MSN

Conversa no msn ás 4:11 AM: - María: vou contar todo - Sara: vale - María: adivina - Sara: 6000 - María: 7235 - Sara: vale - Sara: vaime pasando cousas por fa que teño que dormir - Sara: tres horas mima - Sara: uole! (muñeco que da voltas coma un tolo) - María: sara - María: vaime dar algo María: borrei todo - María: pasoume o do outro día - Sara: OO (ollos como platos) - María: xúrocho - Sara: joder joder - María: pq staba no mail - Sara: merda - Sara: non che recupera? - María: estou a punto de chorar, non sei que facer - Sara: eu desde aquí menos - Sara: joder - Sara: non gardaches pero nada????? - María: gardei todo pero estaba gardando no documento de word de hotmail e ó pechar creo que non garda en hotmail entendes? - Sara: dálle á lupa esa, a buscar - María: a q lupa - Sara: buscar, no menú de inicio - Sara: nn sei q mais facer, a min dame algo - María: intento volver a facelo - Sara: levouche doce horas - María: estou fatal dios - María: é un erro humano - María: pero levo todo o día - María: dios - María: deume un volco o corazón - Sara: decheslle a buscar? - Sara: eu vou pa cama q nn podo máis - Sara: e teño un exame moi chungo - María: dios non sei q facer - Sara: na lupa nada? - Sara: é imposible - Sara: buf - Sara: e q agora non vou durmir pensando niso - Sara: ostia - Sara: joder - Sara: mira, fai calquera chafullada e ao nabo - María: joder - María: síntome tan mal (...) - Sara: animo e nn t preocupes que é unha merda d traballo - María: espera creo q atopou algo - Sara: a lupa? - María: si pero no - Sara: podes probar a apagar o pc e volvelo a encender - Sara: ao mellor aparéceche - Sara: veña, animo e nn lle deas máis voltas - María: ok - Sara: PUTODEREITO - Sara: PUTASGAE - Sara: PUTOTODO 4:31 AM María tivo que volver a facer a parte do traballo que se perdeu e que lle levara todo o día. Acabou ás 8:30 AM porque Sara viña a recollelo a esa hora. Conclusións: 1. María é unha auténtica imbécil porque é o 2º traballo que perde en 15 días pola mesma razón 2. María odia a hotmail por riba de tódalas cousas porque pensa que a engaña 3. Sara cando tendo sono, ten sono e "ao nabo". A tradición é que Sara vaia durmir e María quede vendo amencer diante do ordenador 4. A "lupa" é unha puta merda que non serve para nada 5. En situacións de máxima alarma, Sara utiliza a contracción "ao" correctamente dacordo coa nova normativa 6. Gústanos o noso icono de "joder" en maiúsculas vermellas que ondean de xeito alarmante e sabemos que podemos contar con el neste casos 7. "PUTODEREITO, PUTOSGAE, PUTOTODO", completamente dacordo 8. Dios non me escoita 9. Hai días que habería que borrar do "almanaque" jeje 10. ZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzkjnfcopweurncowqiuevn`rivn qwurgn v

Pasos

Pensas que ti máis eu non nos entendemos o suficiente. Pode ser. Ó mellor se non me fago entender protéxome contra ti e contra todos. ¿Por que teño que protexerme? ¿Por que non había de facelo? Ó mellor simplemente nos pasa o que a moitos: que estamos destinados a non entendernos. Non sei que pensar. Non é que sexamos diferentes, hai moitas persoas que sendo diferentes se comprenden. O que nos pasa é que imos en busca de algo diferente. Ti palí. Eu palá. Cruzámonos no camiño pero cada un acaba por darse conta que non somos o fin senón o medio. Eu quero que sexas o que eu quero. Porque quero quedarme contigo. E ás veces paréceme que sí o eres. Pero das un paso atrás. Pode que non te coñeza, sólo son dous días, pero sí que das pasos atrás. Porque me dis que me queres pero marchas e non saltas o lume conmigo. De pouco me sirve que me queiras tanto. Xa sabes, eu son das que necesito demostración. As palabras lévaas o vento, de sempre. E díxenche un día que non penso volver a caer. Chegaches aquí, logo existes. Para ti. Porque para min xa existías antes. Pero eu tamén sei que non nos entendemos. E tamén me pon triste. Porque non sei se ten remedio.

