Pouco máis de dez liñas

Xa estou de volta sá e salva. Ese feixe de facultativos desequilibrados sementaron o pánico na cidade da néboa e fixeron as delicias dos gratuitos que se luciron nos seus titulares pero non lograron tinguir os meus días como london girl. Dende que aterricei en Lavacolla's airport apenas tiven tempo para pasar por aquí e escribir algo que supere as dez liñas de media dos últimos post. A razón pode atoparse detrás dunhas siglas, AGN, que este verán recollerán os froitos dos meus, xa de por si febles, esforzos intelectuais. Pola miña parte, agardo colleitar tamén experiencia, coñecementos, bos momentos e o que se tercie. Non me gusta marchar dos sitios baleira. Teño miles de cousas que dicir pero a miña miopía hereditaria agradecerame que o deixe para mañá. E sei que mañá se vai convertir en dentro dunha semana ou de quince días, quizáis dun mes, pero isto é o que podo ofrecer. Por sorte, a miña cámara adoita acompañarme alá onde vou para axudarme a explicar con imaxes o que non podo referir con palabras. Aínda así, hei de dicir que poucas son as veces nas que unha daquelas vale máis ca mil desas outras.

Look rigth or look left, ou como pintar consellos no chan londinense

Entrevistando a Cristina Pato na bela e vella rúa nova de Compostela

Dúas abstemias declaradas celebrando o orgullo LGTB na Quintana

Por certo, 'mariquinhadevedra' aparece esta semana nunha reportaxe que publica Tierras de Santiago acerca da incidencia do fenómeno blog na comarca. Viva o autobombo! ;P

De paseo

Nos vindeiros días buscádeme alí. E si, vai chover.

Manolo feat John

Atención! Xa temos coreografía para a blogo-retro-party, yeah! Todo o millo a aprender os pasos básicos, hombre ya!

Oh! Quand donc pour moi brillera le soleil?

Tous les garçons et les filles de mon âge se promènent dans la rue deux par deux tous les garçons et les filles de mon âge savent bien ce que c'est d'être heureux et les yeux dans les yeux et la main dans la main ils s'en vont amoureux sans peur du lendemain oui mais moi, je vais seule par les rues, l'âme en peine oui mais moi, je vais seule, car personne ne m'aime Mes jours comme mes nuits sont en tous points pareils sans joies et pleins d'ennuis personne ne murmure "je t'aime" à mon oreille Tous les garçons et les filles de mon âge font ensemble des projets d'avenir tous les garçons et les filles de mon âge savent très bien ce qu'aimer veut dire et les yeux dans les yeux et la main dans la main ils s'en vont amoureux sans peur du lendemain oui mais moi, je vais seule par les rues, l'âme en peine oui mais moi, je vais seule, car personne ne m'aime Mes jours comme mes nuits sont en tous points pareils sans joies et pleins d'ennuis oh! quand donc pour moi brillera le soleil? Comme les garçons et les filles de mon âge connaîtrais-je bientôt ce qu'est l'amour? comme les garçons et les filles de mon âge je me demande quand viendra le jour où les yeux dans ses yeux et la main dans sa main j'aurai le cœur heureux sans peur du lendemain le jour où je n'aurai plus du tout l'âme en peine le jour où moi aussi j'aurai quelqu'un qui m'aime

Cumpleee

Que sexas moi feliz no teu día e sempre. Gracias por ser a miña amiga, o meu apoio.

A por el Ghit nenos!

Eu xa escollín canción do verán ;) Emociónome toda vendo a Manolo! Que grande!

Respuestas

Oh Dios mío!!! Necesito saber de quien es el vestuario que esta mujer luce en SLQH...!!! Oh Dios mío!!! Oh!

Buff, como pasa a vida!

Hoxe é día 23 de maio así que cumplo 23 primaveras. Estarei pechada en Fontao 23 ou o que é o mesmo, na miña casa, tooodo o día. Teño 23 motivos para saír a pasear e tan só un para quedar, lecer contra deber. Espero que me deixedes polo menos 23 felicitacións que ben as merezo!! OU?

A decimoterceira

Pois sí, como fotógrafa non oficial do acto de licenciatura da 13ª Promoción de Xornalimo permítome o descaro de publicar algunhas imaxes antes de que o faga esta rapaciña que o sábado recolleu un diploma entre a centea. Pero estade atentos, que se aveciña unha crónica para deter a ollada naquel mundo á parte. Porque foi un día que desafiou á superstición, que fixo chorar incluso ás que xa tivemos o noso día especial. Será porque aquel non o foi tanto. O que eu vin nese auditorio foi a un grupo de compañeiros unidos por estes catro anos de carreira. Nos vídeos, nas fotos e alí mesmo, todos puidemos velo. Sentín envexa porque na anterior estivemos moi lonxe de todo iso pero así é a vida. De todos modos alégrame non sentirme totalmente allea á decimoterceira. Felicidades a todos e todas!!

Sariña licénciase

Hai tempo que quería subir esta foto que lle fixen a Sara. Hoxe é un día especial para ela porque se vai vestir de princesiña e vai compartir o día, e a noite, con todos os seus compañeiros de promoción. Os mesmos que, coma ela, decidiron hai xa catro anos que querían ser xornalistas ou polo menos estudar unha carreira para aprender a selo. Dende aquela convertíronse nunha familia -sabemos que a ONU recoñece distintos tipos- e iso ben merece unha celebración como a de hoxe. Así que, pequerrecha, goza deste día, dos teus compañeiros, loce o teu vestido e o teu sorriso e non penses que é unha despedida porque ao final todos acabaremos no mesmo sitio, nunha rolda de prensa ;) Guapa! P.D. Ahora que o penso o título da entrada parece de peli X, jeje