domingo, diciembre 25, 2005

Tocador en Navidad, por fin!!!

¡Ya es Navidad! Este año no mi hermana y yo no íbamos a tener regalos pero al final mi madre se apiadó de nosotras y hoy por la mañana había unos paquetitos debajo del árbol. Un pijama rojo con una mariquiña para mí y unas botas de esquimal, de estas con borreguillo por dentro, para mi hermana. No me gusta hacerme mayor porque tus padres te hacen consciente de la debilidad de la economía familiar y se libran de los remordimientos de conciencia. Con 5 años no te van a decir: "Mira, este ano tivemos moitos gastos porque pagámosche unha viaxe moi cara a Praga e a Budapest; á túa irmá, para que non se diga que hai favoritismos nesta familia, ímoslle pagar unha viaxe a Londres, ademais, eres unha auténtica salvaxe comprándote roupa e aínda por riba para reis non queres unha cámara dixital calquera, nooo, queres unha de 300 €!! Así que este ano non hai Papá Noel." Con 5 años, y con 15, la casa queda llena de papel de regalo por todas partes el día de Navidad. Y yo, con 21, no he perdido la ilusión, aunque sepa de antemano que no habrá regalos. Y cambiando de tema, debo confesar que hoy dormí en cama de Papá Noel, mi madre vamos, porque mi habitación está en "obras". Aprovecho las vacaciones para cambiar la decoración y colgar mis baldas compradas en paraíso-Ikea. Por fin voy a tener tocador!! Quedará más o menos así, aunque en mi habitación las paredes son de color...¿Os gusta?

4 comentarios:

Anónimo dijo...

jeje... aqui tpoco iba a haber regalos de papa noel. pero mi hermana y yo nos intercambiamos dos regalitos. y mis padres acabaron claudicando y regalandonos a cada una un abrigo

Marla Singer dijo...

cuando tienes novio la felicidad es tal que siempre hay regalos, sea el día que sea!!!!!!!!!!!!!!

María M dijo...

No creo que el tener novio o no sea la única condición imprescindible para ser feliz. Además, el amor se puede acabar cuando menos te lo esperes y hay que estar preparados para todo.

María M dijo...

Un día pensé que no podría seguir viviendo sin la persona que más quería. Ahora me doy cuenta de que no sólo pude seguir viviendo, sino que soy feliz. Ahora mismo soy tan feliz que me da miedo. De hecho, sé que soy realmente feliz porque tengo miedo. Siempre me pasa. Je,je. Tengo tantos amigos y tan buenos que siento paz sólo de pensarlo un segundo. Aprovecho para darle las gracias a todos (aunque muchos no lo leerán)porque sin ellos no sería la María que soy ahora.

P.D. ¡Lo siento! Lo digo por las personas ajenas a mi vida que lean esto. Se me fue...