Días

Hai días que teño ganas de escribir. Pola mesma razón de que hai días nos que ó ir para a cama non deixo de pensar que xa me cansa esta vida. Esta rutina que consiste en ducharme, botarme a crema na cara diante do espello e despois escrutarme na busca dalgún novo gran ou de novos pelos nas cellas. Esa rutina de achegarme a ese cristal e ver reflectida a miña cama que me agarda baleira. Hai días nos que realmente me sinto soa e imaxino que alguén me colle do brazo, tira co bote de crema e me mete na cama coa intención de facer o amor toda a noite. Coa persiana aberta. E imaxino que pola mañá se ergue para baixala e así evitar que a claridadde me impida durmir cinco minutos máis. Son eses mesmos días nos que teño envexa de vidas alleas, de vidas que apenas coñezo. E son eses días nos que me digo a min mesma que estou preparada para querer de novo para logo dicirme que son parva porque de pouco serve estar preparada. Ademais, pode que nin sequera o estea. Porque aínda me lembro de ti. Quizáis nin sequera é certo que haxa días nos que pense todo isto, ó mellor son días distintos porque os días, é certo, aínda que sexa un pouco, son sempre distintos. E tamén os hai moi diferentes os uns dos outros. Están aqueles nos que me da por pensar que non fago unha á dereita, que as miñas decisións e os meus plans son estúpidos e nada acertados e logo están aqueles nos que me decato de que non están tan mal, e tamén ó revés. Incluso hai días nos que esperto sen saber que farei nos vindeiros dous meses e me deito sabendo cal será o meu primeiro emprego, aínda que sexa en prácticas. Redactora de Galicia Hoxe. Soa ben. Gústame. Porque hai días que... merecen ser contados. E hoxe, noite especial, noite de lume e de desexos. Tamén noite de sardiñas.

Buscando el amor

Ahora que aprendí a poner vídeos toca saturación. Tengo que dar rienda suelta al talento que tengo para entenderme con las TIC. Este vídeo es muy gracioso pero yo me pregunto: ¿cuántas veces tendremos que equivocarnos? ¿Cuántas tendremos que llorar hasta inundar la pantalla de nuestra vida? Y si al final nuestro destino es quedarnos solos... ¿habrán valido la pena aquellos días de córneas limpias?

Mr. Tambourine Man

¿Por qué me resulta tan difícil convivir con mis recuerdos? Siempre una misma pregunta porque siempre regresa este sentimiento. Porque me duele. Porque quiero que estos días, estas noches, estas estrellas... esta canción... sean algo más que tú. Y no lo consigo.

Tópicos

¿Cuándo dejaremos de ser para el mundo la peineta y el olé? Que los seguidores de la Selección no dejen de emular a Manolete y se deshagan en verónicas en pleno Leipzig, no ayuda mucho. En fin... Enhorabuena.

Kay Graham también tenía miedo

"(...) Pero las cosas no empezaron bien. Llegué a la sección local sin conocer a nadie y sin conocer -aún peor- los elementos del oficio. No habís escrito demasiado a máquina ni, desde luego, hecho muchos reportajes. No conocía la ciudad ni cómo moverme por ella. Todo parecía abrumador. Me senté en mi mesa y me sobrecogió el miedo a fracasar, perdida y derrotada antes de haber empezado. Mi padre se quedó unos días y, una noche, fui a su habitación y, llorando, le dije que tenía miedo de pretender más de lo que era capaz de hacer, que me sentía incapaz de sacar adelante el trabajo, que no iba a resultar útil al periódico, ni a valer los 21 dólares semanales que me iban a pagar, y que quería irme a casa con él. Él me respondió sencillamente que todo el mundo tenía que aprender, que quizá necesitaba algo más de tiempo antes de darme por vencida y que si no valía los 21 dólares ahora, valdría mucho más después, cuando fuera aprendiendo las cosas que tanto me descorazonaban en ese momento. Accedí a quedarme, sabiendo que en cualquier momento podría retirarme."

