Fai 22 anos...

...atopábame nesta situación:

¡É unha nena e chamarase María!

GRACIAS a toda a xente que quero, por moitas cousas.

P.D. ...e moitos bicos a tod@s @s meus blogueir@s fieis: Sara, Eli, Bianca, Iria, Acedre, Antón... e a todos os que vides por aquí e me deixades comentarios que me alegran. XD

Na flor da vida

O martes cumplo 22 anos. E xa comezo a notar que non me gusta esto de cumplir. Agora, sinto máis ca nunca que calquera tempo pasado foi mellor e sei que é un sentimento inútil e absurdo onde os haxa porque a loita contra o tempo está perdida de antemán. Simplemente penso que os anos de esplendor xa quedaron atrás. Cando era máis nena e alguén me preguntaba a idade para acto seguido decir frases como "Estás na flor da vida", eu sorría orgullosa e pensaba "Xa ves", sentíame envexada pola xente maior ca min, porque eu estaba na flor da vida, mi madriña, onde calquera quere estar e permanecer por sempre. Agora xa non estou na flor. Eso era ós 15 ou por aí. Quince, años, tiene mi amor. Agora entristéceme ver que sen darme conta xa me vexo maior a min mesma. Que cando me refiro a nenos de 17 ou 18 anos, falo de adolescentes.

-"¿E eran guapos?"

- Eran adolescentes

Non me gusta nada crecer. Sei que sona a tópico e que antes ca min xa o dixo Peter Pan, que foi el o que inventou o país de Nunca Jamás, pero é certo. Eu non quero crecer. Non estou preparada para entrar no mundo adulto ó que me vexo empuxada de xeito violento. Sobre todo porque sei que estará aí sempre, agardando por min, e este tempo xa non vai volver nunca. Nunca. Nunca. Estremece pensalo. Sei que crecer, é algo ineludible, pero eu tan só pido un pouco de tempo máis. Porque me sinto tan nena... Son tan inmadura e infantil. ¿Sabedes? Eu non quero que chegue o día no que non poida cantar cancións collendo o bote de desodorante e mirando o meu reflexo nos cristais. E non me digades que non teño que deixar de facelo, porque eso miña nai non o fai. Nin as outras nais. Eu non quero deixar de ser nena.

Hoxe estiven vendo esta páxina. Vale, xa sei que é contraproducente no meu estado, pero eu son das que cando sufro un desamor escoito baladas en vez de música heavy. E decidín que as cancións de cando era nena, van ser as cancións da miña vida, vanlle poñer letra e música ós meus días. E así, ó mellor, consigo levarlle un pouco a contraria ó tempo, e seguir indo ó revés do mundo.

Dicen que la felicidad

es difícil de encontrar

pero no es cierto

que divertido es ser feliz

si te sientes

entre amigos de verdad.

Ya lo ves que fácil es

el truco es sonreír

aunque todo vaya mal,

las cosas cambian al final.

Cada mañana al despertar

simplemente hay que decir

que divertido es ser feliz.

Son 80 días son

80 nada más,

para dar la vuelta al mundo

Londres, Suez, también Hong Kong, Bombay,

Hawai Tijuana y Singapour.

A festa das nosas Letras

Onte saímos á cidade porque hoxe é día de festa, Día das Letras Galegas. Foi unha boa noite xa só porque foi desas noites de verán nas que todo o mundo sae á rúa porque se está xenial e podes pasear e pasalo ben sen pecharte entre catro paredes. Hoxe durmín moito e agora escribo tarde porque os meus días nunca rematan ás 12. Á tardiña estiven a ler a Casares, lectura obrigatoria pero agradable e aínda que este ano o Día está dedicado a Manuel Lugrís Freire, para a miña homenaxe particular á nosa lingua bonita, escollín unhas poucas letras galegas, máis ilustres que as miñas, do escritor ourensá.

"(...) Había unha señora parlanchina, sen subconsciente, que me tiña alucinado. Sendo fea como unha cabra, falaba das feas cun desprezo digno dunha beleza distante, case estratosférica. Un día situou o listón da súa audacia a gran altura. Esquecéndose de que era pequena e algo rebolo, tipo pipote, dixo unha frase fantástica: "A min a xente gorda dáme noxo". O peor foi que outras dúas gordas, menos gordas ca ela, se puxero coloradas."

Pero o peor de todo é que hai moita xente así, sen espírito autocrítico. E a iso non se lle chama non ter complexos, senón estupidez. De sempre.

Licenciada

Xa estou licenciada. É un decir pero sí. Agora só quero intentar convencerme ou esperar a que cando sexa realmente xornalista (se é que algún día o son), esta profesión me convenza de que é "a mellor profesión do mundo" como dixo o noso padriño Alfonso Hermida. Nada me faría máis feliz que sentir que é isto o que quero facer, o que quero ser de maior.

P.D. Quero desmetir os rumores sobre o meu ambarazo. Son os riscos de optar polo corte imperio, jeje. Tódalas fotos aquí, no meu recuncho.

Xuntos de novo

E volvemos a ir por aí. A coñecer novos escenarios. E volvemos a facer o parviño diante da cámara. E dos espellos. Xa nos tardaba a todos. E por iso todos volvemos a ser un pouquiño máis felices. Xa sabedes, son esas pequenas cousas... Que da igual se a música non soa cando debera, non nos importa facer o ridículo diante dun público... o importante para nós é estar xuntos. E onte non me levantei moi contenta pero o mellor dos días non é como empezan senón como rematan.

Va de sexo

Ahora que el vídeo de Amo a Laura (y no voy a hacer ningún comentario al respecto) está tan de moda, pensé que sería interesante dejaros aquí un enlace para que respondáis a un Test de Pureza que encontré por ahí. Es para saber cuan castos sois partiendo de que el 100% de pureza lo representen esos que aman tanto a Laura que no serán ellos los que arranquen la flor que la destruya, noooo, no serán ellos. A mí me dió un porcentaje de pureza del 83,9%, lo que es bastante preocupante pero qué le voy a hacer. Y éste es el comentario que la amable "máquina" me dedicó: Eres lo que se llamaria una ciudadana común y corriente, que disfruta del sexo, pero a la que las cosas extrañas la desconciertan. De seguro muchas de las preguntas de este test te arrancaron un sincero "y eso lo hará alguien?!" Pues sí, la verdad es que sí que me lo arrancaron, sí. Pero bueno, cada un que faga do seu cú un pandeiro. Si os animáis a hacer el test y os atrevéis, podéis dejar también el resultado y así ya tenemos materia prima para futuros cotilleos, jeje. "Uf, mira, aquella tiene mácula, sííí, mucha mácula... y aquella, buf, aquella se pasa todo el día haciendo crucigramas y aplaza siempre lo "otro" para mañana". En cuanto a mí, mis piernas hablan por sí solas. Un día de estos cualquiera me confunde con la Laura esa, jeje. ;0)