Perxuizos (seica agora dise así)

Toda a vida facéndoo e decátome agora de que non me serve de nada. Falo das cancións que escoito cando estou a pasar por unha desas épocas que chaman 'de baixón', na que todo en min está baixo menos o chicho en forma de fonte que volve facer a súa presenza na miña cabeza cando non teño gana nin de peinarme. Pois non, non me serven de nada. Ese xeito de refuxiarme na miña propia dor, de autocompadecerme, de empatizar con todo o que semella triste, xa non me alivia (dubido que o fixera algunha vez) e comeza a darme noxo. Polo tanto, xa non máis letras/música/ vídeos nas que amosarme as vosas condolencias, que se agradecen moito, claro, pero non necesito.

O que quería contarvos hoxe é que estou facendo un curso de Photoshop e encántame, sobre todo, por volver a atoparme con esa clase de persoas que saben moito e saben transmitilo para que outras coma min que non saben nada, se volvan listos, moi listos. Pedro, que así se chama o profesor, cáeme ben pero esta mañá sorprendinme cando me din conta de que soñara con el. No soño, preguntábanos os seus alumnos que opinabamos del e eu díxenlle que me parecía borde e un pouco seco e el tomouno moi ben. Supoño que se dixen iso foi porque cando chegou o primeiro día non se dirixiu a nós ata que pronunciou o típico discurso de presentación que un solta de memoria despois de varios anos. Pero non é borde. Onte paseino fatal na súa clase porque tiña sono e non era quen de mater os ollos abertos, quedábame durmida sen poder evitalo. Facía moito tempo, dende as clases de radio de 1º de carreira con Pousa, ás nove da mañá, (Pousa + horas tempranas = Zzzzzzz) que non loitaba contra morfeo de tal xeito. Pero vencíame unha e outra vez. Incluso advertín a un compañeiro do me estado pedíndolle que por favor me despertara se vía que me desplomaba sobre o teclado. No descanso, cando todos saen a tomar café ou estirar as pernas, vin a luz e boteime a durmir enriba da miña carpeta cos brazos de almofada. Non sei canto tempo pasara cando sentín que o compañeiro me tocaba un ombro e espertei sobresaltada. Pedro estaba ollando para min cun sorriso. Non é borde. É riquiño.

Por certo, todos aqueles que queirades reservar unha entrada para o Gran Día, o xoves 7, dicídemo antes do venres. Se facedes reserva sáevos a metade de prezo, isto é 1,5 €. Se os vosos petos non poden resistilo, enténdoo, pero non sabedes o que perdedes. XD

El final siempre es un principio, no?

"Puede que no valga la pena escribir tan lejos de la poesía, todas las palabras que te quiero decir se me rompen en seguida, no me quedan flores le arrancaron la raíz, se pisaron las semillas, me di cuenta tarde que te perdí, por pensar que te tenía. Creo que los bares se deben abrir para cerrar las heridas, y toda la noche me acuerdo de ti y te olvido cada día y vuelvo a se run loco para sobrevivir a la locura de la vida, muchas veces la cabeza y a menudo la nariz y una voz que me decía: déjate llevar si el alma te lleva, duele el corazón, cuando te lo dejas cerca del final donde todo empieza. Donde todo empieza."

Letra: Fito

Foto: Elliot Erwitt

Si? Un, dous,...

Experimentando sempre. Agora xa podedes deixar os vosos comentarios de voz nesta páxina. Só tedes que dispoñer dun micro e ir ata o Micro de Navegador Evoca (chámase así) que encontraredes na marxe dereita desta blog, onde están os enlaces e todo iso. As mensaxes son privadas e podo escoitalas a través dunha conta que abrín en evoca.com. Eu tamén podo grabar o que queira e deixalo aquí para vós. De momento, o que subín foi unha canción porque aínda estou probando. Ala!

