domingo, febrero 26, 2006

¡ Vámonos con Loli! ¿A onde? ¡¡¡¡¡¡A Verín!!!!

Ti tamén podes ser Loli... ¡¡¡¡Por O €!!!!! E que ben mo pasei no Entroido verinés !!!!!! Esa cea de comadres, esas charangas, esa raína, eses cigarróns, esa procesión das velas brancas, ese pregón... ¡¡¡Esa Emmiña eh, eh!!! Se se puidera explicar, faríao, pero hai que estar alí. Tódalas fotos están aquí, no meu recuncho. Ide, ide, que non teñen perda.

miércoles, febrero 22, 2006

Radiofórmula

Non daba durmido. Durmo moito cando non debera e despois, cando debera non teño sono. E así ando, ó revés do mundo. E puxen a radio. Puxen os Cuarenta. Eu son filla da radiofórmula. Pésame bastante o de non ter unha cultura musical que vaia máis alá dos “hits” do momento pero esa é a verdade. Gústame a boa música. Sobre todo gústame Bob Dylan. Miña nai di que me parezo á miña madriña. Miña madriña non ten ningún parentesco conmigo, é a mellor amiga da miña nai dende a facultade, pero a xenética non ten nada que ver neste caso. Dicía o mesmo cando tiven a miña etapa pseudo-hippy, que me parecía a ela. Estaba a contar que me gusta a boa música e Bob Dylan, e canturreo nun perfecto spaninglish, Mr. Tambourine Man pero non vou máis alá. Pola contra, se me preguntas cal é o número un na lista Del 40 al 1 seguramente o saberei. O caso é que non daba durmido e acendín a radio. Soaba o último single de La oreja de Van Gogh, Muñeca de trapo, e pensei que todas as súas cancións me soan igual e pensei no tempo no que non deixaba de escoitalas. Buscaba atopar nesas letras algunha historia que se semellara á miña. Que me lembrara que non estaba soa niso, que alguén nalgures xa vivira o mesmo ca min e escribira logo unha canción. E pensei que iso é o que buscamos todos na música. Sentir que é un reflexo noso. E despois soou Maná. E non sei por que lembreime de Riveira. Riveira escríbese con “b” pero os que somos dalí escribímolo con “v” e tampouco sei por que. Acordeime do día que comprei a miña primeira super pop. Regalaban o colgante de Mark Owen. E dinme conta de que non debo ser tan cruel coas fans de Bisbal cando as vexo chorar histéricas, porque eu tamén vivín esa etapa. Porque eu tamén fixen cousas absurdas – Te lo juro por Take That-. Iso sí, eu identifícome máis coa fan beatle, nesa imaxe en blanco e negro gritando de xeito hiperfemenino e intentando tocarlle coa puntiña dos dedos a Mark ou a Robbie, sobre todo. Debe ser un pouco pola estética, que me gusta máis, e outro pouco porque prefiro pensar que fun fan (fan fun) dun grupo máis á altura dos Beatles ca Bisbal. Despois pensei en cando cortei o pelo. Eu fun ca miña foto de Mark e díxenlle á estilista que quería ese corte. Aí comezou a peor etapa-pelo da miña vida. Non sei canto recei para que me volvera medrar. Despois escoitei a Nek, que tamén me soa un pouco coma sempre, e con el viñeron as lembranzas do meu primeiro amor. E tamén de Laura. E de cómo un nome se pode cruzar na tua vida facéndote sufrir máis dunha vez. E de Pili. A miña profesora de historia, que era capaz de falar de amor cun nena de 12 anos. E con Amaral lembreime do rapaz do outro venres e de que quedaramos en vernos pola Estrada e de que non o vin. E deron as seis. E comezou Anda Ya. Pouco despois unha voz que imitaba a Rajoy cantaba “No sé que tiene el estatuto que me vuelve loco, que me vuelve loco” e souben que tiña que durmir porque senón mañá estariamos nas mesmas. Agora que remato de escribir -estou co portátil metidiña na cama- escoito Hung Up de Madonna, pero eu non podo parar de pensar na Loli de Alcorcón e dos días de entroido que vou pasar en Verín. E canto... Time gous by, con Loli, vámonos con Loli!! E xuro que non estaba preparado, e está mal que o diga eu, pero a verdade é que este post saíume redondo. *<;0)

