Pa min pa sempre

Unha entrada especial. A entrada número cen. 100, 100, 100... Cantas letras, cantas palabras, canto vivido. E esta entrada, especial, podería dedicala a cen cousas especiais. Porque si, porque na miña vida existen máis de cen cousas especiais pero creo que ésta tiña que ser para lembrar ese día que xa non serei quen de olvidar. Como di elianinha nunha crónica que era necesaria, despois de "dar a murga mogollón" cun tema que se convertiu para nós no TEMA, evidentemente -e por se alguén anda perdido que non creo- falo da representación de 'Bicos' no Teatro Principal, pois era necesario dar as grazas a todos os que compartistes unha ilusión con nós, aos que estivestes alí e tamén aos que non puidestes estar pero quizáis lonxe ás 21:00 horas pensastes: "Bicos estará a punto de comezar, é o seu Gran Día". E non se trata dun xesto de ben nacido (é ser agradecido), non, é moito máis. É un grazas de corazón, un grazas que pica en ollos bagoentos, un grazas a ti, por estar aí, por crer en nós, por rirte, por ese aplauso, por darnos a noraboa, por erguerte da butaca e tentar que o teu aplauso se escoite por riba dos outros, e sobre todo, porque aínda que non te decatases fixéchesnos felices, e iso é impagable. Aquel día, de ceo tan triste, de auga incesante, de pedras esvaradizas e xentes agochadas tras paraugas e roupas grosas convertiuse nun gran día ao entrar nese teatro. Tres sensacións as que me percorren o corpo cando lembro: un abrazo de calor, ese recendo cargado de experiencias que te transporta no tempo e no espacio en segundos, e beleza, beleza por todas partes. A madeira envellecida desas táboas escoradas cheas de pegadas invisibles; os corredores que levan a mil e un lugares, ahora aquí, ahora acolá, descorro cortinas de terciopelo, estou nun palco, atraveso ferros e bambalinas, estou no escenario, investigo un pouco máis, estou nos camerinos. Camerinos de grandes espellos, con luces distintas. Escollo este que me vexo máis guapa. Víame guapa. Hai que ensaiar un pouco. Hai que encher o escenario, de extremo a extremo. Non temos medo, hoxe é noso. E un millón de focos tamén para nós. Luz, escuridade, luz, escuridade. Mirar cara arriba é perderse no infinito. Saltan cupidos e volven a saltar, a saída ten ser perfecta. No segundo piribiribí. Atentos brazos. Hai que vestirse, xa queda pouco. O telón baixa. Non o vin baixar. Seino. E tres buratos nos ten reservados para asixar. Tres buratos e moita historia asinada. E como se estivese prohibido fomos observando por turnos como o escenario se enchía. Platea, palcos, galiñeiro... De abaixo arriba. Un pouco con cada ollo. Quen falta? Meus pais, di unha voz. No, aí están. Todos estaban alí. Medio Vedra, di Calidonia. É a hora. Abrazos e aos nosos postos. Moita merda. Moita merda. Moita merda. Superstición. Un pouquiño sí. A normal. E máis abrazos e todos aos nosos postos de novo. E un bico nesas pulseiras. Para que non me faltara a forza de quen estaba lonxe e botei de menos. Sube o telón. Agora sei que non o vin baixar porque non esquecerei ese ruido. Para min para sempre. E saímos e todo foi como ninguén imaxinara porque non se pode imaxinar. Fundíronse o soño e a realidade nunha aperta perfecta. A mellor actuación da nosa vida. O resto é imposible de explicar. Pero Pati dixo unha frase que di moito e que xa non paramos de exclamar... Como soan os aplausos!! E case non fixen fotos coa emoción, e esquecinme de asinar no telón, pero espero volver. E espero que sexa pronto.

GRAZAS.