viernes, agosto 11, 2006

Xa non quedan títulos nin titulares

Estaba vendo a tele cando chegou miña nai á casa correndo. Era arredor da unha da mañá. Vía o especial contra o lume que botaban na galega. Arde a terra máis verde, a nosa terra. No programa estaban Barreiro Rivas, Manuel Rivas e máis xente tentando atopar respostas ao que está a ocorrer. Lumes provocados por incendiarios, xente con trastornos, tolos. Lumes para limpar leiras, lumes para ver marcos, lumes para renovar pasto para o gando, lumes de vinganza entre veciños, lumes por descoido, por unha barbacoa mal apagada. Tamén lumes a mala fé. Lumes intencionados ou non intencionados pero sempre provocados. Hai quen fala de mafias organizadas porque é inexplicable tanto lume tantos días ás mesma horas. Madeireiras que así conseguen materia prima barata, constructoras que gañan terreo edificable... "Recalificadores primarios de solo urbanizable" di Forges nunha viñeta. Non parecen estes os principais sospeitosos xa que as terras non se poden recalificar tan axiña. Considero máis probable o que din outros de que hai sectores dispostos a crear unha atmósfera de psicose entre os galegos e provocar un malestar que afecte ao governo. Por outro lado, o lume que prende nos medios de comunicación chama sempre por máis lume porque son moitos os ignorantes que desexan ver como a súa obra acada repercusión pública. Imos acender un pouquiño por aquí, a ver se sae na tele.

Entre argumento e argumento comezou a arder Vedra, que hoxe xa tiña unha lapiña debuxada no mapa de lumes do xornal. Desde a terraza podía verse unha columna de fume na aldea de Fufín. Miña nai cambiou o calzado e eu collín a cámara.
(...)
Nunca estivera nun incendio. É verdadeiramente triste ver como algo tan incrible e fermoso coma o lume destrúe algo tan incrible e fermoso coma o monte. Pouco a pouco foron chegando os veciños, con machadas e pás. Cortaban ramas dos árbores e tentaban apagar o lume coas propias armas da natureza. Mentres, chegaban os tractores con cisternas que cambiaron purín por auga. Os accesos eran malos pero as inmensas e temibles rodas conseguiron internarse na negrura e espesura do monte.

Arredor de dez tractores e cincuenta veciños uniron as súas forzas para apagar durante dúas horas unhas labaradas que querían acabar cunha parte da nosa vida. Non é literatura barata decir que cada vez que o monte arde, nós morremos un pouco. E podémolo sentir porque nos doe o corazón. Supoño que non todos amamos isto do mesmo xeito. Eu crecín entre árbores, nunha casa medio perdida no monte onde entraban a roubar os ladróns e deixaban bebés abandoados na porta. Vivín tamén rodeada de asfalto, pero agora o meu fogar está nun lugar que adoro e que escollín. Se extendo o brazo pola ventá case podo tocar os carballos e sei que se o lume prende aquí, a miña casa correría perigo. Temos medo, é lóxico, pero hoxe, despois de ver a solidariedade dos nosos paisanos, estamos máis tranquilas, ademais de emocionadas.

As cadeas humanas apertando as mangueiras seméllanse a aquelas que aferraban capachos cheos de chapapote. As rifas e porfías esquécense estes días nos que unha manchea de malas persoas esparexidas por Galiza non fan máis que lembrarnos que o resto da xente ten un gran corazón.

5 comentarios:

paideleo dijo...

É tristísimo o que está a acontecer aquí.

cneirac dijo...

Grazas por contalo.

Elianinha dijo...

boa historia, e mellor contada. Cando somos sinceros, saen cousas así, de dentro.

Anónimo dijo...

Es horrible, Galicia está perdiendo su identidad.

Unknown dijo...

Parece que non aprendemos... pero a xente xa se decatará do que perdeu cando non haxa nada...