lunes, febrero 20, 2006

Una de gañanes

¡Menudas mini-vacaciones! Después de 4 días en los que mi única actividad ha sido dormir de día y salir de noche, haciendo algún que otro esfuerzo para ingerir alimentos, ya estoy aquí de nuevo concienciándome de la vuelta a la normalidad. Me hacían mucha falta estos días porque necesitaba no pensar en nada y volver a compartir mi tiempo con mis amigos y no con toda esa gente "anónima" que estudia en la biblioteca. Y "el tiempo pasó, como una estrella fugaz...". Uff, cualquiera diría que me paso los días en la biblioteca (no penseis

mal de mí), je, je. Sin embargo, el sábado casi sufro un ataque de ansiedad nerviosa y todo se lo debo a unos gañanes asquerosos, hijos de puta, cabrones, pedazo trogloditas en celo con camisa, que consiguieron amargarme la noche aunque no dejara de sonreir mientras una vocecilla susurraba "Dientes, dientes, que es lo que les jode". Y no era la Panto. Tenía tantas ganas de salir...

Sobre todo después de una tarde decimonónica a la luz de las velas que nos brindó el apagón generalizado en Vedra y ayuntamientos colindantes. Los gañanes hicieron un cerco a nuestro alrededor y empezaron a joder la marrana empujándonos y frotándose contra nosotras dado que es la única forma que tienen de correrse de gusto. Tío, no vuelvas a tocarme. ¿Pero quien te crees que eres? No me creo nadie pero no vuelvas a tocarme ni un poco. Y se pone chulo. Que si somos creídas, que si las hay mucho mejores que nosotras, que si nos hacen así nos ponemos todas locas... ¿pero qué cojones hacía allí tocándome los güevos en vez de ir a buscar a otras "mejores" o al baño a hacerse una paja?

Me sentí impotente, porque le ofrecí unas hostias una vez pero no dos, porque hasta los veía capaces de partirnos la cara. Pero antes de irme de allí amedrentada, me muero. Y aguanté. Y reflexioné sobre tantas cosas. Pensé que a veces ser una tía es una putada, cuando la fuerza física es necesaria. Necesitaba que llegaran mis amigos en ese momento, para llorar como una niña y para que me defendieran como caballeros, como yo no supe hacerlo porque nunca me apunté a clases de defensa personal. Porque además llevo tacones, medias, falda, una ropa preciosa que si me rompen entro en parada cardiorespiratoria, y tengo el pelo largo y eso es sinónimo de una derrota segura. Sería humillante que todo el mundo me viera en el suelo en bragas, con la falda en el cuello y las medias con agujeros.

Si fuese en tenis y vaqueros o con una estúpida camisa estaría en las mismas condiciones que los gañanes y entonces quizá no me importara llevar tres hostiones porque almenos creo que sería capaz de golpear sus sucios testículos. Pero ¿tengo que vestirme pensando en que puedo encontrarme con estos individuos? Ni de coña. Nadie va a impedir que haga lo que me de la real gana. Al final se largaron y la noche continuó sin sobresaltos.

miércoles, febrero 15, 2006

Noquepoenmídegozo

Ben certo é iso de que a mente é incapaz de imaxinar o que o corpo pode dar de si. Acabamos o traballo e agora quédanme catro días por diante para dedicarme plenamente a min. Non os penso desaproveitar, ¡¡yuhuu!!

miércoles, febrero 01, 2006

As miñas Pichus

Un día alguén me dixo que non as mencionaba nada por aquí, neste "universo virtual de fucsia y lentejuela". Pois aquí están. Elas son as miñas pichus. Hai xa catro anos emprendimos un camiño que nos deu a oportunidade de coñecernos. Sempre falamos das etapas que un ten que ir vivindo e deixando atrás para quedarse coas lembranzas e coñecer cousas novas e aínda que todo o que nos pasa sempre é único e irrepetible hai historias e persoas que son especialmente importantes. Estes últimos catro anos compartín a miña vida con vós e fomos madurando xuntas aínda que nunca nos esquecimos de ser nenas. Sinto que estivestes aí sempre que vos necesitei, que foi moito moito e sinto que nada puido ser mellor do que foi estando ó voso lado. Parece que isto xa remata, e sei que non é unha despedida nin nada parecido pero todos sabemos que as cousas xa serán doutra maneira, diferentes. Só quería que souberades que sinto que tiven moita sorte porque din coas mellores rapazas de toda a facultade, que foi incríble todo o que pasamos xuntas e que nada do que diga poderá expresar o feliz que me sinto cada vez que o penso. Sodes o mellor e o máis especial que me levo. Quérovos.
P.D. Mira se teño sorte que tamén fun dar co mellor rapaz de Xornalismo!! Gabi, gracias por TODO, hai moi pouca xente que teña o teu corazón e parece un tópico pero é certo. Gracias por aguantarme, por ser o mellor compañeiro que alguén pode soñar, polos debates na cafetería despois de xantar, por decirme que dou ben en cámara e por ser o meu amigo. Acórdate de que tes un bautizo pendiente conmigo, je, je. Quérote cambrés. Xa tou chorando...

