intentando tocarlle coa puntiña dos dedos a Mark ou a Robbie, sobre todo. Debe ser un pouco pola estética, que me gusta máis, e outro pouco porque prefiro pensar que fun fan (fan fun) dun grupo máis á altura dos Beatles ca Bisbal. Despois pensei en cando cortei o pelo. Eu fun ca miña foto de Mark e díxenlle á estilista que quería ese corte. Aí comezou a peor etapa-pelo da miña vida. Non sei canto recei para que me volvera medrar. Despois escoitei a Nek, que tamén me soa un pouco coma sempre, e con el viñeron as lembranzas do meu primeiro amor. E tamén de Laura. E de cómo un nome se pode cruzar na tua vida facéndote sufrir máis dunha vez. E de Pili. A miña profesora de historia, que era capaz de falar de amor cun nena de 12 anos. E con Amaral lembreime do rapaz do outro venres e de que quedaramos en vernos pola Estrada e de que non o vin. E deron as seis. E comezou Anda Ya. Pouco despois unha voz que imitaba a Rajoy cantaba “No sé que tiene el estatuto que me vuelve loco, que me vuelve loco” e souben que tiña que durmir porque senón mañá estariamos nas mesmas. Agora que remato de escribir -estou co portátil metidiña na cama- escoito Hung Up de Madonna, pero eu non podo parar de pensar na Loli de Alcorcón e dos días de entroido que vou pasar en Verín. E canto... Time gous by, con Loli, vámonos con Loli!! E xuro que non estaba preparado, e está mal que o diga eu, pero a verdade é que este post saíume redondo. *<;0)