Cancións de amor

Cando hai canción ninguén comenta. Os gustos musicais son moi persoais, igual que case todo o que que cada un de nós -refírome aos que conformamos o blogomillo- escribe na súa bitácora. Pero o das cancións é distinto. Cada persoa interpreta unha mesma canción de xeito que se identifique mellor con ela e por iso moitas veces sentimos que unha letra describe perfectamente o que somos ou unha situación que estamos a vivir. Facemos nosas as cancións. Só nós sabemos realmente por que escollemos unha letra ou melodía, o que significa cada palabra dunha historia para a nosa propia historia e por iso, penso eu, que as cancións que moitos rescatamos do "iutub" ;) non triunfan entre os nosos lectores. Poucos se molestan en darlle ao play e pasan a outra cousa. É comprensible. Co vídeo de hoxe eu quero expresar algo que apenas sei explicar cun discurso coherente porque non se me da ben falar de sentimentos, pero á vez paréceme moi sano facelo. Escribirei pensamentos soltos que se amontoan na miña cabeza como que estou farta de finais tristes, de equivocarme unha e outra vez, de que cheguen á miña vida persoas que non veñen para quedarse, das palabras que se leva o vento e de non poder dicir que non o merezco porque nin eu estou segura diso. E pedirei perdón tamén, porque non me costa, se lle fago dano a alguén sen querer, por crer que só se pode amar dun xeito, o meu xeito, e rexeitar os demais. E pode que dúas persoas non se entendan, que pensen diferente e iso sexa un problema, pero sempre hai que loitar polas persoas que nalgún momento che fixeron sorrir de cariño. Esforzarte por mantelas preto de ti, porque se o fixeron unha vez sempre poden volver a facelo.

(A letra, por se queredes facer karaoke, jeje)

Tu me decías que nada te haría cambiar y yo te decía que cambiaste todo para mí, tu me decías que estabas triste con la vida, pero yo, nunca te creí. Estoy tan cansada de las canciones de amor , siempre hablan de un final feliz... bien sabemos que la vida nunca funciona así. Yo te mandaba las señales que se me ocurrían, tú nunca las entendías, no escuchabas bien, un día me cansé y claro está que te dejé no me hacías caso, entonces para qué? Estoy tan cansada de las canciones de amor siempre hablan de un final feliz... bien sabemos ke la vida nunca funciona así. Habría hecho todo pero tú nunca entendiste nada, nada de nada la vida siempre tiene que seguir aunque mi corazon se parta y no quede nada, por eso... Estoy tan cansada de las canciones de amor siempre hablan de un final feliz, bien sabemos que la vida nunca funciona así

Unha foto en B&N

Home, eu non quería ser pesada... Pero é que me fai tanta ilusión abrir o xornal e atoparme cousas así. Ultimamente publican moitas novas que teñen que ver con nós e cando hai foto, alí estou eu (e xuro que é casualidade) cun novo careto que bota por terra esa creencia que tiña de que era fotoxénica. Hoxe, un amigo da miña irmá preguntoulle se tiña eu algún tipo de enchufe na prensa, por iso de pertencer ao gremio... É unha tontería, máis no primeiro que penso cando me vexo é no día en que llo ensine aos meus fillos e lles diga: vedes, a vosa nai fixo algunha cousiña que mereceu a atención dos medios, andivo metida niso que lle chaman o mundo da cultura e o espectáculo. Penso niso e por primeira vez, hoxe, pensei ¿e se estes recortes algún día deixan de ter importancia para min cansada de ser portada de Vogue ou de Fotogramas? Jajaja... Inmediatamente retornei a esa imaxe na que sostiña unhas follas que amarillearan co tempo e a humidade. Seguramente volva a fantasear xa que á fin os soños son o único que ninguén nos pode arrebatar.

Engordando o dossier

Hoxe, ás 12:20 horas, recibín esta mensaxe de Luís, un amigo:

"Vaya foto q t dedik La Voz, qué posturita...!"

Estaba na cama -tou cun gripón- e erguinme de inmediato -vale, ao mellor é un catarriño- para ollar a Voz en internet. Preguntábame baixo que título se atoparía a imaxe da indecencia. Supoñía que era algunha foto da obra, de 'Bicos', pois na miña vida diaria non se me pode acusar de falta de decoro, pero... Estaría como recheo na axenda cultural? Trataríase dunha reportaxe verbo do Agustín Magán? Intriga.

Non me podía esperar isto. Non sei que dicir. Estou emocianada.

E imos ao Principal!!!! E ti tamén, claro, porque sen cada un de vós isto non tería sentido. Así que lembra: o 7 de decembro vémonos alí.