lunes, enero 30, 2006

Pío, pío, pío..

¡Qué día! Tenía miedo hoy por la mañana. Como siempre me parecía que no sabía nada de lo que había estudiado y en realidad tampoco sé cómo me salió el examen. No puedo decir que seguro que apruebo pero la sensación que tuve durante y tras el examen no fue mala, sino de bastante paz. Me siento orgullosa de haberme presentado y de enfrentarme a mis fantasmas. A veces paso demasiado tiempo pensando en la excusa que me daré a mi misma para no presentarme a un examen. Aún no logro explicarme qué me pasa porque nunca fui así, siempre tuve nervios ante un examen pero nunca se me pasaba por la cabeza no presentarme y sali huyendo. Desde el año pasado, en cambio, se me hace muy difícil hacer frente a mis responsabilidades y eso me afecta mucho. En estas épocas me cuestiono a mí misma, y mis capacidades. Pienso que no soy capaz de memorizar temas y que me cuesta todo mucho más que hace 3 años por ejemplo. Tampoco soy capaz de estudiar varios días enteros y seguidos aunque haga un plan de estudio con las mejores intenciones del mundo. Sé que siempre fui un poco vaga en este sentido, siempre dejé todo para el final y sé que no soy una estudiante ejemplar si analizo mis métodos. Pero cuando había que ponerse me ponía y punto, y mis notas nunca revelaron los fallos de mi método sino todo lo contrario. A mí me gustaba ser la mejor, me satisfacía sacar buenas notas y nunca lo hice pensando en un futuro, la verdad. Ahora sí pienso en el futuro. Y no veo mi futuro. No me gusta lo que hago porque no siento que me esté aportando nada. Creo que no quiero ser periodista pero tampoco sé lo que quiero ser. Ojalá tuviera un sueño por el que dejarlo todo y arriesgarme, pero no lo tengo y me encuentro fatal. Si lo tuviera lucharía pero ¿que puedo hacer si no lo tengo? Ya no me gusta estudiar. No sé que hacer. Y me resulta muy difícil explicar lo que siento, incluso me parece que nada de lo que llevo escrito hasta ahora expresa lo que siento verdaderamente. Tengo muchas ganas de acabar la carrera, quiero quitarme de encima este peso porque no me gustaría dejar las cosas a medias pero no sé que voy a hacer. Dicen que el mañana es una hoja en blanco pero a mí se me hace muy difícil escribir el guión. Todo el mundo que conozco lo está escribiendo aunque luego la vida se encargue se cambiar. Y yo no. Tengo un vacío existencial. Sólo espero que la gente que me quiere me ayude y me proteja porque parezco un pollito que acaba de salir del cascarón.
P.D. Y odio escribir post tan largos.

jueves, enero 26, 2006

Tengo Fotolog

Hoy fuimos a comer al turco. Me confieso adicta al quebac. Sufría una especie de síndrome de abstinencia, también llamado antojo, e invitaba a todo el mundo a venir conmigo. Le hice una foto para colgar en mi diario fotográfico o fotolog (no sé por qué no dejo de buscar sinónimos a todo lo que digo) pero después de aplicar mecánicamente determinados criterios de selección interiorizados, fue excluída del temario del fotolog por lo que no será publicada/emitida para el conocimiento de la audiencia, audiencia de la que, por otro lado, carece dicha fotolog. Creo que estoy desvariando. Realmente, la fotolog la creé para mí pero tampoco me importaría que la visitarais. Así que aquí os dejo la dirección (por si obviais el mensaje subliminal en forma de link que añadí a la columna de la derecha): www.fotolog.com/mariquinhass/. Me voy a dormir porque lo necesito.

lunes, enero 23, 2006

And the Oscar goes to...

