Respuestas

Oh Dios mío!!! Necesito saber de quien es el vestuario que esta mujer luce en SLQH...!!! Oh Dios mío!!! Oh!

Buff, como pasa a vida!

Hoxe é día 23 de maio así que cumplo 23 primaveras. Estarei pechada en Fontao 23 ou o que é o mesmo, na miña casa, tooodo o día. Teño 23 motivos para saír a pasear e tan só un para quedar, lecer contra deber. Espero que me deixedes polo menos 23 felicitacións que ben as merezo!! OU?

A decimoterceira

Pois sí, como fotógrafa non oficial do acto de licenciatura da 13ª Promoción de Xornalimo permítome o descaro de publicar algunhas imaxes antes de que o faga esta rapaciña que o sábado recolleu un diploma entre a centea. Pero estade atentos, que se aveciña unha crónica para deter a ollada naquel mundo á parte. Porque foi un día que desafiou á superstición, que fixo chorar incluso ás que xa tivemos o noso día especial. Será porque aquel non o foi tanto. O que eu vin nese auditorio foi a un grupo de compañeiros unidos por estes catro anos de carreira. Nos vídeos, nas fotos e alí mesmo, todos puidemos velo. Sentín envexa porque na anterior estivemos moi lonxe de todo iso pero así é a vida. De todos modos alégrame non sentirme totalmente allea á decimoterceira. Felicidades a todos e todas!!

Sariña licénciase

Hai tempo que quería subir esta foto que lle fixen a Sara. Hoxe é un día especial para ela porque se vai vestir de princesiña e vai compartir o día, e a noite, con todos os seus compañeiros de promoción. Os mesmos que, coma ela, decidiron hai xa catro anos que querían ser xornalistas ou polo menos estudar unha carreira para aprender a selo. Dende aquela convertíronse nunha familia -sabemos que a ONU recoñece distintos tipos- e iso ben merece unha celebración como a de hoxe. Así que, pequerrecha, goza deste día, dos teus compañeiros, loce o teu vestido e o teu sorriso e non penses que é unha despedida porque ao final todos acabaremos no mesmo sitio, nunha rolda de prensa ;) Guapa! P.D. Ahora que o penso o título da entrada parece de peli X, jeje

J' ai le coeur content comme Salomé!

Oh! Mon Dieu! Je vais à Paris! Je t'aime, je t'aime, Oui, je t'aime plus que tout! Je suis très heureuse!

De entrevistadora a entrevistada

Os que me coñecen saben ben que as cámaras me volven tola, pero o do luns non era o de sempre. Esperábase de min algo máis que posturitas, morritos e parvadas varias. Tiña que respostar ás preguntas do escritor Carlos Meixide no que ía ser a miña primeira entrevista para a tele. Ía ser e foi, porque non morrín no intento como temía, a pesar de que a lentilla do meu ollo esquerdo se emperrou en poñermo difícil. Afeita a ser eu quen interrogue ao persoal non estaba segura da miña capacidade para fiar máis de catro palabras formando oracións complexas e coherentes, con tres cámaras (con cadanseu operador) apuntando á miña cara, unha delas ao meu perfil malo. Pero o meu interlocutor púxomo fácil e os acontecementos desenvolvéronse sen incidentes. O resultado podédelo xuzgar vós mesmos o día 6 de maio no programa Onda Curta que se emite os domingos das 00:45 h. en diante na Televisión de Galicia. Como xa estaredes imaxinando, As farolas é a responsable de que se suceda alegría tras alegría mentres continúa a súa andaina presumida cal ratiña de conto, deixándose ver. O mércores proxectouse no local da ONCE en Compostela, con audiodescrición en directo, e a xente amosouse encantada malia que se botou en falta sexo explícito ;) Outra nova e gratísima experiencia. Agardo que axiña teña moitas máis das que facervos partícipes.

Eu xa o sabía

Avalado por estrictos controis xenéticos e tendo realizado tódolos escaneos necesarios para disipar calquera atisbo de dúbida, o Recoñecemento Facial (ou Face Recognition) que leva a cabo MyHeritage.com determina que me parezo ás seguintes estrelas e/ou iconos sexuais:

Hoxe fun feliz

Contareivos porqué. Espertei cunha mensaxe de móbil. Era de Sara:

'Bos días Merry churry! Noraboa! Puideches con Pousa1! Alégrome un montón (...)'

Aprobei o exame parcial de Xornalismo Especializado. Cos ollos aínda pegañentos chamo a Sara para preguntarlle se está segura, se mirou ben. Ela dime que si, que o comprobou varias veces. O resto do día pasou compartindo a nova a algunhas das persoas que máis me importan. Chamei a miña nai pero o seu móbil soou dende o salón. Tiven que agardar ata a hora do xantar. Chamei a Raúl, a Orlando, escribinlle a Gabi e a Meri, que veu de visita dende Alemaña. Todos contentos por min. Porque superei esa barreira psicolóxica que me impuxen a min mesma sen saber porqué e me impedía presentarme aos exames obrigándome a saír fuxindo. O día 10 de marzo fun quen de enfrontarme a min mesma, ao meu medo. Hoxe síntome un pouco máis forte.

Mil chillidos de euforia máis tarde, fun á facultade a entregar un traballo, quedei con María e volvín a despedirme dela ata que poida viaxar a Lüneburg, fixen encrucillados coa miña nai, adormecín dentro do coche coa calor acumulada, comín fresas e nata polo bote a xeito de biberón, veu Sara chea de Phoskitos e fomos de baranda chinda chinda. Falamos como quen ten sempre algo que dicirse e bebín coca-cola fría de bote con xeo. Logo volvín á casiña para ducharme, poñerme quentiña, tomar o leite e ver Anatomía de Grey na cociña porque no salón está 'mamá' vendo Hospital Central que hoxe comeza a nova temporada. Agora estou no sofá, coa manta e o portátil. Na tele botan capítulos repetidos de MIR.

Foi un día feliz. E iso que non comín espaghetti, nin chocolate, nin fixen o amor, nin vin unha boa peli, nin fun de compras, nin teño o pelo perfecto, nin lin un libro apaixoante, nin coñecín un novo lugar, nin me subín a un escenario, nin me fixen unha foto... Pero sí, foi moi feliz. Agora vou cambiar de canal. Ostras! Urgencias! É broma ;)

Foto: À bout de souffle, do maestro Godard

Pasiño a pasiño

Hoxe estamos un paso máis preto dunha nova experiencia, dunha nova vida. Aquel día, despois do exame de italiano -¿ou era o de francés?- fomos celebrar o comezo da primavera. O equinocio aínda non se producira mais as margaridas xa medraban entre a herba de marzo e anunciaban que os días pouco a pouco serían máis longos, que o sol asomaría un pouquiño antes e poríase outro pouquiño despois. É posible que a próxima a vexamos chegar lonxe de aquí.

París?

VINCENT VAN GOGH

Quero quedarme durmida mirando estes tellados. Non terei soños porque estar esperta xa o será. Algún día.

Voa