Take That - Patience
Sen palabras

Cara o Teatro Principal

Esta rúa da nosa fermosa cidade leva cara un soño que tornará real... Por un día seremos as estrelas de Compostela! Alí, na cidade prometida, entre as pedras de charol, co son da Berenguela e sobre as táboas dese teatro no que sempre fun espectadora. Ao mellor, desta vez, é outra persoa a que garda unha entrada rachada entre billetes de metro e cartas de amor. Quizáis sexa a de 'Bicos'...

Continuará...

Foto: Rúa Nova

Unha imaxe NON vale máis ca mil palabras

Bueno, bueno, bueno... -que xeito tan errado de comezar a escribir, cunha triple muletiña que non aporta nada e que ademais é un castelanismo da pe (a miña querida Carme Hermida non estaría orgullosa de min)-. Hoxe tiña moitas ganas de contarvos cousas pero poucas de escribir, polo que colgo algunhas imaxes e coméntoas a xeito de telegrama. O certo é que este mes está sendo moi axitado para o grupo de teatro, temos actuacións todas as fins de semana, pero andamos encantados de vivir o noso particular outono cultural. A semana pasada actuamos en Gres, na Fundación Xosé Neira Vilas -un vello amigo de Papaventos- e andivemos por alí vendo as súas bibliotecas, o museo e a súa colección de cadros de Seoane. Un luxo. A foto é da biblioteca dos cativos, decorada pola súa muller, a temén escritora Anisia Miranda.

Tamén actuamos en Arzúa e en Boimorto, onde ceamos con 'Mini' Rivas, fundador de Fuxan os ventos, e puidemos ver de preto a espesura da súa mítica e longa barba. A foto está en www.fotolog.com/papaventos. Como di María G., temos moita sorte de poder compartir momentos con verdadeiras lendas vivas da cultura galega. Hoxe, tocou ir ata Brión e mañá é un día especial para nós porque 'Bicos', pode ser seleccionada para participar no Festival de Teatro Afeccionado Agustín Magán que organiza FEGATEA (Federación Galega de teatro Afeccionado). Magán foi o fundador de Ditea, a compañía de teatro amador máis antiga de Galicia que xa nos visitou na nosa mostra Teatrofilia. Crucemos os dedos.

Sei que vos prometín unha crónica de rodaxe da curta que grabamos pero como aínda non tiven tempo - necesítoo para facer memoria- deixo como anticipo esta foto na que estou a puntiño de ter algo máis ca palabras con Miguel de Lira e, polo tanto, de convertirme na muller máis envexada do mundo mundial, jeje... Aaaai!! Meu currasiño! Que diría miña nai.

Por certo, que os protas de Pepe O´Inglés teñen cadansúa blog, así que por se vos interesa aquí mesmo vos deixo a dirección. Para rematar, 'linkeo' unha nova curiosa que publica hoxe 'El Correo'. Os estudantes de mediciña estanse quedando sen ósos en Compostela, vaiapordeus.

Tu peor error

Hace tiempo que comento con la almohada / que tal vez si para ti soy una carga / hace tiempo que ya no te creo nada / y he notado tu sonrisa algo cansada / con los días se amontonan los momentos / que perdimos por tratar de ser sinceros / y aunque no me creas creo que aun te creo / y aunque no me quieras creo que aún te quiero. / Yo! Perdida entre la confusión / de no saber si sí o si no / voy esquivando tus miradas / Yo! Que he sido tu peor error / me quedo con la sensación / de no tener las cosas claras. / He tocado con la punta de los dedos / ese cielo que prometes con tus besos / como un niño me creí todos tus cuentos / y aunque tú me entiendas yo ya no te entiendo. / Sólo quedan los recuerdos de ese invierno / que pasamos enterrando sentimentos / y aunque no me creas creo que aún te creo / y aunque no me quieras creo que aún te quiero. / Yo! Perdida entre la confusión / de no saber si sí o si no / voy esquivando tus miradas / Yo! Que he sido tu peor error / me quedo con la sensación / de no tener las cosas claras / He sido yo / lo amargo de tu voz / la mala entre nosotros dos / y no pasa nada / si apago la luz / te busco y no estas tú / si el tiempo no nos dijo adiós / y todo se acaba. / Yo!