Pasar páxina

- (...)Pero ¿que significa "domesticar"?

- É unha cousa demasiado esquecida -dixo o raposo-. Significa "crear vencellos".

- ¿Crear vencellos?

- Claro -dixo o raposo-. Ti non es aínda para min máis que un rapaciño semellante a outros cen mil rapaciños. E non me cómpres para nada. Tampouco ti tes necesidade de min. Para ti eu non son máis que un raposo semellante a outros cen mil raposos. Pero se ti me domesticas, teremos necesidade un do outro. Ti serás para min único no mundo. E eu tamén serei para ti único no mundo...

- Empezo a comprender -comentou o principiño-.

(...)

- A miña vida é monótona. Cazo galiñas e os homes cázanme a min. Todas as galiñas se parecen e todos os homes se parecen tamén. Por iso me aburro un pouco. Pero se ti me domesticas, a miña vida estará chea de sol e coñecerei un ruído de pasos diferentes de tódolos demais. Os outros pasos fanme meter baixo a terra. Os teus chamaranme, como se fosen unha música. Ademais mira. ¿ves alá os campos de trigo? Eu non como pan. Para min o trigo é inútil. Os campos de trigo non me recordan nada, e iso é triste. Pero ti tes os cabelos dourados. Se me domesticas será marabilloso. O trigo, que é dourado tamén, traerame o teu recordo e gustarame escoitar o ruído que fai o vento entre as meses.

(...)

Canto te quixen. Agora pregúntome como puiden quererte. E pregúntome cómo eres capaz de dicir esas cousas, de facer tanto dano, se ti tamén me quixeches. Equivoqueime. E ti fixeches todo o posible para que me equivocara. Esforzácheste moito en facerme pensar que eras outra persoa porque querías que te amara. E cando queres algo, loitas por iso, ben o sei. Non me doe perderte porque tampouco sinto que sexa unha perda. Non me doe verte porque xa non te necesito. Xa non me does ti. O que me doe é a mentira. A mentira que eres ti. E non sei por qué tiven eu que caer na túa mentira, por qué tiveches que quererme a min. Que parviña son. Cada día que pasa síntome máis liberada, máis feliz, porque logrei desfacerme de ti, porque podes estar preto, podo terte cerca, pero xa estás fóra da miña vida. ¿Quen che ía dicir a ti que aquel día era o último?¿Como ías pensar que todo remataba con aquelas palabras? Agora terás que levalas contigo sempre porque eu non quero o teu perdón, porque non che perdoaría pero porque tampouco mereces a oportunidade de pedilo. E xa está. Dende agora o que sexa de ti a min xa non me afecta. Por fin.

Supoño que quería darme ánimos hoxe e deixar de pensar no tonta que fun por estar aí sempre para ti. Por iso me lembrei de aquel día en que miña nai me axudou a buscar unha maneira fermosa de dicirche "Quérote" e me leu este fragmento do Principiño. A min non me fixo falta mentir para que me quixeras e eu sigo sendo a mesma que era daquela. Durante todo este tempo intentei ser unha boa amiga porque fuches moi importante para min e négome a deixar no camiño ás persoas coas que fun feliz. Téñoo pasado mal pero sempre te necesitei, sobre todo porque sempre pensei que ti me necesitabas máis. Porque cría que darche a espalda era o camiño máis fácil, o camiño que seguían os outros. Ademais, nunca deixei de confiar en que un día estarías ben e que os constantes altibaixos deixarían de joderche a vida. Fun unha boa amiga. Para moitos fun tonta. Eu nunca me sentín tonta senón orgullosa. Agora sí que me sinto así. Pero bueno. Non debo arrepentirme nunca de querer de verdade nin de amar de verdade. A tristeza mellor déixoa para aqueles que son incapaces de facelo, que so queren e aman de mentira.

"Mami, quérote"