Ojalá fuera así. Delgadita y esbelta. No es un tema que me coma la cabeza porque afortunadamente estoy a gusto conmigo misma y me quiero bastante, pero también sé que podría mejorar mi aspecto físico si adelgazara un poco e hiciera ejercicio. Lo de la altura es irremediable y también sé que jamás tendría esa cinturita de avispa ni esas caderitas inapreciables. Del bronceado perenne ya ni voy a hablar. El caso es que me enamoré de este modelito, fue algo a primera vista y me encantaría ir así vestida al acto de licenciatura. Me parece sencillamente perfecto. Mi hermana dice que parece el uniforme de una chacha. A mí me da igual lo que piensen los demás. Cuando tengo dudas pido opinión, cuando estoy completamente segura, ni opinión es la única que cuenta. Y en este caso, estoy completamente segura. Si yo me siento elegante y guapa, los demás ya pueden decir misa, a no ser que aparezcan Carrie Bradshaw o Sienna Miller y exclamen: "¡Chica, pareces Britney Spears!". No sé como me quedaría el modelito, tendría que probarlo, pero tengo la ligera impresión de que no me sentaría bien. Quizá no estemos hechos el uno para el otro. O sí, quién sabe... Los zapatos que quiero comprarme, estilo Marilyn, años '50, de plataforma y tacón, que dejan intuir los deditos, me van geniales con el conjunto. En mi mente todo es perfecto. Trasladadas, mis ideas a mi cuerpo, la cosa suele variar. Le pasa a la gente con demasiada imaginación, que se suele pegar la ostia cuando aterriza. Aunque este tipo de ostias, derivadas de mis eternas frivolidades, no sean demasiado graves ni dolorosas.

lunes, enero 16, 2006

Zzzzzz

Me duermo. Me estoy quedando dormida en este aula en la que hay tanta radiación que te duele la cabeza nada más entrar. Estoy mal acostumbrada. Sé que dormir 12 horas al día no es bueno porque me paso media vida en la cama, pero es que adoro dormir y adoro mi cama. Durante el día de hoy, mi camita abierta para mí con sábanas de franela ha sido una fantasía recurrente. En mi cama, aunque no duerma, es donde mis sueños se hacen realidad y donde me siento realmente segura, a salvo de cualquier contratiempo. Allí nada puede hacerme daño. Hoy la echo de menos porque sólo dormí una hora. Estoy agotada por el sueño y también porque la tensión me deja hecha unha mierda. Por la mañana tenía ganas de vomitar pero no podía y agradecí el atasco que me obligó a conducir despacio. Ahora ya me encuentro mejor aunque pensar en esa empanada me provoque arcadas. Juro que jamás volveré a comer empanada, al menos durante una temporada. Cuando llegue a mi casa, me ducharé, me meteré en la cama y estaré calentita. ¿Se puede soñar con un placer mayor? Hoy no.

lunes, enero 02, 2006

¡¡FELIZ AÑO!!

Y aquí seguimos un año más... Quería escribir el día 1 pero sin apenas darme cuenta ya es día 2. Es lo que pasa siempre y me da mucha rabia empezar así. LLegas a casa cuando ya amaneció y te metes en la cama (acto especialmente placentero este día después de que mis pies hayan aguantado bastantes horas y aún más bachatas encima de esos zapatos de -espera que lo mido- 8 cm de tacón, lo que, por cierto, me covertía en una esbelta joven de 1,70 de estatura) dispuesta a pasar en sueños la mitad del día siguiente. Cuando te das cuenta, como yo ahora, ya es día 2 y no hiciste nada "especial", en fin... Para especial, la cena de ayer-anteayer. Desde hace 3 años es uno de los mejores día del año para mí. Mi padre, mi madre, mi hermana y yo juntos comiendo angulas y carne asada sobre una mesa con mantel rojo. Y después las uvas. Y qué nerviosa me pongo por el temor a no poder con las 12 y tener mala suerte el año que llega. Al final pude y luego eché alguna lagrimilla por culpa de los mensajes tan bonitos de la gente que me importa y por lo feliz que soy. A pesar de que me viniera la regla, estuviera descompuesta como consecuencia de lo anterior y el pelo me quedara regular. El caso es que ya estamos en el 2006 y yo estoy dispuesta a ser más feliz aún. Quiero mejorar en todo. Sólo me queda decir por enésima vez, aunque no por ello con menos entusiamo, ¡¡FELIZ AÑO!!