Katharine Graham, "Una historia personal".

Pocas cosas tenemos en común esta mujer y yo. Pero nunca habría podido expresar mejor lo que siento ahora que pronto empezaré a trabajar en esto. Que la futura editora de The Washington Post y ganadora de un Pulitzer estuviera aterrada ante su primer empleo en el San Francisco News, me ha tranquilizado de forma increíble. Mi madre ya me lo decía pero ahora que lo leí de la mismísima pluma de Ms. Graham, todo es distinto. A ver qué pasa.

Foto: Kay Graham con los reporteros del Post que sacaron a la luz pública el caso Watergate, Bob Woodward y Carl Bernstein.

Playa

Hoy volvimos a la playa y ya tengo testimonio gráfico. No sabéis la de gente que hay que dice que va a la playa y es mentira, jeje. Mi moreno todavía no se aprecia pero mis pecas se reproducen como conejos. No sé si la comparación es muy afortunada... En fin, ahora toca estudiar.

Beber pola botella

Onte fun á praia. Á mellor praia do mundo para min. Ó Vilar, en Riveiriña, o meu segundo fogar. Despois de pasar toda a noite esperta intentando comprimir en 7.735 caracteres toda a información que tiña para facer a reportaxe e que como mínimo merecería 35.000, e de quedarme dormida pola mañá o que me obrigou a poñer o velocímetro do coche en cifras de comoseenteremeupaimátame e a maquetar e entregar a solicitude de prácticas máis o curriculum para a CRTVG en menos de media hora, pois necesitaba unha tarde entregada ás forzas da natureza.

Non me deu tempo nin a depilarme polo que era a perfecta candidata para un anuncio de Gillette, pero non importa, alí só estaba eu -en estado puro- mailo mar coa súa masaxe anticelulítica. Había máis xente claro pero quedábame ben a frase. E falamos de liberdade e de saúde porque iso é o que inspira esa praia, e o mar co seu horizonte infinito. Pois iso, que quedamos novas. Esta tarde estiven lendo na terraza á caída do sol e que ben estaba. Julio Camba fixo que me lembrara de Scarlata falando dos negros e dos americanos do Sur e estúpidamente tamén pensei no moito que quería ela a terra roxa de Tara e no moito que quero eu a Vedra aínda que a terra sexa marrón como casi en todas partes.

Pouquiño a pouco funme quedando sen luz e todo comezou a perder a súa cor ó meu redor, resistinme a entrar na casa aínda co risco de quedar chosca e entón comecei a escoitar a música que chegaba dende Merín, a máis de 2 pero menos de 6 km da miña casa (son moi mala para as distancias). Era o Verea Rock. Non sei se tocaba Habeas Corpus, Ndno, Aphonic, Dismal ou Nao, eu non entendo de rock, pero para que vexades o nivel que temos, direivos que aquí viñeron grupos internacionais -daquela era o Vedra Rock-, que só actuaron en Madrid e Barcelona, e en Vedra, por suposto. Perdoade a crise chovinista.

Ó final entrei na casa, onde só se escoita Como yo te amo, e bebín pola botella, sí, mamá, bebín a morro, porque a min así a auga sábeme mellor, ¿que queres que faga? Pode que sexa unha mala filla pero non penso que iso sexa cuestión de educación. Pasámonos os tres primeiros anos da nosa vida chupando da teta e do biberón para que despois nos digan que beber pola botella é un mal hábito, ¡pois non señor! He dicho.